γράφει ο Μάκης Ζουμπλιός στο blog zoumeperamo.blogspot.com
Για τρίτο συνεχόμενο 24ωρο, το δάσος της περιοχής Σύμβολο Όρος – Γιαλοχώρια βρισκόταν εκτεθειμένο στις βουλές των ανέμων, με τη φωτιά να καίει ανεξέλεγκτη και να απειλεί άμεσα τα χωριά Μυρτόφυτο, Ελαιοχώρι και Ελευθερές. Οι ισχυροί άνεμοι κατεύθυναν τη φωτιά προς κατοικημένες περιοχές και άλλες δασικές εκτάσεις, δημιουργώντας σοβαρούς κινδύνους για ανθρώπινες ζωές και περιουσίες.—
Ένα από τα άρθρα της εποχής αναφέρει τα παραπάνω. Η πυρκαγιά στο Όρος Σύμβολο ήταν μια καταστροφή που, ακόμα και σήμερα, έχει αφήσει τα σημάδια της τόσο στις μνήμες των κατοίκων της περιοχής όσο και στην ίδια τη φύση. Οι συνέπειες της πυρκαγιάς υπήρξαν ολοκληρωτικές, ενώ σε επόμενο άρθρο μου θα αναφερθώ αναλυτικά στα πλημμυρικά φαινόμενα που ακολούθησαν.
Όλα τα παρακάτω κείμενα προέρχονται από άρθρα εφημερίδων της εποχής, με έδρα την Καβάλα.
Η πορεία της φωτιάς
Η πυρκαγιά εκδηλώθηκε το βράδυ του Σαββάτου στις 5/09/1992 πάνω από τις Ελευθερές, περίπου στις 21:30–22:00. Τα πρώτα οχήματα της δασικής υπηρεσίας δεν κατάφεραν να αναχαιτίσουν τις φλόγες, οι οποίες λόγω των ισχυρών ανέμων άρχισαν να κατηφορίζουν προς το χωριό Μυρτόφυτο, φτάνοντας εκεί περίπου στις 23:00–24:00.
Η φωτιά παρουσίασε πέντε επίφοβες κατευθύνσεις γύρω από το Μυρτόφυτο, απειλώντας άμεσα τα σπίτια και τα αγροκτήματα. Οι κάτοικοι μαζί με τα δασοπυροσβεστικά συνεργεία κατάφεραν προσωρινά να περιορίσουν την επέκταση, όμως η απειλή για τα χωριά παρέμενε υπαρκτή μέχρι και το μεσημέρι της Κυριακής.
Η φωτιά έστρεψε αργότερα προς τα βόρεια και κατευθυνόταν προς το δάσος της Εξοχής, που αν και αρχικά δεν θεωρήθηκε σοβαρή απειλή, θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο το υπόλοιπο δάσος του Παγγαίου και να περάσει την παλαιά εθνική οδό Καβάλας–Θεσσαλονίκης.
Ζημιές και απώλειες
Η συνολική καμένη έκταση στο Σύμβολο Όρος και γύρω περιοχές εκτιμήθηκε σε πάνω από 5.000 στρέμματα δασικών εκτάσεων, κυρίως θαμνώδεις εκτάσεις και οξυές. Επιπλέον:
- Καταστράφηκαν αγροκτήματα και δύο μαντριά στο Μυρτόφυτο.
- Καταστράφηκε ολοσχερώς το στολίδι της περιοχής, Σύμβολο, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Ελαιοχωρίου κ. Γεώργιο Σαββίδη.
Οι δήμαρχοι και οι πρόεδροι των κοινοτήτων καταγγέλλουν σοβαρές καθυστερήσεις και ελλείψεις στο έργο πυρόσβεσης. Τα πυροσβεστικά αεροσκάφη εμφανίστηκαν καθυστερημένα και για πολύ λίγη ώρα, ενώ δεν έριξαν νερό εκεί που έπρεπε, αφήνοντας τις επίγειες δυνάμεις αβοήθητες απέναντι στον δυνατό άνεμο.
Οι δυνάμεις κατάσβεσης
Στη μάχη συμμετείχαν:
- Περίπου 1.500 στρατιώτες, δασικοί υπάλληλοι, πυροσβέστες, αστυνομικοί και εθελοντές.
- Δύο πυροσβεστικά αεροσκάφη για ελάχιστες ώρες.
- Ενισχύσεις από Δράμα, Σέρρες και Ξάνθη, για την πρόληψη επέκτασης προς την Ελευθερούπολη και το πευκοδάσος.
