Από το προηγούμενο Σάββατο (27/3/2021), νέος πρόεδρος της ΕΠΟ εκλέχτηκε -σχεδόν παμψηφεί (66 από τους 68 ψήφους)- ο Θοδωρής Ζαγοράκης.
Τις επόμενες μέρες συναντήθηκε με τους ποδοσφαιριστές της Εθνικής ομάδας, τους οποίους ενημέρωσε πως θα βρίσκεται πάντα δίπλα τους, ενώ επισήμανε ότι η Εθνική είναι η βασική του προτεραιότητα. Επίσης, Ζαγοράκης και Φαν΄τ Σιπ συναντήθηκαν την Τετάρτη 7 Απριλίου 2021 (παρόντος και του νέου τεχνικού διευθυντή Κώστα Κωνσταντινίδη) και αποφασίστηκε να παραμείνει ο Ολλανδός στον πάγκο της Εθνικής μας Ομάδας.
Αν είναι απαραίτητος ή όχι ο τεχνικός διευθυντής, δεν το γνωρίζω, όμως θεωρώ ότι άλλα είναι τα προβλήματα της «γαλανόλευκης». Γιατί, πόσοι από εμάς θεωρούν ότι η έλλειψη τεχνικού διευθυντή έφταιγε για την πρόσφατη ισοπαλία με την Γεωργία, ένα ματς που θεωρητικά έπρεπε να το «πάρουμε»; Και μην ξεχνάμε έχουν προηγηθεί τα τελευταία χρόνια και άλλες «Γεωργίες» (Νησιά Φερόε, Κόσοβο, Λιχτενστάιν κ.ά.).
Πρώτα απ΄όλα, ο προπονητής θα πρέπει να σκεφτεί τα λάθη του -και σύντομα μάλιστα, αν θέλουμε η Εθνική μας να έχει ελπίδες πρόκρισης- και να τα διορθώσει. Και μιας μιλάμε για την Εθνική, δεν γίνεται εδώ και τρία χρόνια, να «περιπλανιέται» από γήπεδο σε γήπεδο και να μην έχει μια σταθερή έδρα. Θα μπορούσε αυτή να μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη, σε μια προσπάθεια να «αγκαλιάσουν» και οι Βορειοελλαδίτες την Εθνική ομάδα, ειδικά τώρα που πρόεδρος της ΕΠΟ είναι ο -συμπαθής στη πλειονότητα των Θεσσαλονικιών- Θοδωρής Ζαγοράκης.
«Δεν θέλω να διοικήσω την ΕΠΟ μόνο με την Εκτελεστική Επιτροπή, αλλά μ’ όλους τους ανθρώπους του ποδοσφαίρου. Πρέπει να αλλάξει αυτή η τοξικότητα που κυριαρχεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο κι αυτό είναι κάτι που μπορούμε να πετύχουμε όλοι μαζί χωρίς κανέναν αποκλεισμό», ήταν το μήνυμα του μετά την εκλογή του. Μπορεί όμως να τα καταφέρει;
Η άποψή μου είναι, πως ναι. Πιστεύω ότι θα συνεχίσει το έργο του Βαγγέλη Γραμμένου, ο οποίος μέσα σε περιβάλλον άκρως τοξικό, έβαλε τα θεμέλια για την εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Παρ΄όλα αυτά, ο Ζαγοράκης θα πρέπει να δουλέψει πιο σκληρά, διορθώνοντας τις αδυναμίες και όσα δεν πρόλαβε η προηγούμενη διοίκηση για να επιφέρει -επιτέλους- την κάθαρση του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Φυσικά, για την βελτίωση της Εθνικής ομάδας, και κατ΄επέκταση του ελληνικού ποδοσφαίρου, σημαντικό ρόλο παίζουν οι ακαδημίες των ομάδων. Είναι αυτές που θα «πλάσουν» (σωματικά και πνευματικά) τα νεαρά παιδιά, έτσι ώστε τα πιο ταλαντούχα να επανδρώσουν στο μέλλον την πρώτη ομάδα ή να κάνουν καριέρα σε κάποια άλλο επαγγελματικό σύλλογο. Ωστόσο, στην χώρα μας όλες οι ακαδημίες (με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά) λειτουργούν περισσότερο ως επιχειρήσεις και στοχεύουν, σχεδόν αποκλειστικά, στο οικονομικό κέρδος .
