Φωτ. ΑΠΕ-ΜΠΕ/Γουιλιαμ Φεϊθφουλ.
Στις 25 Αυγούστου 1972 έλαβε χώρα η τελευταία εκτέλεση θανατοποινίτη στην Ελλάδα, με τον Βασίλη Λυμπέρη (που έκαψε ζωντανούς την εν διαστάσει σύζυγό του, την πεθερά του και τα 2 του παιδιά) να πέφτει νεκρός από το εκτελεστικό απόσπασμα.
Από τότε μέχρι και το 1994 δεν έγινε καμία εκτέλεση, αν και το ελληνικό ποινικό δίκαιο την προέβλεπε. Το 1994 η θανατική ποινή καταργήθηκε νομοθετικά (με τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Γιώργο Κουβελάκη να υπογράφει, όπως είχε δηλώσει, “τον θάνατο της ποινής του θανάτου”), ενώ το 2001 καταργήθηκε και συνταγματικά, με την εξής προσθήκη στο άρθρο 7:
“Θανατική ποινή δεν επιβάλλεται, εκτός από τις περιπτώσεις που προβλέπονται στο νόμο για κακουργήματα τα οποία τελούνται σε καιρό πολέμου και σχετίζονται με αυτόν.”
(Σύμφωνα, δε, με το ίδιο άρθρο τα βασανιστήρια απαγορεύονται και τιμωρούνται. Και βασανιστήριο θεωρείται από τον ΟΗΕ ακόμα και η αναγκαστική σίτιση. Αυτό για όσους μιλούν για αναγκαστική σίτιση…)
Τα λέμε όλα αυτά διότι, αν δεν κάνουμε λάθος, αυτή τη στιγμή δεν είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση.
Πλην όμως αυτή τη στιγμή το ελληνικό κράτος ετοιμάζεται, έστω και έμμεσα, να την εφαρμόσει -στην περίπτωση του Δημήτρη Κουφοντίνα!
Το ότι ο καταδικασθείς για 11 δολοφονίες και τη συμμετοχή του στην τρομοκρατική οργάνωση “17 Νοέμβρη” Δημήτρης Κουφοντίνας έχει επιλέξει από μόνος του να φτάσει στο σημείο να κινδυνεύει η ζωή του (μετά από περίπου 50 ημέρες απεργίας πείνας) είναι κάτι παγερά αδιάφορο: Από τη στιγμή που ο Κουφοντίνας ζει εντός των φυλακών που διατηρεί το ελληνικό κράτος, αυτό το κράτος είναι που έχει την ευθύνη για την ασφάλεια και τη ζωή του – και, στο τέλος της ημέρας, αυτό θα κατηγορήσει όλος ο κόσμος…
Δεν είναι ήρωας, είναι καταδικασθείς δολοφόνος
Προς αποφυγή οποιασδήποτε παρεξηγήσεως: Σε καμία περίπτωση δεν ηρωοποιούμε τον Δημήτρη Κουφοντίνα.
Είχαμε πει και σε προηγούμενο άρθρο μας (με αφορμή τις δηλώσεις του Βασίλη Βασιλικού) πως πρόκειται (ο Κουφοντίνας) για έναν δολοφόνο, ο οποίος αφενός δεν σεβάστηκε το δικαίωμα της ζωής στα θύματά του χωρίς καν να δείξει πως μετάνιωσε έστω και λίγο (τα περί “πολιτικής ευθύνης” και την, υπό μορφή ψιθύρου, συγγνώμη για τον θάνατο του Θάνου Αξαρλιάν δεν μπορεί κανείς να τα πάρει σοβαρά όταν μιλάμε για ποινικά αδικήματα), αφετέρου ακόμα και τώρα ουδείς έχει καταλάβει επί της ουσίας γιατί σκότωσε τα 11 θύματά του (να θυμηθούμε τις προκηρύξεις της οργάνωσης και τις δηλώσεις Κουφοντίνα περί “ένοπλης ανατροπής του κρατικού μονοπωλίου της βίας” και περί “πίστης στην οικοδόμηση ενός επαναστατικού κινήματος και το όραμα για μια σοσιαλιστική κοινωνία”; )
Και αυτή η άποψη είναι κυρίαρχη στην ελληνική κοινωνία, αλλά και σχεδόν σε όλα τα ΜΜΕ – ασχέτως ιδεολογίας (ακόμα και τα ΜΜΕ που πρόσκεινται στην Αριστερά καταδικάζουν τη δράση του -έστω και με πλάγιο τρόπο- και μιλούν για έναν κατάδικο που θα πρέπει να παραμείνει στη φυλακή και να εκτίσει την ποινή που το κράτος όρισε).
Ο Κουφοντίνας και η ιδεολογία του έχουν ηττηθεί εδώ και πολύ καιρό. Στα μάτια της κοινωνίας ο Κουφοντίνας δεν είναι τίποτα άλλο από έναν κοινό εγκληματία, εντελώς απογυμνωμένο από οποιαδήποτε ιδεολογία, ο οποίος έζησε πολεμώντας την έννομη πολιτεία και που τώρα όχι απλά την αναγνωρίζει αλλά της ζητάει να εφαρμόσει τον νόμο!