Οι στρατιώτες του Δ’ ΣΣ της Ξάνθης με υδροφόρα οχήματα σχημάτισαν «ανθρώπινη αλυσίδα» γύρω από τα χωριά για να περιορίσουν τη φωτιά.
Δηλώσεις και καταγγελίες
Ο πρόεδρος του Μυρτοφύτου κ. Παναγιώτης Κοντόπουλος τόνισε:
«Το μόνο που μας μένει πλέον είναι να σώσουμε το χωριό, αφού τα σπίτια μας βρίσκονται σε κίνδυνο».
Ο πρόεδρος του Ελαιοχωρίου κ. Γεώργιος Σαββίδης κατήγγειλε:
«Η λογική του Δασαρχείου άφησε τα δάση ανεξέλεγκτα. Πού είναι οι αντιπυρικές ζώνες; Πού είναι οι δεξαμενές ομβρίων; Εκτός αυτού, έδιωξαν τον κόσμο από τα δάση και τα άφησαν απροστάτευτα».
Ο σύμβουλος του Νομάρχη, κ. Γεώργιος Καραμπάσης, σημείωσε:
«Η φωτιά αναζωπυρώθηκε και τίποτε δεν μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα. Από τις μέχρι τώρα πληροφορίες, μάλλον δεν κινδυνεύουν κατοικημένες περιοχές».
Το ιστορικό και η κλιμάκωση
Η πυρκαγιά ξεκίνησε πάνω από τις Ελευθερές το βράδυ του Σαββάτου, εξαπλώθηκε στο Μυρτόφυτο και κατευθύνθηκε προς το Ελαιοχώρι. Οι προσπάθειες κατάσβεσης περιλάμβαναν δημιουργία αντιπυρικών ζωνών μεγάλου πλάτους και άμεση παρέμβαση των κατοίκων.
Παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των δασοπυροσβεστών και των κατοίκων, η φωτιά συνέχιζε να κατακαίει θαμνώδεις εκτάσεις και οξυές, με το Σύμβολο Όρος να μετατρέπεται σε στάχτες.
Σημαντική παρατήρηση
Η καταστροφή του 1992 στο Σύμβολο Όρος υπήρξε ένα σοβαρό πλήγμα για το δασικό πλούτο της περιοχής και αποκάλυψε την αδυναμία συντονισμού των πυροσβεστικών και δασικών υπηρεσιών απέναντι σε φυσικές καταστροφές. Η μάχη για την κατάσβεση της πυρκαγιάς ανέδειξε το ηρωικό έργο των κατοίκων και των δυνάμεων που επιχείρησαν σε αντίξοες συνθήκες, αλλά ταυτόχρονα φανέρωσε σοβαρές ελλείψεις στην υποδομή και τον προληπτικό σχεδιασμό.
—————————————————————————————————————————
Το παραπάνω κείμενο προήλθε από αποκόμματα τοπικών εφημερίδων εποχής.Με την χρήση τεχνητής νοημοσύνης αντλήθηκαν οι πληροφορίες και έγιναν το παραπάνω κείμενο.
Συνοψίζοντας σας παρέχω και ένα δικό μου κείμενο καθως η τεχνητή νοημοσύνη παρέλειψε κάποιες λεπτομέρειες :
Παρακάτω παρατίθεται ένα παλαιότερο κείμενό μου, το οποίο προσθέτει λίγα ακόμη στοιχεία σε αυτήν τη δυστυχώς ελλιπή έρευνα, καθώς ελάχιστα ΜΜΕ ασχολήθηκαν με την πυρκαγιά.
Η Πυρκαγιά στο Όρος Σύμβολο – 5-9 Σεπτεμβρίου 1992
Πρόσφατα, ανεβαίνοντας στο Όρος Σύμβολο πάνω από το χωριό Ελευθερές, βρήκα υπολείμματα καμένων κορμών σε διάφορα σημεία, αποτέλεσμα της μεγάλης πυρκαγιάς που ξέσπασε στην περιοχή πριν από 32 χρόνια, στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1992. Αξίζει να δούμε μέσα από τα αρχεία των εφημερίδων τι ακριβώς είχε συμβεί, για όσους δεν το γνωρίζουν ή δεν το θυμούνται.
Αρχικά, αξίζει να σημειωθεί ότι η δασική πυρκαγιά αντιμετωπιζόταν από το Δασαρχείο, χωρίς τα κατασβεστικά μέσα και την τεχνογνωσία που υπάρχουν σήμερα. Παράλληλα, τα μέσα ενημέρωσης δεν διέθεταν την ταχύτητα και την εμβέλεια που έχουμε σήμερα.
