Ειλικρινά δεν πίστευα στα αυτιά μου όταν άκουγα τον δήμαρχο Καβάλας Θόδωρο Μουριάδη να μιλάει στην κάμερα της τηλεοπτικής εκπομπής του ΣΚΑΙ “Όπου υπάρχει Ελλάδα” για την πεσμένη γέφυρα στο παλιό (κάτω) νοσοκομείο της πόλης.

Διότι όταν άκουσα τον κ. Μουριάδη να λέει πως “για μένα το όλο θέμα είναι θέμα αισθητικής”, τότε το μόνο που μπόρεσα να σκεφτώ και να πω είναι πως κάποιος μας κοροϊδεύει!

Δεν θυμάμαι, προσωπικά, τον εαυτό μου να είναι τόσο αγανακτισμένος με κάτι τέτοιες δηλώσεις. Να με συγχωρέσετε όμως κ. Μουριάδη, αλλά από ένα σημείο και μετά ξεχνάω πως πρέπει να κρατήσω τους τύπους που επιτάσσει το επάγγελμα του δημοσιογράφου και περνάω στην μεριά του πολίτη – και μάλιστα του αγανακτισμένου πολίτη!

Διότι όταν μια γέφυρα παραμένει πεσμένη εδώ και 6 ολόκληρα χρόνια, μετατρέποντας την Καβάλας σε “ρεντίκολο” της Ελλάδος,

όταν έχουν ξοδευτεί τόσα λεφτά για τις μελέτες χωρίς να έχει υπάρξει -εδώ και 6 χρόνια μια οριστική απόφαση για το τι θα απογίνει αυτή η γέφυρα-,

όταν ακούμε τον δήμαρχο να λέει πως “η γέφυρα δεν έχει νόημα ύπαρξης, διότι όταν ανέλαβα δήμαρχος της πόλης προχωρήσαμε στην διαπλάτυνση του δρόμου – και έτσι δεν υπάρχει κυκλοφοριακό πρόβλημα στην πόλη”

και επί της ουσίας να παραδέχεται πως τόσα λεφτά δαπανήθηκαν άσκοπα,

τι άλλο να υποθέσουμε και τι άλλο να πούμε;

Πριν από λίγες ημέρες διαβάσαμε ένα άρθρο (σε τοπική φυλλάδα) στο οποίο ο αρθρογράφος-εκδότης ισχυριζόταν πως… οι παραστάσεις που ανεβαίνουν στο θέατρο “Αντιγόνη Βαλάκου” επί των ημερών της καλλιτεχνικής διεύθυνσης της Ευαγγελίας Οικονόμου-Βαμβακά δεν γεμίζουν τις θέσεις του!

Με δεδομένο, βέβαια, πως μόνο μέσα στο 2024 είχαμε 4 έργα που ανέβηκαν στο “Αντιγόνη Βαλάκου” και για τα οποία προγραμματίστηκαν επιπλέον παραστάσεις λόγω πολύ μεγάλου ενδιαφέροντος από το κοινό της Καβάλας (“Το σπίτι με τα δώρα”, το “Τσίταχ: Η ερημιά του τερματοφύλακα”, το “Πέταγμα” και η “Σέρρα – Η Ψυχή του Πόντου”),

δεν γίνεται να μην αναρωτηθεί κανείς ποιο μπορεί να είναι το κίνητρο πίσω από κάτι τέτοιους ισχυρισμούς (πέραν, φυσικά, της -απόλυτα κατανοητής- διάθεσης για αντιπολίτευση και κριτική ενάντια στην διοίκηση του δημάρχου Θ. Μουριάδη).

Χτες όμως μάθαμε πως ένα εκ των προαναφερθέντων έργων (και συγκεκριμένα η “Σέρρα – Η Ψυχή του Πόντου“) θα επιστρέψει εκ νέου στην Καβάλα, για 2 επιπλέον παραστάσεις -στις 17 και 18 Ιανουαρίου 2025!

Μιλάμε, με απλά λόγια, για ένα έργο το οποίο ανέβηκε αρχικά 3 φορές στο “Αντιγόνη Βαλάκου” (στις 11, 12 και 13 Οκτωβρίου 2024), ανέβηκε ξανά για μια επιπλέον παράσταση (στις 14 Οκτωβρίου 2024), και τώρα θα επιστρέψει για 2 επιπλέον παραστάσεις!

