Σε μια περιοχή με (επί της ουσίας) μηδενικές προοπτικές ανάπτυξης (παρά τις κατά καιρούς βαρύγδουπες εξαγγελίες και δηλώσεις από φορείς που για να δώσουν μια μη επιστρεπτέα προκαταβολή στις επιχειρήσεις έχουν πνιγεί σε μια κουταλιά νερό),
σε μια περιοχή που, αν δεν ήταν ο κορωνοϊός, τα τοπικά ΜΜΕ θα “πέθαιναν από την πλήξη” και από την ανυπαρξία σοβαρών ειδήσεων,
το μόνο που μπορεί κάπως να “ταρακουνήσει” τα λιμνάζοντα νερά της τοπικής μας κοινωνίας είναι…η ανακύκλωση των παλιών θεμάτων! Ή, αλλιώς, το “ξαναζεσταμένο φαγητό”!
Κάπως έτσι έγινε και σήμερα το πρωί, με τον πρώην δήμαρχο Καβάλας και νυν θεματικό αντιπεριφερειάρχη ανάπτυξης ΑΜΘ Κωστή Σιμιτσή να αναρτάει κάποιες φωτογραφίες από το εσωτερικό του παλιού δικαστικού μεγάρου Καβάλας,
να δηλώνει απογοητευμένος με την εικόνα ενός κτιρίου που “κείται μουχλιασμένο, απροστάτευτο και καταρρέει“
και να κατηγορεί τα golden boys της ΕΤΑΔ και του αθηναϊκού (παρα)κράτους για αδιαφορία.
Αυτό που δεν μας λέει, όμως, ο κ. Σιμιτσής είναι τι θα το κάνουμε, επιτέλους, το παλιό δικαστικό μέγαρο άπαξ και το πάρουμε στα χέρια μας!
Ως γνωστόν, το κτίριο δεν ανήκει σε εμάς αλλά στην ΕΤΑΔ, στο ελληνικό δημόσιο. Άρα, για να το πάρουμε πίσω θα πρέπει:
– να ξέρουμε ευθύς εξαρχής τι θα το κάνουμε,
– να ξέρουμε πώς θα υλοποιήσουμε αυτό που έχουμε υπόψη να κάνουμε (πόροι κλπ.),
– να ξέρουμε πότε θα το υλοποιήσουμε και πότε θα έχουμε μια πιθανή απόσβεση των χρημάτων που θα έχουμε επενδύσει
με απλά λόγια να έχουμε ένα σοβαρό σχέδιο στα χέρια μας.
Ζητάμε πολλά; Η λογική λέει πως όχι, αλλά η “καβαλιώτικη λογική” λέει πως μάλλον αυτό που ζητάμε είναι “καθαρή τοκογλυφία” (όπως έλεγε και ο Μοντεχρήστος στον “Ισοβίτη” του Αρκά)!α
Διότι, όπως ανέφερε (σε σχόλια κάτω από την ανάρτηση του κ. Σιμιτσή) ο ιδιοκτήτης καταστήματος απέναντι από τα παλιά δικαστήρια (και παλαιός πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Καβάλας) Παναγιώτης Μοδούρας:
“Αν ένας προτείνει κάτι θα βγουν άλλοι 5- 6 να το διεκδικήσουν. Όποιος το ζητήσει να έχει τα εχέγγυα πως μπορεί άμεσα να το επισκευάσει.”
Τα επίσημα σενάρια που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή για την αξιοποίηση του παλιού δικαστικού μεγάρου είναι τα εξής:
– η επιστροφή του στον Δικηγορικό Σύλλογο Καβάλας,
– η πρόταση του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών για την δημιουργία Δημοτικής Πινακοθήκης, και
– η πρόταση που διαβάσαμε τελευταία από τον αντιπεριφερειάρχη Καβάλας Κώστα Αντωνιάδη για την παραχώρηση του κτιρίου στο ΔΙ.ΠΑ.Ε. για τις διοικητικές ανάγκες των δύο ινστιτούτων Πετρελαίου και Τουρισμού.
(Και λέμε επίσημα διότι έχουμε και τις “ανεπίσημες” προτάσεις για κατεδάφιση και δημιουργία πάρκινγκ -μια εξαιρετικά “λαοφιλή” πρόταση στην τοπική μας κοινωνία-, για άνοιγμα καφετέριας με θέα τις Καμάρες κ.ά.)
Με απλά λόγια,
Αυτή τη στιγμή δεν ξέρουμε ούτε τι θα το κάνουμε το κτίριο, ούτε από πού θα βρούμε τα λεφτά, ούτε -φυσικά- το πότε θα το έχουμε έτοιμο το νέο, επιδιορθωμένο κτίριο!
Όταν, λοιπόν, έχουμε τέτοια ένδεια σοβαρών σχεδίων το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να “ονειρευτούμε” μια κατάληψη του κτιρίου (αυτό και αν είναι “λαοφιλές” σενάριο σε μια Καβάλα που “ζει” ακόμα με την ανάμνηση της κατάληψης της Μεγάλης Λέσχης επί των ημερών του Λ. Αθανασιάδη). Δηλ. να εφαρμόσουμε τη λογική του “ντου από παντού”, έτσι απλά επειδή κάποτε μας “βόλεψε”!
Αλλά ακόμα και αν πούμε πως το κάνουμε το “ντου από παντού”… το ερώτημα παραμένει:
Από εκεί και πέρα, τι;
Ας σταματήσουν, λοιπόν, όλοι οι προύχοντες και οι “σοφοί” του τόπου να πετάνε πυροτεχνήματα για εντυπώσεις,
ας φροντίσουν να καταλήξουν σε μια συγκεκριμένη, μετρήσιμη και σοβαρή πρόταση (βέβαια για αυτό θα πρέπει να δουλέψουν, και δεν είμαστε και τόσο σίγουροι ότι θα αντέξουν την τόση δουλειά)
και μετά τα ξαναλέμε!
Μέχρι τότε, ας αφήσουν την “επαναστατική γυμναστική”, τις αμπελοφιλοσοφίες, τις φωτογραφίες και τα παράπονα γιατί κάποιοι “κακοί εκδότες” φαντάστηκαν πως τους είδαν σε μέρη που δεν πήγαν, και ας κάνουν και καμιά δουλειά. Όχι τίποτα άλλο, απλά για να δικαιολογήσουν και αυτοί τους μισθούς τους…