Η πυρκαγιά ξέσπασε το Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 1992 στις 20:00, στην περιοχή «Σύμβολη», ανάμεσα στα χωριά Ελευθερές και Σιδηροχώρια (Κηπιά, Μεσιά). Αffected χωριά ήταν οι Ελευθερές, το Ελαιοχώρι και το Μυρτοφύτο. Ο κίνδυνος η φωτιά να περάσει προς την Ελευθερούπολη από την Εξοχή ήταν υπαρκτός, λόγω ισχυρών ανέμων.
Αρχικά, η πορεία της πυρκαγιάς ήταν προς τις Ελευθερές και αργά το βράδυ του Σαββάτου, με τις πρώτες ώρες της Κυριακής, έφτασε κοντά στο χωριό. Εκεί, οι πυροσβεστικές δυνάμεις και οι κάτοικοι κατάφεραν να την συγκρατήσουν, αποτρέποντας την εκκένωση του χωριού. Στη συνέχεια, η φωτιά κινήθηκε προς το Ελαιοχώρι και το Μυρτοφύτο, χωρίς να προκαλέσει ζημιές στα χωριά, ενώ συνέχισε να καίει βλάστηση βόρεια του Μυρτοφύτου.
Από τα δημοσιεύματα προκύπτει ότι οι τοπικές αρχές, όπως η Νομαρχία και το Δασαρχείο, είχαν χάσει τον έλεγχο, καθώς δεν γνώριζαν τον αριθμό των εστιών και δεν υπήρχε συντονισμός. Η επικοινωνία γινόταν μέσω σταθερών τηλεφώνων και ασυρμάτων, καθώς τα κινητά τηλέφωνα δεν ήταν ευρέως διαδεδομένα. Οι εκκλήσεις για αποστολή αεροσκαφών από την Αθήνα δεν εισακούστηκαν, με αποτέλεσμα η πυρκαγιά να καεί ανεξέλεγκτη για αρκετές ημέρες.
Η πυρκαγιά ήταν ορατή ακόμα και από την Καβάλα, ενώ οι κάτοικοι του Παλαιού, πιστεύοντας ότι η φωτιά είχε φτάσει κοντά τους, άρχισαν να βρέχουν οικίες και κήπους με λάστιχα, παρόλο που η φωτιά ήταν μακριά. Συνολικά, κάηκαν πάνω από 10.000 στρέμματα δάσους, ενώ οι πρόεδροι των χωριών ανέφεραν καταστροφή μέχρι 30.000 στρέμματα, συμπεριλαμβανομένων μαντριών, αμπελώνων και ελαιώνων. Η πυρκαγιά διαρκούσε τέσσερις ημέρες, έως ότου η παρουσία δύο αεροσκαφών έδωσε μερικό έλεγχο.
Στην κατάσβεση συμμετείχαν οι δυνάμεις του Δασαρχείου, ο στρατός, η αστυνομία και οι κάτοικοι των χωριών, συνολικά περίπου 1.500 άνθρωποι, καθώς και μηχανήματα έργου που προσπαθούσαν να ανοίξουν αντιπυρικές ζώνες. Παράλληλα, χρησιμοποιήθηκαν υδροφόρες και προσωπικά μέσα για την προστασία των γειτονικών δασών της Ελευθερούπολης και του Παγγαίου.
Οι τοπικές αρχές και οι πρόεδροι των χωριών επισημαίνουν ότι η καθυστέρηση από την Αθήνα στην αποστολή αεροσκαφών και η έλλειψη αντιπυρικών μέτρων, όπως αντιπυρικές ζώνες, συντήρηση δασικής βλάστησης και ομβριοδεξαμενές, συνέβαλαν στο καταστροφικό αποτέλεσμα.
Ως αιτία της πυρκαγιάς θεωρήθηκε εμπρησμός, πιθανώς από αρχαιοκάπηλους ή κτηνοτρόφους που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή. Λίγες μέρες μετά, πολιτικοί τόνισαν την ανάγκη λήψης μέτρων αντιπλημμυρικής προστασίας, τα οποία όμως δεν εφαρμόστηκαν, οδηγώντας στις καταστροφικές πλημμύρες του Νοεμβρίου με θύματα.
