Ο Σύνδεσμος Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Καβάλας σε συνεργασία με τον Δήμο Καβάλας και την Δημωφέλεια, παρουσιάζουν σε δύο παράλληλες ατομικές εκθέσεις την πρόσφατη δουλειά των ζωγράφων Κώστα Γκουρτζή και Κώστα Καμαργιάννη.
Ο Κώστας Γκουρτζής γεννήθηκε το 1980 στην Καβάλα. Σπούδασε ζωγραφική στο Τμήμα Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Συνέχισε τις σπουδές του στο Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Ζει και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη. Παράλληλα διδάσκει ζωγραφική στο Τμήμα Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.
Για την παρουσιαζόμενη ενότητα έργων του Κώστα Γκουρτζή γράφει η Μουσειολόγος Στέλλα Συλαίου:
Η δουλειά του Κώστα Γκουρτζή εμπεριέχει και ένα διαρκές ερώτημα του κατά πόσο μπορεί στη σύγχρονη συγκυρία η ίδια η ζωγραφική πράξη να αποτελέσει ένα μέσο προσέγγισης ή και απόδοσης της πραγματικότητας. Τα έργα του, λοιπόν, αποτελούν ένα ανοικτό ερωτηματικό, όπως άλλωστε κάθε σημαντικό έργο τέχνης οφείλει να πράττει, που αφορά την κοινωνική πραγματικότητα, τις ανθρώπινες σχέσεις, το εσωτερικό τοπίο του καθενός από εμάς, αλλά κυρίως ως προς το κατά πόσο η ‘επιστροφή’ της ζωγραφικής στο εικαστικό πεδίο μπορεί να αποτελέσει καταλύτη για τη διαπραγμάτευση, την ενίσχυση της ενσυναίσθησης και την κατανόηση σε σχέση με αυτά τα ζητήματα.
(Απόσπασμα από το κείμενο του καταλόγου.)
Ο Κώστας Καμαργιάννης γεννήθηκε το 1982 στις Σέρρες. Φοίτησε στο Προπαρασκευαστικό Σχολείο Καλών Τεχνών Τήνου (2001-2002). Σπούδασε ζωγραφική στο Τμήμα Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. (2002-2008). Από το 2019 συνεχίζει τις σπουδές του στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών “Δημόσια Ιστορία” του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Ζει και εργάζεται στην Καβάλα. Παράλληλα διδάσκει ως εικαστικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.
Για την παρουσιαζόμενη ενότητα των έργων του, ο Κώστας Καμαργιάννης γράφει:
Τα έργα της παρούσας ενότητας αποτελούν μια προσπάθεια αφηγηματικής αναπαράστασης συγκεκριμένων καταστάσεων. Πρόκειται για προϊόντα ενός παιχνιδιού, όπου άλλοτε αφαιρώντας και άλλοτε προσθέτοντας ή αντιπαραβάλλοντας, τη φόρμα και τη γραμμή, προκύπτουν αλλαγές στις σχέσεις και την εξαγωγή του νοήματος.
Η “χώρα” που διαδραματίζονται οι αφηγήσεις αυτές, είναι ο χώρος επίδρασης του αστικού τοπίου, ο οποίος σαν μνήμη επανέρχεται σε διάφορες εκδοχές και αποτυπώνεται σαν ένα μοτίβο επίμονου ενδιαφέροντος. Η εικόνα, περικλείει την ανθρώπινη δράση/παρέμβαση και αφήνει το ίχνος του ανθρώπινου βίου να διαγράφεται, άλλοτε άμεσα και άλλοτε ως υπόνοια.
