Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
«Ὁ ἄγγελος ποὺ καθόταν στὸν τάφο καὶ ἔλαμπε σὰν ἀστραπή, ἔλεγε μὲ χαρὰ ἀπευθυνόμενος στὶς μυροφόρες γυναῖκες : ΄Μαθήτριες τοῦ Χριστοῦ, γιὰ ποιὸ λόγο ἀναμειγνύετε τὰ ἀρώματα μὲ τὰ δάκρυά σας, ἐκδηλώνοντας ἔτσι τὴν ἀγάπη καὶ τὴν συμπάθειά σας πρὸς τὸν Χριστό; ΄Βλέπετε τὸν τάφο καὶ σκιρτῆστε ἀπὸ χαρά, ἐπειδὴ ὁ Σωτήρας ἀνέστη ἀπὸ τὸ μνῆμα΄»1.
Οὐράνια εὐωδία,γράφει ὁ ὑμνογράφος, μέσα στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ἀναστημένη σιωπὴ μέσα στὸν Πανάγιο Τάφο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ συναντοῦν τὰ ἱερὰ πρόσωπα τῆς τιμίας συνοδίας του. Γυναῖκες μυροφόρες, δακρυσμένες, πονεμένες, σιωπηλές, συγχρόνως ὅμως καὶ ἐλπιδοφόρες, μαζὺ μὲ τὰ ἐπίγεια ἀρώματα καὶ τὰ ἀνθρώπινα δάκρυα τους, βιώνουν γιὰ πρώτη φορὰ τὸ «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» τῆς ἀκτίστου χάριτος τοῦ ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, ποὺ ἡ φωνὴ τοῦ ἁγίου ἀγγέλου τὸ μεταφέρει στοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ τοὺς ἀναστήσῃ, καὶ νὰ ἐπαναφέρῃ τὶς συνειδήσεις τους στὴν καινούργια Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, στὴν Βασιλεία τοῦ αἰωνίου, τοῦ ἀφθάρτου, τοῦ μοναδικοῦ, τοῦ κόσμου τῆς ἀναστημένης καὶ γεμάτης ἀπὸ τὴν χαρὰ τῆς Ἀγάπης, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Αὐτὴ τὴν πραγματικότητα, βιώνει μέσα στὴν λατρευτική της ζωή, ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, στὴν ὁποία μετέχομε καὶ ὅλοι ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μέσα στὴν πατρίδα μας, τὴν πονεμένη Ἑλλάδα. Τρανὴ ἀπόδειξη καὶ βεβαία ἀσφάλεια ἡ Θεία Κοινωνία τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Τὸ εἶπε ἄλλωστε καὶ ὁ ἴδιος:
«Σᾶς βεβαιώνω, ἐὰν δὲν φᾶτε τὴν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου καὶ δὲν πιῆτε τὸ αἷμα του, δὲν ἔχετε μετοχὴ στὴ ζωή. Αὐτὸς ποὺ τρώει τὴν σάρκα μου καὶ πίνει τὸ αἷμα μου ἔχει ζωὴ παντοτινή, καὶ ἐγὼ θὰ τὸν ἀναστήσω τὴν ἐσχάτη ἡμέρα. Γιατί ἡ σάρκα μου εἶναι ἀληθινὴ τροφὴ καὶ τὸ αἷμα μου ἀληθινὸ ποτό. Ἐκεῖνος ποὺ τρώει τὴν σάρκα μου καὶ πίνει τὸ αἷμα μου εἶναι ἑνωμένος μαζί μου, καὶ ἐγὼ μὲ αὐτόν»2.