————————————————————————————————————————–
Θέλω να τονίσω τα εξής: Για τις ανάγκες της έρευνας απηύθυνα δημόσια έκκληση για την παροχή φωτογραφικού υλικού. Παράλληλα, απευθύνθηκα σε πανελλαδικούς τηλεοπτικούς σταθμούς της εποχής, όπως το Mega, ο ANT1 και η ΕΡΤ, καθώς και σε αρμόδιους φορείς, όπως το Δασαρχείο.Εάν προκύψει νέο υλικό μετά τη δημοσίευση του άρθρου, θα ενταχθεί στο παρόν με τις αντίστοιχες επισημάνσεις.
ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ
–
5 Σεπτεμβρίου 1992 – μια αξέχαστη βραδιά
Ήμουν 11 χρονών. Η εξώπορτα του σπιτιού μας είχε τζάμι, κι από εκεί είδα τη φωτιά προς τα Γιντικιά. Ρώτησα τον μπαμπά μου αν τη βλέπει κι εκείνος μου απάντησε «ναι». Δεν το ξεχνάω, τον ρώτησα αν υπάρχει περίπτωση να φτάσει μέχρι εδώ. Μου είπε «μπααα… μάλλον έβαλαν φωτιά σε σκουπίδια και φαίνεται έτσι».
Δεν πέρασαν ούτε πέντε λεπτά και η φωτιά είχε φτάσει. Οι καμπάνες χτυπούσαν δυνατά, τα μεγάφωνα φώναζαν να εκκενωθεί το χωριό. Το σπίτι μας είναι σε κατηφόρα και οι σπίθες κατηφόριζαν σαν λάβα από ηφαίστειο. Πιο κάτω από εμάς υπήρχε οικόπεδο με χόρτα και ελιές και πήρε κι αυτό φωτιά από τις σπίθες.
Μαζευτήκαμε όλοι μαζί στη γειτονιά. Δεν πήραμε τίποτα από το σπίτι, μόνο η μαμά μου τις εικόνες. Θυμάμαι τα κλάματα, τις φωνές, την αγωνία που αφήναμε τα σπίτια μας. Μια οικογένεια από τη γειτονιά δεν ήθελε να φύγει. Εμάς μας πήγαν στα αμπέλια, μας άφησαν εκεί κι όλοι οι άντρες γύρισαν πίσω να βρέχουν τα κεραμίδια για να σώσουν τα σπίτια.
Η φωτιά είχε φτάσει χαμηλά, στα πρώτα σπίτια του χωριού. Εκείνη τη στιγμή φύσηξε ένας δυνατός αέρας και άλλαξε η φορά της φωτιάς, λίγο πριν μπει στο χωριό. Έτσι σώθηκε το χωριό μας.
Θυμάμαι πόσο στεναχωριόμασταν όλοι για την Παναγίτσα μας, το μικρό εκκλησάκι που είχαν φτιάξει χωριανοί, γιατί πιστεύαμε πως κάηκε. Την επόμενη μέρα πήγαν να δουν και διαπίστωσαν ότι δεν την είχε αγγίξει καθόλου η φωτιά. Τα δέντρα γύρω είχαν καεί, αλλά η Παναγίτσα μας έμεινε άθικτη. Εκείνη έσωσε το χωριό μας, μαζί με τους Ταξιάρχες και όλους τους Αγίους.
–
Καλοκαίρια στο χωριό – Η φωτιά που δεν θα ξεχάσω
Από μικρό παιδί περνούσα τα καλοκαίρια μου στο χωριό μας, μιας και ήταν ο τόπος καταγωγής της μητέρας μου και αργότερα αποκτήσαμε κι εμείς δικό μας σπίτι εκεί.
Εκείνο το βράδυ ήμουν με την παρέα μου στην Ηρακλίτσα. Διακρίναμε μια φωτιά και στην αρχή νομίσαμε ότι κάποιος είχε βάλει φωτιά στη χωματερή. Πολύ γρήγορα όμως καταλάβαμε ότι ήταν κάτι πολύ πιο σοβαρό και φύγαμε κατευθείαν για το χωριό.
Όσο πλησιάζαμε, βλέπαμε τη φωτιά να κινείται με τρομερή ταχύτητα. Υπήρχε καπνός παντού και η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Εγώ πήγα στο σπίτι της γιαγιάς, ενώ οι γονείς μου ήταν στο δικό μας σπίτι, που βρίσκεται στην ανηφόρα προς την εκκλησία του Σωτήρος. Προσπάθησαν να πάρουν τα πιο σημαντικά πράγματα, έγγραφα κτλ., και ο πατέρας μου έμεινε να καταβρέχει το σπίτι για να το προστατεύσει.
