Έχω δει απολύσεις/παραιτήσεις προπονητών μετά από σερί ατυχών αποτελεσμάτων. Έχω δει παραιτήσεις προπονητών μετά από κάποια έντονη διαφωνία με την διοίκηση του συλλόγου. Έχω δει φυγές προπονητών για άλλη ομάδα που τους προσφέρει υψηλότερες οικονομικές αποδοχές.
Αλλά πρώτη φορά (απ΄ όσο θυμάμαι τουλάχιστον) ένας προπονητής δηλώνει τη παραίτηση του μετά από νικηφόρο ντεμπούτο. Ο λόγος, φυσικά, για τον Παύλο Δερμιτζάκη, ο οποίος, παρά την νίκη της ΑΕΛ απέναντι στον Ηρακλή για την Super League 2, εξέφρασε την πρόθεσή του να μην συνεχίσει στον πάγκο των «βυσσινί».
Και αυτό γιατί 20, 30, 40 (δεν ξέρω πόσοι ήταν) κάφροι της ΑΕΛ(!) -πού να ήταν προπονητής αντίπαλης ομάδας…- όχι μόνο αποδοκίμασαν τον 54χρονο τεχνικό κατά την διάρκεια της αναμέτρησης αλλά έβρισαν και την μητέρα του (νεκρή ή ζωντανή, δεν υποβαθμίζει το παραπάνω σκηνικό χυδαιότητας).
Η στάση αυτών των 30, 40 προκάλεσε και την οργή του ισχυρού άνδρα της ΑΕΛ, Αχιλλέα Νταβέλη , ο οποίος απείλησε πως «αν παραιτηθεί ο Παύλος Δερμιτζάκης, θα παραιτηθώ από πρόεδρος της ΑΕΛ» (προσωπική άποψη, όποια απόφαση και αν λάβει ο Δερμιτζάκης, δεν θα εγκαταλείψει την ΠΑΕ ο κ. Νταβέλης).
Ακόμα και αν οι δύο πλευρές συνεχίσουν μαζί στην ΑΕΛ, (οι τελευταίες πληροφορίες λένε πως ο Έλληνας τεχνικός είναι κοντά στο να ανατρέψει την αρχική του απόφαση) κρατάω τον ντόρο που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ δημιουργήθηκε γύρω από το ζήτημα των απαράδεκτων υβριστικών συνθημάτων που ακούγονται σε ΚΑΘΕ ΓΗΠΕΔΟ (κυρίως στα ομαδικά αθλήματα) από μια μικρή μερίδα κόσμου προς αντιπάλους (και μη) παίκτες/προπονητές/παράγοντες. Πριν από λίγες μέρες ο διαιτητής του τελικού Super Cup ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό διακόπηκε προσωρινά μετά από υβριστικό σύνθημα κατά της μητέρας του Σλούκα που ακούστηκε από την ερυθρόλευκη κερκίδα.
Καλώς ή κακώς, μόνο έτσι θα μπορέσουν να εκλείψουν ανάλογα περιστατικά. Στο πρώτο υβριστικό σύνθημα που θα ακουστεί, ο διαιτητής να διακόπτει προσωρινά την αναμέτρηση, να γίνονται συστάσεις από τα μεγάφωνα του γηπέδου και σε περίπτωση επανάληψης, να ζητείται εκκένωση ΟΛΩΝ των κερκίδων.
Προφανώς, και δε θέλω να στοχοποιήσω τον κόσμο της ΑΕΛ, τέτοιες συμπεριφορές δεν εκφράζουν τον λαό μια ολόκληρης ομάδας. Άλλωστε, θα έπεφτα από τα σύννεφα αν κάποιος έχει παρακολουθήσει έναν αγώνα, από την βορειότερη ως τη νοτιότερη περιοχή της Ελλάδας, και δεν έχει ακούσει τις περίφημες φράσεις «Γ@μώ τη μάνα σου» ή «Που… γιε» προς τον διαιτητή που -σύμφωνα με τους κάφρους- δεν έδωσε εμφανέστατο πέναλτι για την ομάδα τους, ή προς αντίπαλο ποδοσφαιριστή που έκανε κάποιο σκληρό μαρκάρισμα.
Για να σεβαστείς τον αντίπαλο παίκτη, προπονητή, φίλαθλο ή διαιτητή χρειάζεται πρώτα να μάθεις να σέβεσαι τον «άνθρωπο». Μεγάλο ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση παίζει η οικογένεια, η οποία πλέον σπάνια θα μαλώσει το παιδί της αν αυτό βρίσει τη μάνα του «εχθρού». Ε βέβαια, με τι μούτρα θα το κάνει ένας πατέρας από τη στιγμή που και ο ίδιος ξεστομίζει τέτοιες εκφράσεις και γίνεται «παράδειγμα» για τον γιο του…