Και για να επιστρέφει ένα έργο για 2 ακόμα παραστάσεις σε ένα θέατρο (στο οποίο ήδη έχουμε έργα για τα οποία προγραμματίζονται επιπλέον παραστάσεις), μάλλον αυτό θα γεμίζει… και μάλλον κάτι καλό γίνεται με την νέα καλλιτεχνική διευθύντρια (σε αντίθεση με όσα γίνονταν επί των ημερών του Θ. Γκόνη)…

Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ο δήμος Καβάλας θα υποδεχτεί το νέο έτος με τη ρίψη αθόρυβων πυροτεχνημάτων από τη χερσόνησο της Παναγίας.

Είναι μια πρωτοβουλία που έλαβε και πέρσι, στο πλαίσιο της προσπάθειας της δημοτικής αρχής να αποκτήσει ένα πιο φιλοζωικό προσωπείο κα να δώσει προς τα έξω την εικόνα ότι σέβεται τα ζώα και δεν επιθυμεί να τα ενοχλήσει με τους θορύβους των πυροτεχνημάτων. Άλλωστε αυτό τονίζεται και από την σχετική ανακοίνωση που έχει αναρτηθεί στα social media:

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, στις 12 τα μεσάνυχτα, θα φωτίσουμε τον ουρανό της Καβάλας με πολύχρωμα βεγγαλικά και θα προϋπαντήσουμε τον καινούργιο χρόνο, σεβόμενοι τους τετράποδους φίλους μας!

Αυτό βέβαια που λησμονεί η δημοτική αρχή (και το είχαμε αναφέρει και πέρσι –διαβάστε εδώ), ή ίσως και να το προσπερνάει σφυρίζοντας αδιάφορα, είναι πως θα αποτελεί τον μοναδικό φορέα (ή φυσικό πρόσωπο) που θα εκτοξεύσει αθόρυβα πυροτεχνήματα μέσα στην Καβάλα!

Όλοι οι υπόλοιποι συμπολίτες που θα θελήσουν να εκτοξεύσουν πυροτεχνήματα (και θα είναι ουκ ολίγοι) είναι βέβαιο (με μαθηματική ακρίβεια) πως θα χρησιμοποιήσουν συμβατικά πυροτεχνήματα, τα οποία και θα προκαλέσουν έναν καθόλα συμβατικό και καθόλα ισχυρό θόρυβο!

Όπως ακριβώς έγινε και πέρσι:

Με απλά λόγια… δουλευόμαστε και μεταξύ μας!!!

Και επειδή κάποιοι θα μας πουν “Μα πώς θα γίνει; Θα υποχρεώσουμε τους δημότες να αγοράσουν αθόρυβα πυροτεχνήματα;”

να πούμε, πολύ απλά, το εξής:

Η πρώτη πόλη που χρησιμοποίησε αθόρυβα πυροτεχνήματα -και η οποία αποτελεί για πολλούς πρότυπο, σημείο αναφοράς όσον αφορά την διαχείριση των αθόρυβων πυροτεχνημάτων- είναι το Collechio (μιας πόλη πολύ κοντά στην Πάρμα, στην ΒΔ Ιταλία). Καλό είναι να έχουμε υπόψη πως αφενός το Collechio έχει πληθυσμό μόλις 14.295 κατοίκους (ενώ η Καβάλα έχει περίπου 54.000 κατοίκους), αφετέρου στην μικρή αυτή ιταλική πόλη έχει ψηφιστεί νόμος που επιβάλλει τη χρήση αθόρυβων πυροτεχνημάτων και από ιδιώτες.

Αν ήθελε, λοιπόν, η δημοτική αρχή να σεβαστεί πραγματικά τους τετράποδους φίλους μας, θα έπρεπε να έχει προχωρήσει και αυτή στη λήψη μιας αντίστοιχης απόφασης, ώστε η προμήθεια συμβατικών πυροτεχνημάτων από συμπολίτες να περιοριστεί στο ελάχιστο δυνατό (Διότι, ως γνωστόν, ολική απαγόρευση και Έλληνας είναι έννοιες εντελώς ασύμβατες. Είναι βέβαια πως όλο και κάποιος “κυρ-Παντελής” θα βρισκόταν που θα προμηθευόταν συμβατικά πυροτεχνήματα από κάποιο άλλο μέρος της Ελλάδας και θα τα χρησιμοποιούσε κατά το δοκούν -αλλά τουλάχιστον δεν θα μπορούσε να τα προμηθευτεί από κάποιο κατάστημα εντός της Καβάλας).