Θυμάμαι όλους τους κατοίκους να πηγαινοέρχονται με γεμάτα βυτία σε όλα τα σημεία, ειδικά στην περιοχή του πάνω κοιμητηρίου, για να περιορίσουν τις εστίες. Είχαμε καλύψει τα πρόσωπά μας με βρεγμένες πετσέτες, γιατί δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Οι καμπάνες χτυπούσαν ασταμάτητα, όλοι τρομοκρατημένοι, κι επικρατούσε πανικός.
Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν τα κουκουνάρια που έσκαγαν και δημιουργούσαν νέες μικρές εστίες. Ήταν μια τρομακτική εμπειρία… που, δυστυχώς, έγινε ακόμη πιο τραγική λίγους μήνες αργότερα, τον Νοέμβριο, με την πλημμύρα που ακολούθησε και κόστισε ανθρώπινες ζωές.
– Η φωτιά όπως την έζησα από την Εξοχή
Ήμουν 14 χρονών και βρισκόμουν στο χωριό Εξοχή, στη γιαγιά μου. Από εκεί βλέπαμε τις φλόγες στην κορυφή του Συμβόλου. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και κανείς δεν κοιμήθηκε εκείνη τη νύχτα· όλοι ήμασταν έξω στις αυλές.
Η Πυροσβεστική, μαζί με τους κατοίκους του χωριού, προσπαθούσαν να μην περάσει η φωτιά στην άλλη πλευρά του βουνού. Όλοι ήμασταν στο πόδι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την αποπνικτική ατμόσφαιρα και τον φόβο που νιώθαμε.
– Μια εικόνα που δεν ξεχνιέται
Εκείνη την ημέρα δεν μπορεί να την ξεχάσει κανείς. Ήμουν 8 χρονών τότε. Είχαμε πάει στην Ηρακλίτσα, γιατί είχε έρθει το τσίρκο και μας πήγαν να το δούμε.
Όταν κοιτούσαμε προς το βουνό της Βαζοπέτρας, πάντα βλέπαμε φώτα. Εκείνη τη μέρα νομίζαμε πως ήταν οι προβολείς από το τσίρκο. Όταν τελείωσε η παράσταση και φτάσαμε στα φανάρια του Νικολαΐδη, κοιτάξαμε και είδαμε το βουνό φωτεινό προς το μέρος των Ελευθερών.
Όταν πια φτάσαμε στον περιφερειακό, στο ύψος του Ρόκκου, στο Τυροκομείο, η εικόνα ήταν σαν να έβλεπες την Αποκάλυψη.
– Μνήμες από εκείνη την αποφράδα μέρα
Μας γύρισες πίσω 33 χρόνια… Νωπές οι μνήμες από εκείνη την αποφράδα ημέρα. Μια τραγική ιστορία που στιγμάτισε όλο το χωριό μας.
Γυρνώντας από την Πέραμο, αντίκρισα το πύρινο θεριό να καίει όλη την κορυφογραμμή του βουνού και τη φωτιά να κατεβαίνει απειλητική προς τα πρώτα σπίτια. Κανείς δεν περίμενε τι θα συνέβαινε.
Ο κόσμος σε απόγνωση… Να σώσει τα σπίτια του; Να μαζέψει τα πιο απαραίτητα και να μεταφέρει την οικογένεια σε πιο ασφαλές μέρος; Ή να προσφέρει βοήθεια;
Την τελευταία στιγμή ο αέρας άλλαξε πορεία και έτσι σώθηκε το χωριό, αλλά και το εκκλησάκι της Παναγίτσας, που έμεινε ακέραιο. Εκείνη μας φύλαξε από το κακό.
Την επόμενη μέρα υπήρχε μόνο μαυρίλα, στάχτη και αποκαΐδια. Η μυρωδιά του καπνού σου έκαιγε τα σωθικά. Πήρε πολύ καιρό να ανακάμψει το χωριό και πολλά χρόνια να πρασινίσει ξανά το βουνό. Να μη συμβεί ποτέ ξανά.
Κι ύστερα ήρθε η πλημμύρα, σαν φυσικό επακόλουθο… Μόνο θλίψη.
– Μνήμες από τη φωτιά
Το σπίτι μας είναι πολύ κοντά στο βουνό. Θυμάμαι πως οι γονείς μου έλειπαν σε ένα γλέντι γάμου στην Πέραμο κι εγώ είχα μείνει στη θεία μου, δίπλα. Μέσα στον ύπνο μου άκουσα φωνές και πανικό. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά από τον καπνό. Οι μεγαλύτεροι έλεγαν ότι πετάγονταν κουκουνάρια με φωτιά.