Ἀγαπητοί μου καὶ Ἀγαπητές μου, Λαμπροφορεῖ σήμερα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Φωτίζεται ἡ κτίση καὶ χαίρεται ἡ ἀνθρωπότης. Ὁ Χριστὸς ἀνεστήθη ἀπὸ τοὺς νεκρούς. Γι΄αὐτὸ καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ἀναφωνεῖ μὲ δυνατὴ τὴν πίστη, καὶ ὁλοζώντανη τὴν χάρη τοῦ ἀκτίστου φωτὸς τῆς Ἀναστάσεως, στὸν περίφημο Κατηχητικό του Λόγο εἰς τὸ ἅγιον Πάσχα : «Ὅποιος εἶναι εὐσεβὴς καὶ φιλόθεος, ἂς ἀπολαύσῃ τὴν ὡραία καὶ λαμπρή αὐτὴ ἑορτή. Ὅποιος δοῦλος ἔχει διαθέσεις ἀγαθές, ἂς εἰσέλθῃ στὴ χαρά, γεμᾶτος μὲ εὐφροσύνη ποὺ χαρίζει ὁ ἀναστημένος Κύριός του. Ὅποιος καταπονήθηκε μὲ τὴν νηστεία, ἂς ἀπολαύσῃ τώρα τὴν ἀμοιβή του. Ὅποιος ἀπὸ τὴν ἕκτη ὥρα ὑπηρέτησε τὸν Κύριο, ἂς πάρῃ σήμερα τὴν ἀμοιβὴ ποὺ δικαιοῦται. Ὅποιος προσῆλθε στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μετὰ τὴν ἐνάτη, ἂς πάρῃ καὶ αὐτὸς πρόθυμα μέρος στὴν ἀναστάσιμη ἑορτή. Ὅποιος προσῆλθε μετὰ τὴν δωδεκάτη, ἂς μὴν ἔχῃ καμμιά ἀμφιβολία. καθόλου δέν θά τιμωρηθῇ. Ὅποιος καθυστέρησε καὶ ἦλθε μετὰ τὴν τρίτη, ἂς πλησιάσῃ τὸν Κύριο χωρὶς κανένα δισταγμὸ καὶ φόβο. Ὅποιος προσῆλθε κατὰ τὴν πέμπτη ὥρα, ἂς μὴν ἔχῃ κανένα φόβο, ὅτι τάχα, ἐπειδὴ ἔχει φθάσει καθυστερημένος, δὲν θὰ τὸν δεχθῇ ὁ Θεός. Ἐπειδὴ ὁ Κύριος δίνει πλουσιοπάροχα τὶς δωρεές του. Γι’ αὐτὸ δέχεται καὶ τὸν τελευταῖο, μὲ τὴν ἴδια προθυμία ποὺ εἶχε δεχθῇ καὶ τὸν πρῶτο. Χαρίζει ἀνάπαυση καὶ εἰρήνη σὲ ἐκεῖνον ποὺ ἔφθασε ἀργά, ὅπως ἀκριβῶς κάμει καὶ μὲ τὸν πρῶτο. Ἐλεεῖ καὶ ἐκεῖνον ποὺ ἔφθασε τελευταῖος, ἀλλά περιποιεῖται καὶ ἐκεῖνον πού πρῶτος ἦλθε. Καὶ στὸν ἕνα δίνει καὶ στὸν ἄλλο προσφέρει. Καὶ τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς δέχεται, ἀλλὰ καὶ τὴν ἁπλῆ διάθεση ἀναγνωρίζει. Καὶ τὴν πράξη τὴν ἀγαθή τιμᾷ, ἀλλὰ καὶ τὴν ἁπλῆ πρόθεση ἐπαινεῖ. Εἰσέλθετε λοιπὸν ὅλοι στὴ χαρὰ τοῦ Κυρίου σας. Καὶ ἐκεῖνοι ποὺ πρῶτοι ἐφθάσατε καὶ ὅσοι ἤλθατε δεύτεροι, λάβετε τὸν μισθό σας. Πλούσιοι καὶ πτωχοί πανηγυρίσατε. Ὅσοι ἐγκρατευτήκατε, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἔχετε βραδυπορήσει στὴν ἐργασία τῶν ἐντολῶν τιμῆστε τὴν σημερινὴ ἡμέρα. Ὅσοι νηστεύσατε καὶ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν νηστεύσατε, εὐφρανθῇτε σήμερα. Ἡ (Ἁγία Τράπεζα) εἶναι γεμάτη, ἀπολαῦστέ την ὅλοι. Ὁ Μόσχος εἶναι ἄφθονος καὶ ἀνεξάντλητος. Δὲν ἐπιτρέπεται λοιπὸν νὰ φύγῃ κάποιος πεινασμένος. Ὅλοι ἀπολαῦστε τὸ συμπόσιο ποὺ παρατίθεται γιὰ τοὺς