Σε μια χώρα στην οποία εκατοντάδες χιλιάδες δανειολήπτες είτε κινδυνεύουν να δουν τα σπίτια τους να βγαίνουν σε πλειστηριασμό επειδή αδυνατούν να εξοφλήσουν τα δάνειά τους (χωρίς, επί της ουσίας, καμία κυβέρνηση μέχρι τώρα να έχει δείξει την παραμικρή διάθεση να ασχοληθεί σοβαρά με το όλο πρόβλημα) είτε δέχονται καθημερινές πιέσεις (ακόμα και για πολύ μικρές οφειλές) από τα funds,
σε μια χώρα στην οποία η ακρίβεια έχει τσακίσει όλα μα όλα τα νοικοκυριά, και στην οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να “κοροϊδέψει” τους πολίτες με συνεχιζόμενα επιδόματα της πλάκας όπως το “Market Pass” (και η αντιπολίτευση τάζει σε εργαζόμενους μεγάλους μισθούς και αξιοπρέπεια προσπερνώντας αδιάφορα το ότι τους μισθούς πρέπει να τους καταβάλλουν εργοδότες που στενάζουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια από την βαρύτατη και παράλογη φορολόγηση),
σε μια χώρα στην οποία η ανεργία, η υποαπασχόληση και η “μαύρη”, κακοπληρωμένη εργασία “δίνουν και παίρνουν”, με τους νέους να είναι αναγκασμένοι να λένε και “ευχαριστώ” για τους μισθούς πείνας που παίρνουν -χωρίς να ελπίζουν σε καλύτερες ημέρες,
σε μια χώρα στην οποία κυριολεκτικά φοβάσαι να αρρωστήσεις διότι, σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να νοσηλευτείς σε υποστελεχωμένα νοσοκομεία με προσωπικό κακοπληρωμένο και εξαντλημένο από τις υπερωρίες,
σε μια χώρα στην οποία τα παιδιά κάνουν μαθήματα σε σχολεία με ανύπαρκτες υποδομές και με καθηγητές που, πέραν από τις υπερπροσπάθειες που καταβάλλουν, βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με δεκάδες άλυτα προβλήματα (όπως υποχρηματοδότηση, συνεχείς μετακινήσεις σε όλη την Ελλάδα -για τους αναπληρωτές-, ακόμα και τη χλεύη αρκετών συμπολιτών που ασχολούνται μονάχα με το πόσους μήνες διακοπές κάνουν οι εκπαιδευτικοί)
σε μια χώρα στην οποία πολύ λίγοι από εμάς δείχνουμε πλέον εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη και στην έννοια “ελευθερία της έκφρασης” (ασχέτως βέβαια αν όλα αυτά τα “βλέπουμε” μόνο ανάλογα με το τι χρώμα έχουν τα κομματικά και ιδεολογικά μας “γυαλιά”),
σε αυτή τη χώρα, λίγο πριν διεξαχθούν βουλευτικές εκλογές, βρήκαμε ξαφνικά θέματα να ασχοληθούμε:
με τις απειλές και τις προγραφές του Παύλου Πολάκη,
με την καταδίκη του Νίκου Παππά,
με το αν ο Νίκος Κοκλώνης και η Σοφία Νικολάου “έφαγαν” ή όχι χρήματα -και πόσα…
Με απλά λόγια… Καμία ελπίδα!!!