Αλλά τέτοιες “ανησυχίες” δεν φαίνεται να υπάρχουν στην δημοτική μας αρχή…

Ανάρπαστο έγινε, από το πρωί της Κυριακής, στα περίπτερα και τα πρακτορεία εφημερίδων και περιοδικών στην Καβάλα το κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ”.

Και ο λόγος δεν ήταν άλλος από τον 10ο τόμο του μηνιαίου ένθετου “Οι τόποι μας”, το οποίο ήταν αφιερωμένο στην Καβάλα.

Στις 256 σελίδες του τόμου, ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να ενημερωθεί για την Καβάλα, το παρελθόν της, το παρόν της και τις προοπτικές της, τους αρχαίους Φιλίππους, το Παγγαίο, τις λιμνοθάλασσες της Κεραμωτής και τον κάμπο (αλλά όχι και για τη Θάσο -κάτι ασυνήθιστο για ένα έντυπο που δείχνει να παίζει τον ρόλο του ως τουριστικός οδηγός). Στις σελίδες του τόμου αυτού ο αναγνώστης θα διαβάσει για διάφορες τουριστικές και γαστρονομικές προτάσεις, καθώς και για το πολιτιστικό υπόβαθρο της πόλης και των ανθρώπων της.

Η περιγραφή της εφημερίδας “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” για το ένθετο αυτό ήταν η εξής:

Νεάπολη, Χριστούπολη, Καβάλα. Στην πάλαι ποτέ «Μέκκα του καπνού», τη γοητευτική θαλασσινή της Ανατολικής Μακεδονίας ταξιδεύει ο δέκατος τόμος της σειράς «Οι Τόποι μας». Από το χρυσοφόρο Παγγαίο στις λιμνοθάλασσες της Κεραμωτής και από την πεδιάδα των Φιλίππων στον εύφορο κάμπο της Χρυσούπολης, μας αποκαλύπτεται μια ακόμη από τις ιδιαίτερες πατρίδες μας, η πόλη-λιμάνι του βορρά με τη μακρά και ταραγμένη διαδρομή στον χρόνο αλλά και τις ανεξάντλητες δυνατότητες στο παρόν. 

Το συναρπαστικό αφήγημα του καπνού (Σχόλιο γράφοντος: Εντός του ένθετου, βέβαια, δεν παραλείπεται να τονιστεί πως πλέον αυτοί που ασχολούνται με τον καπνό στον νομό Καβάλας είναι ελάχιστοι), του καβαλιώτικου «χρυσού» που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στον τόπο και ο αρχιτεκτονικός πλούτος των δεκάδων διατηρητέων καπναποθηκών που παραμένουν ανεκμετάλλευτες. Η χερσόνησος της Παναγίας, ένα νησί μέσα στην πόλη, που διατηρεί την αύρα παλιάς συνοικίας και μας συστήνεται με τη ματιά του «Χειμερινού Κολυμβητή» Αργύρη Μπακιρτζή, ο οποίος την αγάπησε και την επέλεξε ως τόπο κατοικίας του. Τα εμβληματικά τοπόσημα: Ιμαρέτ, Φρούριο, Οικία Μοχάμεντ Άλι, τζαμί Χαλίλ μπέη, Παλαιό Υδραγωγείο. Οι μουσικοί, οι σκακιστές, οι street artists, οι ζωγράφοι, οι φωτογράφοι, οι ανήσυχοι άνθρωποι που μετατρέπουν την Καβάλα σε σταυροδρόμι συνεργειών. Το Φεστιβάλ Φιλίππων, οι σταθμοί, τα ορόσημα και οι πρωταγωνιστές του δεύτερου μεγαλύτερου και μακροβιότερου στο είδος του πολιτιστικού θεσμού στη χώρα. Ο αρχαιολογικός χώρος των Φιλίππων, ένα από τα σημαντικότερα μνημειακά σύνολα της ανθρωπότητας. Το Παγγαίο με τις όμορφες πεζοπορικές διαδρομές, τα υπέροχα χωριά και τα σπουδαία προϊόντα, ένα βουνό-προορισμός που φέρνει στο προσκήνιο την εξερεύνηση, την επαφή με τη φύση, τη ζωή και τη κοινωνία. Οι προσφυγικές μνήμες, τα κειμήλια, οι ιστορίες. Οι γεύσεις της γης και της θάλασσας, τα μοναδικά κρασιά. Οι ψαράδες του Θρακικού πελάγους και το Ινστιτούτο Αλιευτικής Έρευνας, σταθερός σύμμαχος για την προστασία του επαγγέλματός τους αλλά και της θαλάσσιας βιοποικιλότητας. Οι κινήσεις εξωστρέφειας και οι αναπτυξιακοί παίκτες της περιοχής, που θέτουν τις βάσεις για την επόμενη μέρα. Η Καβάλα του χθες και του σήμερα σε μια συλλεκτική έκδοση 260 σελίδων. 

Σχόλιο γράφοντος:

Κάτι που μας προκάλεσε πολύ μεγάλη εντύπωση είναι το γεγονός πως, ενώ στη σελίδα του Δήμου Καβάλας στο Facebook αναρτώνται συνεχώς πάμπολλα άρθρα από ενημερωτικούς ιστότοπους που προβάλλουν τα θετικά της Καβάλας, αυτή τη φορά δεν είδαμε ούτε μια σχετική ανάρτηση από τον δήμο!

Βέβαια αυτό ισχύει μέχρι και την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές (το βράδυ της Κυριακής 29 Δεκεμβρίου 2024), συνεπώς δεν γνωρίζουμε αν θα υπάρξει κάποια ανάρτηση μέσα στις επόμενες ώρες. Πάντως, με δεδομένο πως στις σελίδες αυτού του ένθετου δεν φιλοξενείται ούτε μια δήλωση αλλά ούτε και μια φωτογραφία του δημάρχου Θόδωρου Μουριάδη, μάλλον θα πρέπει να αποκλείσουμε κάποια ευχαριστήρια ανάρτηση.

Κατά τα άλλα, σίγουρα το γεγονός πως μια εφημερίδα πανελλαδικής εμβέλειας αφιερώνει 256 σελίδες στον τόπο μας δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί μια ευχάριστη είδηση. Φυσικά δεν περιμέναμε να δούμε σε αυτόν τον τουριστικό οδηγό κάτι διαφορετικό από αυτά που έχουμε δει σε αντίστοιχους οδηγούς τα προηγούμενα χρόνια, ωστόσο δεν μπορούμε (προσωπικά) να μη σταθούμε σε μια παράγραφο που διαβάσαμε:

Οι Καβαλιώτες είναι αποφασισμένοι να αξιοποιήσουν την προίκα που τους άφησαν η φύση και η Ιστορία. Η πόλη ξαναβρίσκει εκείνη τη δυναμικότητα που τη βοήθησε να ξανασταθεί στα πόδια της μετά τα δεινά των κατοχών. Μια πόλη που καθιερώνεται και ως πολιτιστικό κέντρο και ως ανερχόμενος συγκοινωνιακός και ενεργειακός κόμβος, έχει κάθε λόγο να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία.

Με κάθε σεβασμό προς τους συντάκτες του ένθετου τούτου, αλλά το να μιλάνε με συγκεκριμένα, λιγοστά άτομα και να ακούν από αυτά τα λιγοστά άτομα μια “εξιδανικευμένη” εικόνα για τον τόπο μας δεν κάνει καλό. Όχι μόνο για την ίδια την εφημερίδα και το ένθετό της, αλλά και για εμάς τους Καβαλιώτες που έχουμε μάθει να “φουσκώνουν τα μυαλά μας” με κάτι τέτοια παχιά λογάκια.

