Σαν χτες συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από την 15η Αυγούστου 1985, ίσως την πιο αποφράδα ημέρα στην μεταπολεμική ιστορία της Καβάλας, μια ημέρα στην οποία ξεκίνησε η μεγάλη πυρκαγιά που μετέτρεψε σε στάχτη έναν πραγματικά μοναδικής σημασίας πνεύμονα πρασίνου, το μεγάλο περιαστικό δάσος της Καβάλας. Μια ημέρα η οποία στοίχειωσε κυριολεκτικά τις μνήμες των Καβαλιωτών, καθώς οι εικόνες της πυρκαγιάς που έφτασε σε απόσταση αναπνοής από τα πρώτα σπίτια της πόλης παραμένουν νωπές ακόμα και σήμερα.
Και όμως…αυτή η φωτιά θα μπορούσε να αποφευχθεί. Και όμως…αυτή η φωτιά θα μπορούσε να είχε τεθεί υπό έλεγχο πολύ νωρίτερα, αν οι αρχές είχαν κινητοποιηθεί πιο άμεσα και δεν υποτιμούσαν τον κίνδυνο που προμηνυόταν για το δάσος και την πόλη μας (ήδη από την ώρα που ξέσπασε η πρώτη, μικρής έκτασης, φωτιά στην περιοχή της Λεύκης)
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που έχει σημασία είναι ότι περίπου 10000 στρέμματα τεχνητού δάσους κωνοφόρων με κυρίαρχο είδος την τραχεία πεύκη (τα οποία φυτεύτηκαν κυρίως την εποχή του Μεσοπολέμου αλλά και μεταπολεμικά) κάηκαν μέσα σε μόλις 3 μέρες (την ίδια ακριβώς περίοδο κατά την οποία άλλα 90000 στρέμματα δασικής έκτασης στην Θάσο παραδόθηκαν στις φλόγες).
Την περασμένη χρονιά είχαμε αναρτήσει (στην προηγούμενη επαγγελματική μας στέγη) ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο “Ο ήλιος χάθηκε”, δημιουργία της Ελίνας Τραϊφόρου, το οποίο είχε παρουσιάσει σε ειδική εκδήλωση (στις 9 Δεκεμβρίου 2007). Το ντοκιμαντέρ αυτό μπορείτε να το δείτε στο παρακάτω link:
