Ο εορτασμός της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι ένα θέμα αρκετά περίπλοκο και ευαίσθητο. Ίσως ο όρος “αμφιλεγόμενη” να είναι λίγο “τραβηγμένος“, αλλά αν σκεφτεί κανείς πως ο εορτασμός της εξέγερσης προκαλεί κάθε χρόνο έντονες συζητήσεις και αντιπαλότητες μεταξύ όσων υποστηρίζουν τον αγώνα όσων αντιστάθηκαν στην χούντα των Απριλιανών και όσων είτε έχουν ιδεολογικές διαφορές με τους υποστηρικτές της εξέγερσης είτε απλά πιστεύουν πως “Πολυτεχνείο δεν υπήρξε ποτέ”, τότε δεν μπορεί παρά να δηλώσει πως ο όρος αυτός κάθε άλλο παρά υπερβολικός είναι.
Στόχος του παρόντος άρθρου δεν είναι να ασχοληθούμε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και τη σημασία της για την μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδος(1) αλλά με το πώς η επέτειος της εξέγερσης “συνδέεται” με το 2020 και τον κορωνοϊό!
Αφορμή στάθηκε η -κατά την ταπεινή μας άποψη- ανεκδιήγητη και αδικαιολόγητη απόφαση της Ελληνικής Αστυνομίας να απαγορεύσει όλες τις δημόσιες συναθροίσεις άνω των τεσσάρων ατόμων από την Κυριακή 15 ως και την Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2020!
Όσο και αν κάποιοι προσπαθούν τώρα να δικαιολογήσουν την απόφαση αυτή, τονίζοντας πως έπρεπε να ληφθεί για την αποτροπή τυχόν συνωστισμών που θα μπορούσαν να “βοηθήσουν” την περαιτέρω μετάδοση του κορωνοϊού SARS-COV-2, η απλή λογική λέει πως η συγκεκριμένη απόφαση δεν θα έπρεπε καν να ληφθεί, από πολιτική αλλά και κοινωνική σκοπιά.
“Όλα τα είχε η Μαριωρή”…
Η ελληνική κοινωνία βιώνει ένα πρωτοφανές σοκ με τον 2ο, μέσα στο 2020, εγκλεισμό στα σπίτια (το γνωστό και lockdown). Για 2η φορά μέσα στο 2020 καλείται να παραμείνει στα σπίτια της, να στέλνει μηνύματα για να βγει από αυτά και -το κυριότερο- να βλέπει τις δουλειές της να κλείνουν, τα εισοδήματά της να μειώνονται ολοένα και περισσότερο και το άμεσο μέλλον της να φαντάζει ολοένα και πιο ζοφερό.
Και ναι, στο 1ο lockdown η κυβέρνηση είχε την απαραίτητη πίστωση χρόνου από την κοινωνία (με δεδομένο πως κανείς από εμάς δεν είχε ξαναβιώσει μια τέτοια κατάσταση – όχι μόνο σε επίπεδο Ελλάδος αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο). Ωστόσο πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει – και η κυβέρνηση δέχεται αρκετά σκληρή (και όχι άδικη, πολλές φορές) κριτική από την κοινωνία για τους χειρισμούς της και για το αν προετοιμάστηκε κατάλληλα για το 2ο lockdown (το οποίο όλοι προέβλεπαν και περίμεναν να έρθει – αν και όλοι απεύχονταν).
Και ναι, ας μην κοροϊδευόμαστε: ούτε εμείς τα κάναμε καλά, ούτε εμείς ήμασταν οι πλέον πειθαρχημένοι στα προληπτικά μέτρα. Και ας μη θέλουν κάποιοι να το παραδεχτούν (διαβάζω τις ανακοινώσεις της αντιπολίτευσης και τις τοποθετήσεις της Έλενας Ακρίτα και αναρωτιέμαι αν απευθύνονται στους Έλληνες ή στους Σουηδούς – είναι σαν να νομίζουν πως εμείς τα κάναμε όλα τέλεια, ενώ δεν είναι έτσι!). Ξεχνάει κανείς τους συνωστισμούς στα beach bars το καλοκαίρι; Ξεχνάει κανείς (εδώ στην Καβάλα τα βλέπαμε) τις συγκεντρώσεις στην παραλιακή λεωφόρο (και το κυνηγητό του λιμενικού που έκλεινε το λιμάνι μπροστά στο τελωνείο); Ξεχνάει κανείς την μεγάλη συγκέντρωση έξω από το Εφετείο Αθηνών για την απόφαση της δίκης της Χρυσής Αυγής; Ξεχνάει κανείς το προσκύνημα στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη; Όλα αυτά δεν ξεχνιούνται – ας μην κοροϊδευόμαστε.
