Η φωτογραφία του παρόντος άρθρου είχε ληφθεί από τον γράφοντα τον Ιούνιο του 2018, όταν αυτός είχε επισκεφτεί το Παρίσι (πριν τον κορωνοϊό SARS-COV-2, όταν ο κόσμος κυκλοφορούσε ελεύθερα στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας).
Τι απεικονίζει;
Έναν απινιδωτή (δηλ. μια ιατρική συσκευή για την διακοπή της επικίνδυνης αρρυθμίας της καρδιάς), ο οποίος ήταν εγκατεστημένος…στην είσοδο μιας πολυκατοικίας (όπως μπορείτε να δείτε στην αμέσως επόμενη φωτογραφία)!
Όπως μπορείτε να διαπιστώσετε, σε κάποιες χώρες και σε κάποιες κοινωνίες η τοποθέτηση ενός απινιδωτή θεωρείται όχι απλά ρουτίνα αλλά και υποχρέωση βάση νόμου.
Όμως εδώ, στην Ελλάδα του 2020, η τοποθέτηση ενός απινιδωτή καταντάει είδηση!
Πόσες και πόσες ειδήσεις δεν έχουμε δει και καταγράψει τα τελευταία χρόνια με δωρεές απινιδωτών; Προς Θεού, για να μιλάμε για την χρήση των απινιδωτών εννοείται πως χαιρόμαστε όταν βλέπουμε δωρεές τέτοιων μηχανημάτων – αλλά πότε, επιτέλους, θα φτάσουμε στο σημείο να μην αποτελεί είδηση μια τέτοια δωρεά;
Και φυσικά δεν φτάνουν μόνο οι απινιδωτές…χρειάζεται και η γνώση του χειρισμού τους, χρειάζεται και η γνώση πρώτων βοηθειών, χρειάζεται και οι πολίτες, όλοι μας (ακόμα και τα παιδιά μας στα σχολεία), να γνωρίζουμε από πρώτες βοήθειες ώστε να είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο καρδιακά επεισόδια αλλά και οποιοδήποτε άλλο περιστατικό χρήζει φροντίδας -μέχρι, φυσικά, να σπεύσουν οι διασώστες του Εθνικού Κέντρου Άμεσης Βοήθειας.
Πόσοι και πόσοι θάνατοι συμπολιτών μας θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν όλοι μας γνωρίζαμε από πρώτες βοήθειες, αν σε όλα τα σημεία που προβλέπει η νομοθεσία υπήρχαν απινιδωτές; (και μη βγει κανείς και πει για το κόστος του απινιδωτή – ας σκεφτεί μονάχα πόσο κοστολογείται ένας απινιδωτής και πόσο κοστολογείται μια ανθρώπινη ζωή!)
Αν υπήρχαν όλα αυτά που αναφέραμε προ ολίγου, ο 52χρονος άνδρας που λιποθύμησε το απόγευμα της Δευτέρας στο λιμάνι της Καβάλας θα ξεκουραζόταν σήμερα, σώος και αβλαβής, και θα θυμόταν ότι του συνέβη ως μια “κακή” ανάμνηση. Δυστυχώς, όμως, δεν τα κατάφερε –παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των διασωστών του ΕΚΑΒ που έσπευσαν στο σημείο.
Και σκεφτείτε ότι στην περίπτωση αυτή μιλάμε για ένα σημείο στο οποίο τα ασθενοφόρα και έχουν πληρώματα και μπορούν να φτάσουν σχετικά γρήγορα. Τι γίνεται, όμως, αν συμβεί κάτι ανάλογο σε μέρη στα οποία είτε δεν προλαβαίνουν να επέμβουν οι διασώστες του ΕΚΑΒ είτε απλά δεν υπάρχουν πληρώματα-βάρδιες για να μετακινήσουν τα ασθενοφόρα; (όπως π.χ. στην Χρυσούπολη, στην οποία την περασμένη εβδομάδα ένας ηλικιωμένος μεταφέρθηκε στο τοπικό Κέντρο Υγείας με…περιπολικό της αστυνομίας -και τελικά εξέπνευσε).
Ας ξυπνήσουμε, επιτέλους, ας συνέλθουμε και ας καταλάβουμε πως μπροστά σε μια ανθρώπινη ζωή οποιοδήποτε “κόστος” είναι στα αλήθεια μηδαμινό…