Αν αυτό δεν είναι ήττα για τον Κουφοντίνα (αλλά και για όλους όσους τον υποστηρίζουν και τον θεωρούν “αγωνιστή” και “πολιτικό κρατούμενο”), τότε τι είναι;
Θα γίνουμε σαν την Τουρκία; Αυτό θέλουμε;
Ακόμα και έτσι όμως, το να αφήσει η έννομη πολιτεία τον Δημήτρη Κουφοντίνα να πεθάνει θα ισοδυναμεί όχι απλά με ήττα της δημοκρατίας και της έννομης πολιτείας, αλλά με συντριβή τους! Σε μια χώρα που αγωνίστηκε επί πολλά χρόνια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία, το να παραβιάσει η έννομη πολιτεία με τέτοιον πρωτοφανή τρόπο τα ανθρώπινα δικαιώματα ενός ανθρώπου (ακόμα και αν αυτός είναι ένας ισοβίτης κατάδικος που απλά προσπαθεί να την εκμεταλλευτεί χωρίς να την αποδέχεται) δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια ήττα και ένα στίγμα που θα μας συνοδεύει, ως χώρα, για πάρα πολλά χρόνια.
Δείτε λίγο το “στίγμα” που συνόδεψε μέχρι τον θάνατό της την Μάργκαρετ Θάτσερ (η οποία το 1981 επέτρεψε, χωρίς κανένα δισταγμό, τον θάνατο από απεργία πείνας του Μπόμπι Σαντς και άλλων 9 φυλακισμένων μαχητών του IRA – ενός IRA που, παρά τις κατά καιρούς υπερβολές και λάθη του, δεν έπαψε να επιζητά την απελευθέρωση της Βόρειας Ιρλανδίας).
Δείτε λίγο το “στίγμα” που συνόδεψε (και συνεχίζει να συνοδεύει) τη Γερμανία για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των καταδικασθέντων μελών της τρομοκρατικής οργάνωσης RAF στη δεκαετία του 70 (με τα γνωστά και ως “λευκά κελιά” και με τον αμφιλεγόμενο θάνατο των φυλακισθέντων).
Δείτε λίγο το “στίγμα” που συνοδεύει μέχρι και σήμερα τις ΗΠΑ για το Γκουαντάναμο.
Δείτε λίγο το “στίγμα” που συνοδεύει εδώ και πολλά χρόνια την Τουρκία για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης στις φυλακές της και για το ότι έχει επιτρέψει τον θάνατο απεργών πείνας (όπως τον Μουσταφά Κοτσάκ, που πέθανε τον περασμένο Απρίλιο διαμαρτυρόμενος για το ότι δεν είχε λάβει δίκαιη δίκη).
Ειδικά το τελευταίο παράδειγμα -αυτό της Τουρκίας- θα έπρεπε να μας απασχολεί ακόμα περισσότερο. Σε μια χρονική περίοδο που οι σχέσεις μεταξύ των 2 κρατών είναι τεταμένες, και την ώρα που η Ελλάδα προσπαθεί να αναδείξει σε διεθνή κλίμακα την τουρκική προκλητικότητα, το να επιτραπεί ο θάνατος ενός απεργού πείνας θα ρίξει αυτόματα την Ελλάδα στο επίπεδο της Τουρκίας!
Αυτό θέλουμε;
Το κράτος δεν (πρέπει να) είναι τιμωρός – Ο νόμος ισχύει για όλους
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως υπάρχουν νόμοι σε αυτή τη χώρα. Νόμοι που πρέπει να ισχύουν για όλους και που πρέπει να τηρούνται από όλους (το αν πραγματικά ισχύουν για όλους και τηρούνται από όλους είναι άλλο μεγάλο ζήτημα…)
Και αυτό δεν το λένε, πλέον, μόνο όσοι πρόσκεινται στην Αριστερά αλλά και αυτοί που πρόσκεινται στη Δεξιά. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του αναπληρωτή υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου Γιώργου Κουμουτσάκου (παρόμοιες δηλώσεις έκανε και η Ντόρα Μπακογιάννη):
Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας νόμος για τις μεταγωγές κρατούμενων σε φυλακές. Το ότι υπάρχουν δικηγόροι που έχουν εκφράσει εντελώς αντικρουόμενες απόψεις για τον νόμο αυτόν αποδεικνύει (κατά την ταπεινή μας άποψη) πως ο εν λόγω νόμος χρήζει αλλαγής, δεν είναι επαρκής, είναι κακογραμμένος, είναι λανθασμένος. Απλά τα πράγματα.
Αλλά οποιαδήποτε αλλαγή του νόμου θα πρέπει να συζητηθεί άλλη ώρα – όχι τώρα! Και όχι στις “πλάτες” ενός ανθρώπου (ακόμα και αν αυτός είναι ο χειρότερος άνθρωπος στον πλανήτη) η ζωή του οποίου βρίσκεται σε κίνδυνο!
Το κράτος, η έννομη πολιτεία οφείλει να παίζει τον ρόλο του σωφρονιστή, όχι του τιμωρού. Αυτή άλλωστε είναι (και πρέπει να είναι) και η έννοια του σωφρονιστικού συστήματος.
Αν η πολιτεία αφήσει τον Δημήτρη Κουφοντίνα να πεθάνει, θα πέσει αυτομάτως στο επίπεδο που ήδη βρίσκεται αυτός: στο επίπεδο του δολοφόνου, αυτού που αφαιρεί ζωές. Θα χάσει τον ρόλο του ως θεσμός που διαφυλάττει την τήρηση του νόμου και υπερασπίζεται την ανθρώπινη ζωή – και θα καταλήξει να εξισωθεί με τον Κουφοντίνα.
Και εννοείται, φυσικά, πως αυτό θα αποτελέσει και μια έμμεση δικαίωση για τον ίδιο (ο οποίος δηλώνει εδώ και χρόνια πως αγωνίζεται απέναντι σε ένα κράτος που το θεωρεί απάνθρωπο). Αυτό θέλει η πολιτεία;
