"Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού": Μια καυστική και επίκαιρη σάτιρα, στο 66ο Φεστιβάλ Φιλίππων (βίντεο-φωτογραφίες)

Πάντα υπάρχει ένας παραπάνω λόγος για να πας !

Είναι μάλλον η πρώτη φορά που στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Φιλίππων φιλοξενείται στο Αρχαίο θέατρο, έργο σύγχρονου συγγραφέα. Η αλλαγή αυτή που σχολιάστηκε αρκετά την μέρα της συνέντευξης τύπου του 66ου Φεστιβάλ Φιλίππων, έγινε αποδεκτή με ενθουσιασμό μετά την παρακολούθηση της παράστασης.
Είναι η πρεμιέρα του 66ου θεσμού και ως γνωστόν δεν λείπει ποτέ ο Μάρτης από τη Σαρακοστή.
Το είδαμε παρέα με το Σάκη για να σχολιάσουμε την προσέγγιση του σκηνοθέτη συγκριτικά με την παράσταση που είχαμε δει παλιότερα. Όταν λέμε παλιότερα εννοούμε το 2012 τότε που ο Σπύρος Παπαδόπουλος σκηνοθετούσε και πρωταγωνιστούσε σε μια εξαιρετική παράσταση που είδαμε στην Ξάνθη. Το μοναδικό κοινό στοιχείο που εντοπίσαμε στις 2 παραστάσεις είναι η συμμετοχή του Στέλιου Πέτσου στον ίδιο ρόλο!
Η υπογραφή του Κακλέα στην σκηνοθεσία εδώ και πολλά χρόνια υπόσχεται τουλάχιστον ένα πολύ καλό αποτέλεσμα.
Ο αεικίνητος Πάνος βλάχος μας έχει πείσει για το ταλέντο του και αναμένουμε να δούμε πως θα δουλέψει η ομάδα.
Η καλλιτεχνική διευθύντρια μας ενέταξε την παράσταση στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ γνωρίζοντας τα χαρακτηριστικά και το αποτέλεσμα της παράστασης που παιζόταν και με εμπορική επιτυχία για 2 χρόνια στην Αθήνα.

Ξεχωριστή βραδιά

Η προπώληση δεν ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντική για μια παράσταση που είχε συζητηθεί τόσο πολύ στην Αθήνα. Είναι δυνατόν μια τέτοια καυστική σάτιρα για την Ιταλία και την Ελλάδα του 70 και του 2030 να μην γοητεύσει τους θεατές; Η γραφή του Νομπελίστα Ντάριο Φο δεν αφήνει ποτέ κανένα ασυγκίνητο.

Ίσως τελικά μόνο η αστάθεια του καιρού να περιόρισε την προπώληση γιατί όταν φτάσαμε στο πάρκινγκ του Θεάτρου στις 21.10μ.μ και αντικρύσαμε το χαμό με τα αυτοκίνητα, πιστέψαμε ότι θα ζήσουμε το πρώτο φετινό sold out .

Σχεδόν γεμάτο το θέατρο λοιπόν με κάποιες λίγες θέσεις στα ψηλά. Άραγε θα ακούμε; Βλέπουμε χειλόφωνα και μικρόφωνα και η ανησυχία μας σταματά.

Ο σκηνικός χώρος δεν μας ενθουσιάζει, γιατί παραείναι αφαιρετικός ώστε να θυμίζει ένα γραφείο ορόφου στην αστυνομική διεύθυνση. Το ευχάριστο είναι πως στα δεξιά σε ένα πατάρι διακρίνουμε ένα μουσικό που έπαιζε ζωντανά στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης. Είναι ο Βάιος Πράπας που επιμελήθηκε και την πρωτότυπη μουσική και τα τραγούδια. Μας άρεσαν ιδιαίτερα οι στίχοι του Πάνου Βλάχου αλλά και τα φωνητικά όλων των ηθοποιών.

Στα κοστούμια της δεκαετίας του 70 που επέλεξε η Ηλένια Δουλαδίρη “μπήκε” με αριστουργηματικό τρόπο ο Πάνος Βλάχος όσες φορές χρειάστηκε να ερμηνεύσει διαφορετικό ρόλο. Και ήταν πολλές οι φορές που άλλαξε ώστε ο γελωτοποιός που ερμήνευε να ενσαρκώσει πειστικά τους μικρότερους ρόλους που θα ταλαιπωρούσε την διοίκηση της αστυνομίας

Η παράσταση περιείχε πρόσθετο κείμενο πέρα από το συγκεκριμένο έργο, Παρόλου που η διάρκεια του άγγιξε τις 2 ώρες δεν νομίζω να υπήρξε θεατής που να μην έφυγε ενθουσιασμένος παρακολουθώντας 115 λεπτά συναρπαστικής γρήγορης δράσης με καυστικό χιούμορ, εξαιρετικές ερμηνείες και πολύ ωραία τραγούδια.

Ο Κακλέας μας παρέδωσε ένα σατιρικό έργο με επιρροές από την Κομέντια ντελ’ άρτε, όπου ο παλιάτσος του, Πάνος Βλάχος, κατάφερε να το απογειώσει ερμηνευτικά, έτοιμος να παίξει με τους θεατές και να απαντήσει εύστοχα σε όποιες παρατηρήσεις τους. Πολύ καλές και οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών.

Ο σκηνοθέτης επεξεργάστηκε εύστοχα και το κείμενο με συνέπεια σε αυτά που έχει δηλώσει ο Ντάριο Φο:

«Δεν θεωρώ ένα έργο μου ολοκληρωμένο, αλλά ανοιχτό σε συνεχείς διαφοροποιήσεις. Ακόμη και σήμερα όποιος ανεβάζει κείμενά μου σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου πρέπει να ξέρει πως έχει να κάνει με ένα υλικό ρευστό, ικανό να το προσαρμόσει κανείς και να το πλάσει στα μέτρα της δικής του πραγματικότητας και να ανασύρει αναφορές που θα κάνουν την πλατεία του θεάτρου να θυμώσει, να σκεφτεί, να γελάσει».

FINALE

Οι θεατές χειροκροτούν ελάχιστα στην ολοκλήρωση του έργου και ο πρωταγωνιστής για να δικαιολογήσει το ακατάληπτο, συνεχίζει και παρουσιάζει δεύτερη και τρίτη εκδοχή των γεγονότων, ώστε να μας αφήσει ικανοποιημένους στο φινάλε.

Αρκετοί δυσανασχέτησαν γιατί τα χειλόφωνα ΔΕΝ χρησιμοποιήθηκαν σε όλη την παράσταση. Ειδικά στα ψηλά οι ηθοποιοί ακούγονταν με δυσκολία, αλλά ευτυχώς δεν ακούστηκαν ηχηρές διαμαρτυρίες. Γενικά το κοινό ήταν καλό με τους περισσότερους θεατές να έχουν έρθει από γειτονικές πόλεις.

Το χειροκρότημα μπορεί να ήταν δυνατό και παρατεταμένο στο τέλος της παράστασης για την ομαδική δουλειά, ήταν όμως πολύ λιγότερο από αυτό που έπρεπε να συμβεί για την ικανοποίηση που έλαβαν.