Εμείς φύγαμε πολύ γρήγορα και μείναμε δύο μέρες στην Πέραμο, σε έναν άλλο θείο. Όταν επιστρέψαμε στο χωριό, η μυρωδιά του καμένου ήταν ακόμα έντονη. Θυμάμαι να λένε πως έτρεχαν όλοι να βοηθήσουν με τρακτέρ και με ό,τι άλλο μέσο είχε ο καθένας. Η φωτιά ήταν μεγάλη σε έκταση, αλλά ευτυχώς έσβησε σχετικά γρήγορα.
Εκείνη την εποχή ήταν δύσκολο να υπάρχουν ντοκουμέντα, φωτογραφίες ή οτιδήποτε άλλο. Εμείς, μικρά παιδιά, δεν καταλαβαίναμε πολλά, ούτε θυμόμαστε και πολλά. Σίγουρα όμως αυτό που μας έμεινε πολύ έντονα αργότερα ήταν η πλημμύρα. Τότε, σαν παιδιά, γυρίζαμε όλο το χωριό και βλέπαμε τις καταστροφές.
– Οι πρώτες μου μνήμες από τη φωτιά
Το 1992 ήμουν 6 χρονών. Η μαμά είχε ακόμη το μαγαζί και ο μπαμπάς εκείνη την ώρα ήταν μαζί μας. Ξαφνικά δημιουργήθηκε μια αναμπουμπούλα, μια αναστάτωση, και ο μπαμπάς έφυγε να πάει στις φωτιές. Είχε κάποιες γνώσεις, αλλά ακόμα κι αν δεν είχε, πάλι θα πήγαινε. Εκεί θα τον οδηγούσαν τα πόδια του.
Ανέβηκε, βοήθησε και γύρισε μέσα μαύρος από τη στάχτη και τις μουτζούρες. Εκείνη την ώρα έκλαιγα πολύ. Νομίζαμε ότι αυτά που έβλεπα ήταν πληγές ή εγκαύματα, δεν καταλάβαινα ακριβώς τι συνέβαινε.
Κάποια στιγμή έφυγε με τη νονά μου για τη Μέλισσα, να δουν τη μαμά της. Πρέπει να ήταν η μέρα που κινδύνεψαν πιο πολύ εκείνα τα χωριά. Εγώ κοιτούσα τη φωτιά, αλλά το μυαλό μου δεν μπορούσε να φανταστεί την καταστροφή. Έχω μόνο αμυδρές εικόνες από εκείνη την ημέρα.
– Εθελοντική προσπάθεια κατά της φωτιάς
Εκείνο το βράδυ ήμουν σε γαμήλιο γλέντι, όταν ως εθελοντής πυροσβέστης ειδοποιήθηκα μαζί με τον Θόδωρο Αθανασιάδη να προστρέξουμε σε βοήθεια. Φτάσαμε κοντά στο μέτωπο της φωτιάς και, μαζί με την εθελοντική ομάδα της Θάσου και τον υπεύθυνό τους, «Καπετάν Μιχάλη», οργανώσαμε δίκτυο και βοηθήσαμε μαζί με τους βοσκούς της περιοχής ρίχνοντας αντιφώτια.
Ήταν μια συγκλονιστική προσπάθεια, η οποία καρποφόρησε. Στην καταστροφή δεν κρίνουμε, πρωτίστως βοηθάμε.
Στεφανής Αλέξης, μέλος της εθελοντικής πυροσβεστικής ομάδας του Πολιτιστικού Συλλόγου «Το Κάστρο» (Παναγία).———————————————————————————————————————–
ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΘΕΡΜΑ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ ΜΑΡΚΟΥΛΙΔΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΚΑVALA PORTAL ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΧΗ ΥΛΙΚΟΥ.Η ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΕΦΟΣΩΝ ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΦΘΟΥΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΥ ΔΗΛΑΔΗ (ΜΑΚΗΣ ΖΟΥΜΠΛΙΟΣ) ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΜΑΡΚΟΥΛΙΔΗ ΚΑΘΩΣ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΤΙΚΑ.
ΜΑΚΗΣ ΖΟΥΜΠΛΙΟΣ
ΕΠΙΤΗΡΗΤΗΣ ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ Ν.ΠΕΡΑΜΟΥ
ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΟΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΘΡΑΚΗ
