Στο αγαπημένο και πιστό πνευματικό του τέκνο, τον απόστολο Τιμόθεο, απευθύνεται στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής ο Άγιος Παύλος και τον στηρίζει ομιλώντας για την μεγάλη και υπερβολική μακροθυμία του Χριστού: «Παιδί μου Τιμόθεε, ο λόγος αυτός είναι και αληθινός και άξιος αποδοχής από όλους τους ανθρώπους, ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθε στον κόσμο για να σώσει τους αμαρτωλούς, των οποίων πρώτος είμαι εγώ. Αλλά γι αυτό το λόγο με ελέησε, για να δείξει σε μένα πρώτα την μεγάλη μακροθυμία Του, ώστε να με καταστήσει παράδειγμα σε όλους τους αμαρτωλούς, που πρόκειται να πιστέψουν σε Αυτόν και να κληρονομήσουν αιώνια ζωή».
Γιατί θεωρεί ο μακάριος Παύλος, που έφτασε έως τρίτου ουρανού, ότι είναι πρώτος των αμαρτωλών; Διότι στη νεανική του ηλικία, εδίωξε την Εκκλησία του Χριστού. Έγινε συνεργός στο παράνομο λιθοβολισμό του Στεφάνου. Έριχνε στη φυλακή Χριστιανούς. Στο διωγμό που επακολούθησε, πήρε έγγραφη εξουσία να πάει στη Δαμασκό, να βρει τους Χριστιανούς και αλυσοδεμένους να τους φέρει στα Ιεροσόλυμα. Έως της στιγμής της μεταστροφής του. Και ο Κύριος, παρά την αγριότητά του απέναντι στη νεοσύστατη Εκκλησία Του, τον συγχωρεί. Επιδεικνύει σε Αυτόν άμετρη ευσπλαχνία. Τον διώκτη της Εκκλησίας αξίωσε του Θείου φωτός. Αυτόν που ύβριζε και χτυπούσε και φυλάκιζε τους Αγίους Του, τον προσκάλεσε σε μετάνοια. Αυτόν που βλασφημούσε το άγιο όνομα Του, τον έκανε κήρυκα του Ευαγγελίου Του.
Ώστε, όταν αμαρτάνουμε, δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Να μη απογοητευόμαστε, επειδή είμαστε αμαρτωλοί, αλλά να έχουμε θάρρος και ελπίδα σωτηρίας, γιατί ο Θεός μάς αγαπάει και δεν θα αφήσει να πάει χαμένη η ζωή μας. Γι αυτό σταυρώθηκε, για να ράνει με το τίμιο αίμα Του τις αμαρτίες μας και να τις ξεπλύνει. Δεν μας συμφέρει, όμως, άκριτα να συγκριθούμε με τον Απόστολο Παύλο, και να νομίσουμε, πως σίγουρα, ό,τι και να κάνουμε, θα σωθούμε. Ότι δεν χρειάζεται διόρθωση και μπορούμε αμέριμνα να ζούμε μέσα στις συνεχείς μας πτώσεις. Η φροντίδα για τη σωτηρία μας ανήκει στον Χριστό. Ζητά όμως και από εμάς την συγκατάθεση της θελήσεώς μας και την εργασία των αρετών. Δεν σώζεται ο άνθρωπος, εάν δεν το θέλει. Εάν περισσότερο από τον Χριστό, επιθυμεί την αμαρτία. Εάν την θεωρεί φυσική κατάσταση. Εάν έχει κύριο στόχο στη ζωή του τον κόσμο και τις απολαύσεις του και τον Χριστό και τις εντολές Του πάρεργο.
Ας δούμε πιο προσεκτικά το παράδειγμα του Αποστόλου μας. Ο Θεός δεν βλέπει μόνο τί πράττουμε, αλλά και με τί διάθεση και με ποιό σκοπό το πράττουμε. Ο Άγιος Παύλος ήταν προ της μετανοίας διώκτης της Εκκλησίας. Αλλά είχε ζήλο «ου κατ΄επίγνωση», θεωρούσε, ότι διώκοντας τους Χριστιανούς, υπερμαχεί των πατρικών του παραδόσεων. Αυτά που έκανε ήταν αμαρτήματα, αλλ΄ εν αγνοία. Θεωρούσε, ότι κάνοντάς τα, έπραττε το ευάρεστο ενώπιον του Θεού. Γι αυτό Εκείνος τον ελέησε, αλλά και γιατί προείδε, ως παντογνώστης την διάθεση της ψυχής του και όσα κατορθώματα θα επετύγχανε μετά την μεταστροφή του.
Ποιός από εμάς δεν γνωρίζει ότι η βλασφημία, ο φόνος, η κλοπή, η μοιχεία, η καταφρόνηση των γονέων, η ψευδομαρτυρία, η επιορκία, δεν είναι αμαρτία; Ποιός δεν είχε στην οικογένεια του ένα ζωντανό παράδειγμα ευσέβειας, γιαγιά, παππού, πατέρα ή μητέρα, ώστε να επικαλείται άγνοια; Εάν δεν γνωρίσαμε και αγνοούμε τον Χριστό, θα μας ελεήσει ο Χριστός και θα βρει τρόπο να σωθούμε. Εάν όμως, έχουμε ,καθημερινά, προ των οφθαλμών μας, παραδείγματα Αγίων και τον σωτήριο της Εκκλησίας λόγο, εάν εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας και πέφτουμε στα ίδια ή και σε χειρότερα, εάν περιφρονούμε το Ευαγγέλιο, εάν θεωρούμε «εφευρήματα των παπάδων και των καλογέρων» την νηστεία και την εξομολόγηση, εάν λιθοβολούμε τους ιερωμένους, εάν κατακρίνουμε και συκοφαντούμε τους πάντες, εάν σέρνουμε αδελφός τον αδελφό στο δικαστήριο, εάν σε ολόκληρη τη ζωή μας δεν έχουμε ούτε το χιλιοστό από τα κατορθώματα του Αγίου Παύλου, τότε ας μη θεωρούμε, ότι έχουμε και δεδομένο τον Παράδεισο.
Εκ της Ι. Μητροπόλεως Φ.Ν.Θ.
Πρωτ. Αδαμάντιος Ασλανίδης
