Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την πανδημία, που ενέσκηψε εδώ και ένα χρόνο και στην πατρίδα μας, οδηγεί σε κάποια συμπεράσματα, ως προς το τί θεωρούμε αναγκαίο και τι όχι στη ζωή μας. Αποκαλύπτει με άλλα λόγια την «φιλοσοφία», τις βασικές αρχές και αξίες που θεωρούμε ότι διέπουν και συγκροτούν τη ζωή του ανθρώπου, την θέση του στον κόσμο και τη σχέση του με τους άλλους.
Και δυστυχώς θλίβεται κάποιος, όταν αντιλαμβάνεται από τις περιχεόμενες στα κανάλια αντιλήψεις, ότι ο άνθρωπος από μερικούς αντιμετωπίζεται ως ένα όν, που έχει μόνο οικονομικές και υλικές- ζωώδεις ανάγκες. Ως μια ύπαρξη, που, όταν έχει φαγητό, υγεία και τη δυνατότητα να καλύπτει τις παχυλές του επιθυμίες, είναι κατά πάντα πλήρης. Καμία αναφορά στη ψυχή του ανθρώπου, ύλη μόνο ο άνθρωπος, και όλα τελειώνουν στον τάφο.
Αυτή είναι έμπρακτα η αθεϊστική, μηδενιστική ανθρωπολογία που κατέκλυσε την πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια, και επιδίδεται σε πεισματικό χτύπημα των αιωνίων αξιών μας. Ο Θεός απορρίπτεται, ο άνθρωπος θεοποιείται και το περιβάλλον υποτάσσεται στη καταχρηστική του και ανάλγητη εξουσία. Για τον άθεο που στη Γραφή και άμυαλος λέγεται και ασεβής, δεν υπάρχει Θεός. Ο άνθρωπος είναι ο Θεός. Και βέβαια στους ψαλμούς του ο Δαυίδ αναφέρει ότι ο «άφρων εν τη καρδία αυτού», στη σκέψη του δηλαδή, λέει, ότι δεν υπάρχει Θεός, αλλά οι σύγχρονοι μας υπερέχουν και σε αυτό. Αναίσχυντα και άφοβα φωνάζουν και επιδεικνύουν την ασέβεια και την αθεΐα ως προτέρημα και προοδευτισμό.
Λέγει ο άγιος Απόστολος Παύλος στο σημερινό λειτουργικό ανάγνωσμα: «Παιδί μου Τιμόθεε, αυτό που λέγω είναι αληθινό και άξιο να το παραδεχθεί ολόψυχα ο καθένας, ότι δηλαδή η ευσέβεια είναι ωφέλιμη σε όλα και ότι παρέχει και στην παρούσα και στη μέλλουσα ζωή, όσα αγαθά υπόσχεται». Σήμερα, αντίθετα με τα λόγια σου Απόστολε, πλήθη ανθρώπων συμπεριφέρονται σαν να είναι πεπεισμένοι ότι η ευσέβεια, η έμπρακτη πίστη στο Θεό, είναι άξια αποστροφής και βλάπτει σε όλα.
Φοβόμαστε τον κορωναϊό, φοβόμαστε το θάνατο, και τρέχουμε κάθε μέρα να βρούμε ένα ίχνος ελπίδας στα επιδημιολογικά δεδομένα, και στις αναλύσεις των ειδημόνων. Είμαστε πεπεισμένοι ότι μόνο η δύναμη του ανθρώπου υπάρχει, ξεχάσαμε το Θεό. Δεν αντιληφθήκαμε, ότι υπάρχει και άλλο είδος λιμού, όταν η ψυχή του ανθρώπου στεγνώνει από την πίστη, την αγάπη και την ελπίδα. Ανοίξαμε τα νοσοκομεία που θεραπεύουν το σώμα, δεν υποπτευθήκαμε όμως, ότι εξίσου ασθενεί και η ψυχή και φροντίζουμε, ως άμυαλοι, να μη την αφήσουμε να αναπαυθεί στα πνευματικά Νοσοκομεία και Θεραπευτήρια, που είναι διαχρονικά οι Εκκλησιές μας. Να κοινωνήσει της αθανάτου Τραπέζης, να δυναμωθεί από τον Χριστό.
Ποιά παρηγοριά όμως μπορεί να έχει ο άνθρωπος, εάν δεν στραφεί προς το Θεό; Η ελπίδα του άθεου είναι στα κτίσματα, σε πράγματα που αλλοιώνονται και μεταβάλλονται, ασθενή και αδύναμα, σε ανθρώπους που υπόσχονται πολλά, αλλά εκπληρώνουν λίγα ή τίποτα, σε ανθρώπους που σήμερα ζουν και σε λίγο πεθαίνουν. Η ελπίδα του ευσεβούς ανθρώπου είναι θεμελιωμένη στο Θεό, τον αναλλοίωτο και αμετάβλητο, τον παντοδύναμο και αθάνατο, τον χορηγό της ζωής, της πρόσκαιρης αλλά και της αθανάτου. Στο Θεό που ποτέ δεν ψεύδεται, αλλά εκπληρώνει στο ακέραιο τις υποσχέσεις του.
Γεμάτη είναι η ζωή μας με θλίψεις, κινδύνους, συμφορές, αρρώστιες και μας περιμένει στο τέλος, το κοινό χρέος, η αγωνία του θανάτου. Στην πανθομολογούμενη βοήθεια που προσφέρει η θεοδώρητη Επιστήμη, θα ήταν περιττή η θεϊκή παρηγορία; Η υπόσχεση όχι μόνο της παρούσης, αλλά και της αιωνίου ζωής; «Μη φοβού, μόνον πίστευε» και «Εγώ ειμί η Ανάστασις και η ζωή, ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη, ζήσεται». Αυτά τα λόγια του Χριστού μάς βλάπτουν ή μάς απαλλάσσουν από τα ψυχοφάρμακα;
Η ευσέβεια προς το Θεό είναι η βάση, το θεμέλιο της αληθινής αρετής, της αγάπης και της δικαιοσύνης. Ποιά πόλη και πια χώρα μπορεί να σταθεί χωρίς την αγάπη, ενότητα, δικαιοσύνη, ομόνοια μεταξύ των πολιτών της; Η ευσέβεια είναι ωφέλιμη σε όλους και σε όλες τις περιστάσεις..
Εκ της Ι. Μητροπόλεως Φ.Ν.Θ.
πρωτ. Αδαμάντιος Ασλανίδης
