Η χιλιοταλαιπωρημένη και χιλιοειπωμένη ιστορία των Λουτρών Ελευθερών και των “ονείρων θερινής νυχτός” για την αξιοποίησή τους είναι ένα ακόμα επεισόδιο στο σίριαλ που λέγεται “Ελλάδα, η χώρα του ‘πάμε και όπου βγει’“.
Κάποιος, βέβαια, θα μπορούσε να πει πως όλη αυτή η ιστορία δύναται να αποτελέσει κομμάτι μιας ταινίας με τίτλο “Ελλάδα, μια χώρα στην οποία τίποτα δεν λειτούργησε και τίποτα δεν θα λειτουργήσει”!
Και προτού διανοηθεί να βγει κάποιος και μας αποκαλέσει “μηδενιστή” και “βουτηγμένο στην απαισιοδοξία και στην απογοήτευση”, καλό είναι να κάνει μια σύντομη αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν – και θα καταλάβει πως “και λίγα λέμε”.
Και όταν λέμε “πρόσφατο” μιλάμε για… πάνω-κάτω 10 χρόνια! (δεν χρειάζεται να πάμε και πιο παλιά, και εκεί τα ίδια θα βρούμε…)
Ασχολούμαστε με τη δημοσιογραφία εδώ και περίπου 10-11 χρόνια, και πραγματικά δεν θυμόμαστε έστω και μια ημέρα στην οποία να μην έχουμε ακούσει ή διαβάσει:
- Σενάρια “επιστημονικής φαντασίας” για την αξιοποίηση των Λουτρών Ελευθερών και την μετατροπή τους σε έναν χώρο προσέλκυσης τουριστών και πλούτου (πάντα, φυσικά, με τις απαραίτητες φωτογραφίες και τα ψεύτικα χαμόγελα),
- Δακρύβρεχτες ιστορίες για το πώς ήταν κάποτε τα Λουτρά Ελευθερών, πώς κατάντησαν και πώς θα έπρεπε να ήταν σήμερα (θυμόμαστε ακόμα και δηλώσεις βουλευτών όπως ο Μακάριος Λαζαρίδης, ο οποίος -σε ανύποπτο χρόνο- έλεγε πως “Τα Λουτρά των Ελευθερών είναι το ‘Ελληνικό’ της Καβάλας”),
- Ανθρώπους αυτοδιοικητικούς και μη να κρύβονται πίσω από την ανικανότητά τους και μιλάνε για συνεχόμενα εμπόδια πάσης φύσεως, εμπόδια που αποτρέπουν την οποιαδήποτε σκέψη για επένδυση στα Λουτρά Ελευθερών και που αναδεικνύουν τον “κατηραμένο όφι” της ελληνικής γραφειοκρατίας,
- Επιχειρηματίες και “επιχειρηματίες” να υπόσχονται φαραωνικά σχέδια με βαρύγδουπες κουβέντες και παρουσιάσεις μακετών χωρίς όχι μόνο να έχουν ολοκληρώσει τις οποιεσδήποτε αδειοδοτήσεις και να έχουν έστω και ένα σοβαρό σχέδιο (πόσα χρόνια περιμέναμε τον Αχιλλέα Νταβέλη για να υποβάλλει αρχιτεκτονικές μελέτες για τα “όνειρά” του) αλλά ούτε καν να έχουν τους απαραίτητους πόρους και να περιμένουν, φυσικά, από το κράτος να τους στηρίξει με επενδυτικά προγράμματα (όπως γίνεται τώρα με τον Χαρακίδη)
- Πρωτοβουλίες πάσης φύσεως και σκοπιμότητας, οι οποίες ακόμα δεν έχουν καταλάβει (ή δεν θέλουν να καταλάβουν) πως το ελληνικό κράτος δεν είναι ικανό για απολύτως τίποτα και που, αν ήταν στο χέρι τους, θα εξαφάνιζαν από τον πλανήτη όλους όσους βρίσκονται στον ιδιωτικό τομέα, να ονειρεύονται μια “ήπια ανάπτυξη” που ούτε οι ίδιοι τους δεν ξέρουν τι σημαίνει και να ζητούν επιτακτικά να αναλάβει το Δημόσιο “τα πάντα όλα”.
Το “κερασάκι στην τούρτα” δεν ήταν άλλο από την αποκάλυψη πως απαιτείται Προεδρικό Διάταγμα (!) για την έναρξη δόμησης! Και επειδή ζούμε στην Ελλάδα, όλοι ξέρουμε πως για να εκδοθεί Προεδρικό Διάταγμα θα περάσουν πολλά ακόμα χρόνια (εδώ χρειάστηκαν 3 και πλέον ολόκληρα χρόνια για να αναγνωριστούν τα Λουτρά Ελευθερών ως “ιστορικό μνημείο”).
Μετά από όλα αυτά, πώς να μην πούμε αυτό που γράφουμε στον τίτλο του άρθρου μας; Πώς να μην πούμε πως “βαρεθήκαμε να λέμε τα ίδια και τα ίδια”;
Μετά από όλα αυτά, πώς να μη μας προκαλούν καμία μα καμία έκπληξη οι φωτογραφίες που έχει δημοσιοποιήσει τις τελευταίες εβδομάδες ο περιφερειακός σύμβουλος ΑΜΘ Δημήτρης Λυμπεράκης με τα “χάλια” στα οποία έχουν περιέλθει τα Λουτρά Ελευθερών;
Πώς να μη μας προκαλούν αγανάκτηση και θλίψη τα λεγόμενα του κ. Λυμπεράκη, όταν ο ίδιος εκφράζεται με:
Θλίψη για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η άλλοτε πολύβουη πολιτεία με τα δημόσια κτίσματά της και τον πλούτο των ιαματικών νερών της.
Οργή για την αδιαφορία και αγανάκτηση για την πλήρη ανικανότητα του επιτελικού κράτους που, χρόνια τώρα, δεν έχει κατορθώσει να υπερβεί γραφειοκρατικές αγκυλώσεις .
Απογοήτευση και για την αδράνεια των συνδιοικούντων της Καβάλας, του προέδρου της Εργοανάπτυξης και του Αντιπεριφερειάρχη Ανάπτυξης, που 3,5 χρόνια τώρα δεν έχουν χτυπήσει ούτε ένα αναπτυξιακό καρφί, παρά το γεγονός ότι η μισθοδοσία τους, για όσα δεν έκαναν, είναι κοντά στις 100.000 ευρώ.
Τα λόγια είναι περιττά… Και δυστυχώς πολύ φοβάμαι πως και μετά από 10 (ίσως και περισσότερα) χρόνια θα λέμε ακριβώς τα ίδια πράγματα…