Οι εικόνες που κάνουν, από το μεσημέρι της Κυριακής 7 Μαρτίου 2021, το γύρο του Internet (*) πραγματικά μάς γυρίζουν σε εποχές που θυμίζουν (ειδικά σε όσους τις έζησαν) την παρακρατική βία της δεκαετίας του 60 και τη Χούντα των Απριλιανών. Υπερβολική αυτή η άποψη; Μακάρι να κάνουμε λάθος, αλλά…
Ασχέτως του τι έγινε νωρίτερα -μιας και όποιος καθίσει και δει προσεκτικά όλα τα βίντεο που αναρτήθηκαν στα social media θα διαπιστώσει πως μιλάμε για αποσπασματικά πλάνα (για να είμαστε και λίγο σοβαροί)- οι εικόνες με τους αστυνομικούς που ρίχνουν πρόστιμα σε οικογένειες που έκαναν τον περίπατό τους στο Άλσος της Νέας Σμύρνης και ξυλοκοπούν αδιακρίτως με κλομπ αποτελούν το “κερασάκι στην τούρτα” σε μια αποκαμωμένη κοινωνία.
Και δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που τις παρατηρούμε – αυτή η κολόνια κρατάει χρόνια και συμβάλλει ακόμα περισσότερο στη δυσφήμηση της Ελληνικής Αστυνομίας.
Δυστυχώς το πρόβλημα δεν είναι μόνο των κυβερνήσεων και των επιλογών τους (που φυσικά και αυτές έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης) αλλά και της ίδιας της Ελληνικής Αστυνομίας και του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί. Διότι όταν οι αστυνομικοί βγάζουν το κλομπ τους μέρα-μεσημέρι σε μια πλατεία όπως αυτή της Νέας Σμύρνης και να χτυπάνε ανθρώπους που απλά βγήκανε έξω (ασχέτως του αν είχαν προηγηθεί, τότε τόσο οι ίδιοι όσο και οι διοικούντες τους δεν έχουν καταλάβει τον ρόλο τους και το πώς θα πρέπει να ενεργούν.
Και δυστυχώς ουδείς εξ αυτών έχει αντιληφθεί πως ο κόσμος δεν αντέχει άλλο. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως (αν και δεν έχουν λείψει οι παραφωνίες, οι παραβατικές συμπεριφορές και οι συνήθεις “κουτοπόνηρες” αντιδράσεις) ο κόσμος -σε γενικές γραμμές- έχει ανταποκριθεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό στα μέτρα που έχουν επιβληθεί για την αποτροπή της μετάδοσης του κορωνοϊού.
Και αντί να βλέπει μια κυβέρνηση της ΝΔ να προσπαθεί να εξορθολογιστεί και να αντιμετωπίσει την πανδημία με ένα σοβαρό σχέδιο, βλέπουμε ένα κράτος που περιορίζεται στα επαναλαμβανόμενα lockdowns, με αλλοπρόσαλλες διατάξεις (πότε απαγόρευση της κυκλοφορίας από τις 9 το βράδυ, πότε από τις 7 το βράδυ, πότε click away, πότε click inside και πάει λέγοντας), και με το μόνο μέλημα της αστυνομίας να είναι η επιβολή προστίμων!
Αν αυτό θεωρείται σοβαρό σχέδιο για την αντιμετώπιση της πανδημίας, ποια είναι τα ασόβαρα;
Και κάτι ακόμα: Ναι, προφανώς δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί ίδιοι. Ναι, προφανώς αυτοί που βρέθηκαν στη Νέα Σμύρνη παίζει να είναι και μειοψηφία. Αλλά επιτέλους, κάποια στιγμή δεν θα πρέπει και η ίδια η αστυνομία να προχωρήσει σε μια αυτοκάθαρση ώστε να φύγει όλη αυτή η φυρά από πάνω της;
Υ.Γ. 1: Πάντως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αντίστοιχες σκηνές υπέρμετρης αστυνομικής βίας έχουμε αντικρίσει και παλαιότερα, ακόμα και επί των ημερών της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Και δεν μιλάμε μόνο για την αστυνομική βία σε βάρος όσων είχαν διαδηλώσει κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, αλλά ακόμα και για αυτήν που είχε ασκηθεί σε βάρος συνταξιούχων τον Οκτώβριο του 2016. Το λέμε αυτό για να εξηγούμαστε, το λέμε διότι τις τελευταίες ώρες ο ΣΥΡΙΖΑ “έχει βγει στα κάγκελα” για την ιστορία της Νέας Σμύρνης. Δικαίωμά του, αλλά μην προσπαθεί να μας πουλήσει και πνεύμα…
Υ.Γ. 2: Το ότι τις πρώτες ώρες κυκλοφόρησε, από την Ελληνική Αστυνομία, η είδηση πως οι αστυνομικοί ήταν αυτοί που έπεσαν θύματα επίθεσης στη Νέα Σμύρνη, και το ότι τα περισσότερα ΜΜΕ υιοθέτησαν εντελώς άκριτα την είδηση αυτή (χωρίς να κάνουν έστω και την παραμικρή έρευνα) δείχνει για μια ακόμα φορά πως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μοιάζουν σαν να λειτουργούν με αποκλειστικό γνώμονα να επιβεβαιώσουν το υβριστικό σύνθημα που χρησιμοποιεί μεγάλο μέρος της κοινωνίας σε βάρος των δημοσιογράφων: “Αλήτες, ρουφιάνοι”
Και αναρωτιόμαστε: Αυτή η εικόνα ικανοποιεί όσους εργάζονται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Δεν θα δώσουμε εμείς την απάντηση σε αυτό το ερώτημα (προσωπικά αυτή η εικόνα μάς προκαλεί αηδία), ας φροντίσουν να απαντήσουν οι ίδιοι τους -τόσο οι απλοί δημοσιογράφοι που αγωνίζονται για το μεροκάματο και οι πιο “προβεβλημένοι” δημοσιογράφοι, όσο και οι συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι…
(*) Αν και έχει επικρατήσει, στη νεοελληνική, να λέμε “το γύρο του Διαδικτύου”, εμείς επιμένουμε να λέμε πως (καθαρά από επιστημονικής και τεχνοκρατικής άποψης) είναι άλλο πράγμα το “Internet” και άλλο πράγμα το “Διαδίκτυο”. Το Internet είναι ένα είδος Διαδικτύου, όχι το Διαδίκτυο – και αυτό θα συνεχίσουμε να λέμε, διότι (τεχνοκρατικά) αυτό είναι το σωστό.