πιστούς. Ὅλοι ἀπολαῦστε τὰ θεῖα δῶρα ποὺ προσφέρει ἡ θεία ἀγαθοσύνη. Κανένας πιὰ νὰ μὴ θρηνῇ τήν φτώχεια του, ἐπειδὴ τώρα ἔγινε φανερὴ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐκείνη ποὺ προσφέρεται σὲ ὅλους ἐξίσου. Κανένας νὰ μὴν κλαίῃ πιὰ τὰ πταίσματά του, ἐπειδὴ συγχώρεσή μας εἶναι ὁ Ἀναστημένος. Κανένας ἂς μὴ φοβᾶται πιὰ τὸν θάνατο, ἐπειδὴ ὁ θάνατος τοῦ Σωτήρα μας μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ τὴν φθορά. Ἐπειδὴ ἂν καὶ ὁ Σωτήρας μας κρατήθηκε ἀπὸ τὸν θάνατο, τελικὰ τὸν ἐξαφάνισε. Ὁ Κύριός μας ποὺ κατέβηκε στὸν ᾅδη, ἅρπαξε καὶ ἀνέσυρε μαζύ του ὅσους κρατοῦσε ὁ ᾅδης. Ὁ Κύριος ἐπίκρανε τὸν ᾅδη, ὅταν ἐκεῖνος ὁ παμφάγος τὸν κατέπιε. Καὶ αὐτὸ ἦταν ποὺ προβλέποντάς το παλαιὰ ὁ προφήτης Ἡσαΐας εἶχε βροντοφωνήσει: ΄Χριστέ μου, ὅταν ὁ ᾅδης ἐκεῖ κάτω στὸ σκοτάδι σὲ συνήντησε, πικράθηκε΄. Καὶ πολὺ σωστά. Πικράθηκε, ἐπειδὴ ἀπὸ τότε καταργήθηκε. Πικράθηκε ἐπειδὴ ξεγελάστηκε. Πικράθηκε ἐπειδὴ θανατώθηκε. Πικράθηκε ἐπειδὴ ἔχασε πιὰ τὴν ἐξουσία του. Πικράθηκε ἐπειδὴ ὁ ἴδιος τώρα ὑποδουλώθηκε. Ἐκεῖνος, καθὼς ἐνόμιζε, εἶχε λάβει σῶμα θνητὸ καὶ βρέθηκε ἀπρόσμενα μπροστὰ σὲ Θεό. Ἐκεῖνος εἶχε πάρει χῶμα ἀπὸ τὴν γῆ καὶ συνήντησε Θεό, ποὺ εἶχε κατεβεῖ ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἐκεῖνος εἶχε πάρει ἕνα σῶμα ὁρατὸ καὶ καταισχύνθηκε ἀπὸ τὸν ἀόρατο. Ποῦ εἶναι λοιπόν ᾅδη ἡ νίκη σου; Ἀνεστήθη ὁ Χριστὸς καὶ ἔχεις πιὰ ὁριστικὰ κατανικηθεῖ. Ἀνεστήθη ὁ Χριστὸς καὶ οἱ δαίμονες ἔχουν στὰ βάραθρα τῆς ἀπωλείας γκρεμισθεῖ. Ἀνεστήθη ὁ Χριστὸς καὶ χαίρουν οἱ Ἄγγελοι. Ἀνεστήθη ὁ Χριστὸς καὶ ἡ ζωή παντοῦ βασιλεύει. Ἀνεστήθη ὁ Χριστὸς καὶ δὲν θά μείνῃ πιὰ κανένας νεκρὸς στὸ μνῆμα. Ἐπειδὴ μὲ τὴν Ἀνάστασή του, ὁ Χριστὸς ἔγινε ἡ ἀρχὴ τῆς ἀναστάσεως ὅλων ὅσων ἔχουν κοιμηθεῖ. Σε Αὐτὸν ἀνήκει ἡ δόξα καὶ ἡ ἐξουσία στοὺς ἀπέραντους αἰῶνες. Ἀμήν
(1) Ἀναστάσιμον Εὐλογητάριον. «Τί τὰ μύρα* συμπαθῶς τοῖς δάκρυσιν,* ὦ μαθήτριαι, κιρνᾶτε;* Ὁ ἀστράπτων* ἐν τῷ τάφῳ ἄγγελος* προσεφθέγγετο ταῖς μυροφόροις.* ἴδετε ὑμεῖς* τὸν τάφον καὶ ἤσθητε.* ὁ Σωτὴρ γὰρ ἐξανέστη τοῦ μνήματος
(2) Ἰω. 6, 53-56. «… ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἀγὼ ἐν αὐτῷ»