Αλλά και η ίδια η κυβέρνηση δεν έκανε πάρα πολλά πράγματα σωστά (και τώρα προσπαθεί, με πλάγιο τρόπο, να παραδεχτεί πως δεν τα έκανε):
– άνοιξε τα σύνορα και τον τουρισμό με μεγάλη προχειρότητα. Και ναι, ο τουρισμός έπρεπε να ανοίξει και να λειτουργήσει. Αλλά με σοβαρούς ελέγχους στις πύλες εισόδου – κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ, ιδίως στα αεροδρόμια.
– λειτούργησε με εξίσου μεγάλη προχειρότητα στο θέμα της προετοιμασίας των σχολείων. Και ναι, πολλά από αυτά που ζητάει η αντιπολίτευση είναι υπερβολικά (όπως π.χ. η μείωση του μέσου όρου των μαθητών ανά τάξη σε 15 μέσα σε 3-4 μήνες, όταν οι ίδιοι τους ως κυβέρνηση ισχυρίζονται πως μείωσαν τον μέσο όρο από 25 σε 22 μέσα σε 3 χρόνια!), ωστόσο διαπιστώσαμε πως σε πάρα πολλά άλλα πράγματα η κυβέρνηση δεν έκανε σχεδόν τίποτα (π.χ. δεν έγινε καμία αναβάθμιση του Πανελλήνιου Σχολικού Δικτύου ώστε να αντέξει όλο την ταυτόχρονη είσοδο χιλιάδων μαθητών την τηλεκπαίδευση, ούτε καν κάποια δοκιμή του όλου συστήματος σε πλήρη κλίμακα -κάτι που, σε συνδυασμό με την κατάρρευση των servers της Cisco, οδήγησε στο μπάχαλο της πρώτης ημέρας. Και φυσικά δεν ξεχνάμε την ιστορία με τις μάσκες)
– δεν βοήθησε με κανένα ουσιαστικό τρόπο στην ενίσχυση των μέσων μαζικής μεταφοράς
– ελέγχεται πολύ σοβαρά για το αν και κατά πόσο ενίσχυσε το Εθνικό Σύστημα Υγείας
Με αυτά και με αυτά φτάσαμε στο νέο αυτό lockdown, με τους αριθμούς των εντοπισθέντων φορέων του κορωνοϊού SARS-COV-2, των κρουσμάτων της COVID-19 και των θανάτων να αυξάνονται και με τα νεύρα της ελληνικής κοινωνίας να είναι “τεντωμένα”.
Και σε μια τέτοια περίπτωση απλά δεν προχωράς σε μια τέτοια κίνηση.
Είναι σαν να βλέπεις μπροστά σου τοίχο και εσύ, αντί να προσπαθήσεις να σκάψεις το έδαφος από κάτω του για να καταρρεύσει, να τρέχεις κατά πάνω του με το κεφάλι σου – ελπίζοντας πως θα πέσει!
Είναι σαν να έχεις κάνει “γκάφα” ως άντρας (π.χ. έχεις ξεχάσει την επέτειο γάμου ή τα γενέθλια της γυναίκας σου), να βλέπεις τη γυναίκα σου θυμωμένη και, αντί να παραδεχτείς πως έκανες γκάφα, να ζητάς και τα ρέστα!