Όμως, βλέπουμε τα τελευταία χρόνια πως ελάχιστα παιδιά από τις ακαδημίες να κάνουν επαγγελματική ποδοσφαιρική καριέρα. Οι πρώτες ομάδες έχουν γεμίσει με ξένους παίκτες και αναρωτιέμαι: δεν υπάρχουν ικανοί Έλληνες ποδοσφαιριστές να πάρουν την θέση όλων αυτών των ξένων; Η απάντηση είναι, πως ναι, αλλά η ανυπομονησία προέδρων και φιλάθλων, δεν δίνεται πίστωση χρόνου στους νεαρούς ποδοσφαιριστές να βελτιωθούν, η οποία, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, αποκτιέται παίρνοντας χρόνο συμμετοχής στα παιχνίδια. Μόνο με τις προπονήσεις δεν γίνεται…
Τρανό παράδειγμα του ταλέντου που υπάρχει στην Ελλάδα αποτελεί ο Παναθηναϊκός, ο οποίος -λόγω οικονομικών προβλημάτων- εμπιστεύεται νεαρά παιδιά των ακαδημιών του. Και όμως, παρά τη δυσχερή οικονομική θέση του συλλόγου, οι ποδοσφαιριστές αυτοί καταφέρνουν να «σηκώνουν» τη φανέλα ενός τέτοιου μεγάλου συλλόγου και να τον διατηρούν (σχετικά) ψηλά στη βαθμολογία του πρωταθλήματος, ενώ κάποιοι πήραν μεταγραφή σε «καλά» πρωταθλήματα (Βαγιαννίδης- Ίντερ, Εμμανουηλίδης- Φορτούνα Σιτάρντ, Ζαγαρίτης- Πάρμα κ.ά.).
Επομένως, η νέα διοίκηση της ΕΠΟ θα πρέπει να φροντίσει τη καλύτερη και πιο αξιοκρατική λειτουργία των ακαδημιών. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με πρωτοβουλίες, τύπου να νομοθετηθεί η υποχρεωτική κατάρτιση 2-3 ποδοσφαιριστών στην ενδεκάδα κάθε επαγγελματικής ομάδας, που προέρχονται από φυτώρια ακαδημιών του νομού έδρας της . Έτσι, λοιπόν, κάθε ακαδημία θα είναι αναγκασμένη να λειτουργεί πιο οργανωμένα, στοχεύοντας στην ατομική βελτίωση του κάθε ποδοσφαιριστή.
Εννοείται, φυσικά, ότι ο Ζαγοράκης θα πρέπει να λύσει και το ετήσιο «αλαλούμ» με τον τελικό κυπέλλου Ελλάδας. Κάθε χρόνο έχουμε συζητήσεις επί συζητήσεων την τελευταία στιγμή για την έδρα του παιχνιδιού, κάτι που θα έπρεπε να έχει αποφασιστεί από την αρχή της σεζόν. Για να μην σχολιάσω και τα επεισόδια οπαδών σε κεκλεισμένων των θυρών τελικό…
Τέλος, πρέπει να μπει ένα «στοπ» στο τσίρκο με τις πολιτικές παρεμβάσεις στην αναδιάρθρωση των πρωταθλημάτων. Η διοίκηση Ζαγοράκη θα πρέπει να αποτρέψει στον υφυπουργό Αθλητισμού -όποιος και αν είναι αυτός- να καθορίζει τον αριθμό των κατηγοριών στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, πόσες ομάδες αγωνίζονται στην εκάστοτε κατηγορία, πόσες θα προβιβάζονται και θα υποβιβάζονται, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων.
Για την επίτευξη όλων αυτών και λαμβάνοντας υπόψιν τα χρόνια «νοσήματα» του ελληνικού ποδοσφαίρου , σαφώς και θα πρέπει να του πιστωθεί ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Όμως με την εντιμότητα και την ειλικρίνεια του (χαρακτηριστικά που του απέδιδαν και οι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές) και ως αρχηγός της «χρυσής» Εθνικής, που κατέκτησε το Euro το 2004, είναι σίγουρο ότι θα καταβάλει τα μέγιστα για την αναστήλωση του ελληνικού ποδοσφαίρου, τόσο σε διασυλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο.