Διότι αν μπορούσαν οι συντάκτες του ένθετου τούτου να μιλήσουν με τον εμπορικό κόσμο της πόλης και με τους απλούς κατοίκους (ή ακόμα και με τους αγρότες -όσους έχουν απομείνει, μιας και ο αγροτικός μας πληθυσμός μειώνεται ολοένα και περισσότερο), θα καταλάβαινε αμέσως πως το “ανερχόμενος συγκοινωνιακός κόμβος” και το “έχει κάθε λόγο να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία” ανήκουν μόνο στη σφαίρα της φαντασίας.

Ειδικά όταν μιλάμε για έναν τόπο στον οποίο η ανεργία παραμένει εξαιρετικά υψηλή (αυτό ταιριάζει με το “έχει κάθε λόγο να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία“), και στην οποία το κυκλοφοριακό πρόβλημα χειροτερεύει καθημερινά αντί να βελτιώνεται (αυτό ταιριάζει με το “ανερχόμενος συγκοινωνιακός κόμβος“). Εκτός και αν πιστεύουν οι συντάκτες πως με το να έρχονται κάποια κρουαζιερόπλοια στην Καβάλα ή με τις ελπίδες πως κάποτε ίσως και να ολοκληρωθεί η πολυσυζητημένη σιδηροδρομική σύνδεση μπορεί αυτός ο τόπος να θεωρηθεί “ανερχόμενος συγκοινωνιακός κόμβος“.

Κατανοητό, βέβαια, πως αυτές οι πληροφορίες δεν μπορούν (ίσως δεν είναι και σωστό) να αποτυπωθούν σε έναν τουριστικό οδηγό που έχει ως στόχο του να προβάλλει έναν προορισμό. Όμως καλό είναι να τα τονίζουμε και αυτά κάπου-κάπου, όχι τίποτε άλλο αλλά γιατί από “φουσκωμένα μυαλά” και από “παχιά λόγια” έχουμε χορτάσει σε αυτόν τον τόπο…

Πολύ μελάνι χύθηκε τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την όπερα του Τζιάκομο Πουτσίνι “La Bohème”, η οποία ανέβηκε την περασμένη Παρασκευή 6 και το περασμένο Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2024 στο γυμναστήριο του 6ου ΓΕΛ Καβάλας, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Cosmoclassical.

Άλλοι στάθηκαν στην ίδια την όπερα και τους συντελεστές της, άλλοι στάθηκαν στις φωτογραφίες και στα φλας, άλλοι στάθηκαν στο κοστολόγιό της (κλασική συζήτηση για την Καβάλα), και άλλοι πάλι στάθηκαν στην ανάγκη να αποκτήσει, επιτέλους, η Καβάλα έναν αξιοπρεπή χώρο για πάσης φύσεως καλλιτεχνικές εκδηλώσεις (με έμφαση στο θέατρο, χωρίς όμως να παραγνωρίζονται και οι άλλες καλλιτεχνικές δράσεις).

Αφού λοιπόν κατακάθισε η σκόνη και όλοι οι “κατεργάρηδες” γύρισαν στον πάγκο τους, είπαμε και εμείς να καταθέσουμε τις δικές μας (αληθινά “ψύχραιμες”) απόψεις για την όπερα και για όλα τα υπόλοιπα θέματα που σχετίζονται με αυτήν…

Κάθε αρχή και δύσκολη…

Προσωπικά ήμουν ένας από αυτούς που πήγαν να δουν την όπερα, το βράδυ του Σαββάτου. Και ήθελα να πάω στην παράσταση, αφενός από περιέργεια, αφετέρου διότι δεν θα ήθελα να καταθέσω την παραμικρή άποψη για το όλο θέμα αν δεν το παρακολουθούσα ιδίοις όμμασι.

Είναι μια αρχή που τηρούμε (και εγώ προσωπικά αλλά και όλα τα άλλα μέλη της ομάδας μας) όσο το δυνατόν πιο ευλαβικά στο Kavala Portal εδώ και τόσα χρόνια – και λέμε “όσο το δυνατόν πιο ευλαβικά”, διότι αφενός δεν μπορούμε να είμαστε παντού, αφετέρου έχουν υπάρξει και οι περιπτώσεις που έχουμε γράψει για κάτι χωρίς απαραίτητα να το έχουμε παρακολουθήσει (με σωστές ή και με λανθασμένες απόψεις – δεν διεκδικούμε το στέμμα του “αλάθητου”).