Με απλά λόγια…“όλα τα είχε η Μαριωρή”
Άλλο που δεν ήθελαν…
Εδώ και πολλά χρόνια η επέτειος του Πολυτεχνείου θεωρείται μια γιορτή που τιμάται περισσότερο από τις δυνάμεις της Αριστεράς. Πέραν του ότι στην αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλ. ένα από τα κόμματα της Αριστεράς (που, εκτός του ότι ήταν στην εξουσία πριν τη σημερινή κυβέρνηση, δεν χάνει την παραμικρή ευκαιρία για να ασκήσει την δική του κριτική στην κυβέρνηση -ασχέτως αν ακόμα και τα ίδια τα μέλη του, συχνά, δείχνουν να μην πιστεύουν πως αυτά που προτείνουν θα μπορούσαν να τα πραγματοποιήσουν αν κυβερνούσαν τον τόπο), είναι ευρέως γνωστό πως οποιαδήποτε ενέργεια έχει έστω και την παραμικρή υποψία πως θίγει τα όποια κεκτημένα έχει η Αριστερά αντιμετωπίζεται με αρκετή σφοδρότητα από τους υποστηρικτές της.
Το έχουμε δει σε πάρα πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας -ακόμα και στις πιο “περίεργες”, όπως την ανεξέλεγκτη αφισοκόλληση και τη διανομή φυλλαδίων με πολιτικό περιεχόμενο έξω από σχολεία-, συνεπώς (ειδικά μετά και τη δίκη της Χρυσής Αυγής) ήταν κάτι παραπάνω από δεδομένο πως θα διεξάγονταν εκδηλώσεις για την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Αυτό θα έπρεπε να το περιμένουν στην κυβέρνηση. Και –κατά την ταπεινή μας άποψη– θα έπρεπε να κατανοήσουν στην κυβέρνηση πως, πέραν των μέτρων για την αποτροπή της μετάδοσης του κορωνοϊού, θα έπρεπε να υπάρχουν και οι απαραίτητες “βαλβίδες” εκτόνωσης των πολιτών (με την τήρηση, φυσικά, των προβλεπόμενων μέτρων ασφαλείας).
Όμως στην κυβέρνηση προτίμησαν “να χτυπήσουν με τη γροθιά τους το μαχαίρι” και να προχωρήσουν σε απαγόρευση των συναθροίσεων άνω των 4 ατόμων. Αν και η πρωτοβουλία αυτή έχει βάση όσον αφορά την υγειονομική προστασία των πολιτών, στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία -με τους πολίτες κλεισμένους στα σπίτια τους, κάτι που δεν το έχουμε συνηθίσει ως λαός- αλλά και με το ύφος που έχει αποκτήσει η γιορτή του Πολυτεχνείου (ο αγώνας εναντίον του φασισμού και της Χούντας)- μια τέτοια απόφαση δεν θα μπορούσε παρά να αποτελέσει “βούτυρο στο ψωμί” της Αριστεράς!
Ήδη τα συνθήματα περί “νέας Χούντας” από πλευράς της Αριστεράς έχουν ακουστεί ιδιαίτερα έντονα, ενώ είχαμε και την παρέμβαση της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων που -προσπαθώντας να προκαταβάλλει την όποια απόφαση του ΣτΕ- χαρακτήρισε την απόφαση για απαγόρευση των συναθροίσεων αντισυνταγματική (2) (τελικά το απόγευμα της Δευτέρας το ΣτΕ έκρινε ως συνταγματική την απαγόρευση των συναθροίσεων).
Και το ερώτημα είναι: Ήταν ανάγκη τώρα, στην παρούσα συγκυρία, να ληφθεί μια τέτοια απόφαση από την κυβέρνηση; Κατά την ταπεινή μας άποψη (προσωπική μας άποψη – ο καθένας μπορεί να διαφωνήσει) όχι…
(1) Κατά την ταπεινή μας άποψη, η πλέον χειρότερη συνέπεια της Χούντας ήταν η “προετοιμασία” του εδάφους για τον “Αττίλα” (πέραν, φυσικά, της κατάπνιξης των δημοκρατικών ελευθεριών, των οικονομικών σκανδάλων που -επί της ουσίας- ποτέ δεν έγιναν αντικείμενο δικαστικών ερευνών, και της διαιώνισης του μετεμφυλιακού ιδεολογικού μίσους). Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
(2) Το άρθρο 11 του Συντάγματος αναφέρει τα εξής:
1. Oι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα.
2. Mόνο στις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις μπορεί να παρίσταται η αστυνομία. Oι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής, γενικά, αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, όπως νόμος ορίζει.