(3) ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Λόγος Κατηχητικὸς εἰς τὸ ἅγιον Πάσχα, PG 59, 721-724. «Eἴ τις εὐσεβὴς καὶ φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καὶ λαμπρᾶς πανηγύρεως. Εἴ τις εὐγνώμων, εἰσελθέτω χαίρων εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου αὐτοῦ. Εἴ τις ἔκαμε νηστεύων, ἀπολαυέτω νῦν τὸ δηνάριον. Εἴ τις ἀπὸ τῆς πρώτης ὥρας εἰργάσατο, δεχέσθω σήμερον τὸ δίκαιον ὄφλημα. Εἴ τις μετὰ τὴν τρίτην ἦλθεν, εὐχαρίστως ἑορτασάτω. Εἴ τις μετὰ τήν ἕκτην ἔφθασε, μηδὲν ἀμφιβαλλέτω. καὶ γὰρ οὐδὲν ζημιοῦται. Εἴ τις ὑστέρησεν εἰς τὴν ἐνάτην, προσελθέτω, μηδὲν ἐνδοιάζων. Εἴ τις εἰς μόνην ἔφθασε τὴν ἐνδεκάτην, μὴ φοβηθῆ τὴν βραδύτητα. φιλότιμος γὰρ ὤν ὁ Δεσπότης, δέχεται τὸν ἔσχατον καθάπερ καὶ τὸν πρῶτον. ἀναπαύει τὸν τῆς ἐνδεκάτης, ὡς τὸν ἐργασάμενον ἀπὸ τῆς πρώτης. καὶ τὸν ὕστερον ἐλεεῖ καὶ τὸν πρῶτον θεραπεύει. κἀκείνω δίδωσι καὶ τούτω χαρίζεται. καὶ τὰ ἔργα δέχεται καὶ τὴν γνώμην ἀσπάζεται. καὶ τὴν πρᾶξιν τιμᾷ καὶ τὴν πρόθεσιν ἐπαινεῖ. Οὐκοῦν εἰσέλθετε πάντες εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου ὑμῶν. καὶ πρῶτοι καὶ δεύτεροι τὸν μισθὸν ἀπολαύετε. Πλούσιοι καὶ πένητες μετ’ ἀλλήλων χορεύσατε. ἐγκρατεῖς καὶ ῥάθυμοι τὴν ἡμέραν τιμήσατε. νηστεύσαντες καὶ μὴ νηστεύσαντες, εὐφράνθητε σήμερον. Ἡ τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ὁ μόσχος πολύς, μηδεὶς ἐξέλθη πεινῶν. Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως˙ πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος. Μηδεὶς θρηνείτω πενίαν. ἐφάνη γὰρ ἡ κοινὴ Βασιλεία. Μηδεὶς ὀδυρέσθω πταίσματα. συγγνώμη γὰρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Μηδεὶς φοβείσθω θάνατον. ἠλευθέρωσε γὰρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ’ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τὸν ᾅδην ὁ κατελθὼν εἰς τὸν ᾄδην. Ἐπίκρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκὸς αὐτοῦ. Καὶ τοῦτο προλαβὼν Ἠσαΐας ἐβόησεν. ὁ ᾅδης φησίν, ἐπικράνθη, συναντήσας σοι κάτω. Ἐπικράνθη. καὶ γάρ κατηργήθη. Ἐπικράνθη. καὶ γὰρ ἐνεπαίχθη. Ἐπικράνθη. καὶ γὰρ ἐνεκρώθη. Ἐπικράνθη. καὶ γὰρ καθῃρέθη. Ἐπικράνθη. καὶ γὰρ ἐδεσμεύθη. Ἔλαβε σῶμα καὶ Θεῷ περιέτυχεν. Ἔλαβε γῆν καὶ συνήντησεν οὐρανῷ. Ἔλαβεν ὅπερ ἔβλεπε καὶ πέπτωκεν ὅθεν οὐκ ἔβλεπε. Ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; Ποῦ σου, ἅδη, τὸ νῖκος; Ἀνέστη Χριστὸς καὶ σὺ καταβέβλησαι. Ἀνέστη Χριστὸς καὶ πεπτώκασι δαίμονες. Ἀνέστη Χριστὸς καὶ χαίρουσιν ἄγγελοι. Ἀνέστη Χριστός, καὶ ζωὴ πολιτεύεται. Ἀνέστη Χριστὸς καὶ νεκρὸς οὐδεὶς ἐπὶ μνήματος. Χριστὸς γὰρ ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο. Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».