Και το τονίζω αυτό διότι εσχάτως είδα και απόψεις από ανθρώπους που δεν πήγαν να παρακολουθήσουν την όπερα (για τους δικούς τους λόγους), είτε από αυτούς που έχουν γνώσεις μουσικής είτε από αυτούς που δεν έχουν. Προφανώς και σε αυτόν τον τόπο όλοι έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν ελεύθερα την άποψή τους (ασχέτως αν οι ίδιοι τους συχνά δεν αναγνωρίζουν σε εμάς αυτό το δικαίωμα παρά μόνο όταν τους επαινούμε και τους χαϊδεύουμε τα αυτάκια). Απλά, όταν διαβάζεις από κάποιες “πένες” πως ο κόσμος το είχε “δαγκώσει” από το κρύο μέσα στο γυμναστήριο του 6ου ΓΕΛ, καταλαβαίνεις πως αυτές οι πένες δεν αξίζουν ούτε την λύπησή μας (αυτό ας το δουν όσοι τις χρηματοδοτούν…)

Στα καθ’ ημάς…

Σίγουρα η προσπάθεια όλων όσων συνετέλεσαν στο να ανέβει στην σκηνή η όπερα “La Bohème” ήταν αξιοπρεπέστατη. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί. Όλοι όσοι συμμετείχαν στην παράσταση (τραγουδιστές, υπόλοιποι ηθοποιοί, ορχήστρα, σκηνικά και κοστούμια, εθελοντές) έδωσαν ότι μπορούσαν και ακόμα περισσότερο για να ανεβεί μια αξιοπρεπέστατη παράσταση. Και τους ευχαριστούμε θερμά για αυτό.

Πολύ πιθανόν αυτή η παράσταση να ήταν αυτό που αποκάλεσε στην κριτική του ο δημοτικός σύμβουλος Καβάλας (και επικεφαλής της παράταξης “Η Καβάλα Μπροστά”) Γιάννης Εριφυλλίδης: “μια φοιτητικού επιπέδου παράσταση“. Δεν το αποκλείουμε καθόλου, άλλωστε ουδέποτε αμφισβητήσαμε τις καλλιτεχνικές γνώσεις και εμπειρίες του κ. Εριφυλλίδη.

Και πολύ πιθανόν να έπιανε και τόπο η σκέψη για κάλεσμα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στην Καβάλα -αν και προσωπικά δεν είμαι και πολύ βέβαιος πως θα ανταποκρινόταν, αλλά ποτέ δεν ξέρεις…

Όμως καλό είναι να θυμόμαστε το εξής:

Οποιοσδήποτε περίμενε μια παράσταση επιπέδου “Σκάλας του Μιλάνου” ή “Metropolitan Opera Νέας Υόρκης” σε μια πόλη με περίπου 55.000 κατοίκους (τόσοι είμαστε, μην ξεχνιόμαστε) στην οποία δεν είχαμε δει ποτέ μας κάτι τέτοιο, ή είναι εντελώς αφελής ή εκφράζεται με βάση κάποιες δικές του σκοπιμότητες.

Το λέω αυτό διότι διαβάσαμε και σχόλια από κάποιους -είτε αυτούς που (πολύ καλώς και καλά κάνουν) έχουν εμπειρία από όπερες που ανεβαίνουν σε μεγάλες πόλεις του εξωτερικού, είτε ακόμα και από κάποιους που δεν είχαν δει ποτέ στη ζωή τους όπερα-, οι οποίοι μοιάζουν σαν να περίμεναν πως με την “πρώτη” η Καβάλα θα έπρεπε να γίνει ισάξια με π.χ. το Μιλάνο!

Αστεία πράγματα!!!

Βέβαια, για να λέμε και “τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη”, το “αστεία πράγματα” πηγαίνει και σε όλους όσους μίλησαν για αριστουργηματική παράσταση που δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει αντίστοιχες παραστάσεις που παίζονται στο εξωτερικό! Παίδες, ψυχραιμία! Μην καβαλάτε το καλάμι, μην παίρνουν τα μυαλά σας αέρα επειδή είδατε μια όπερα! Ψ-Υ-Χ-Ρ-Α-Ι-Μ-Ι-Α! Για να εξηγούμαστε ώστε να μην μας παρεξηγήσει κανείς…

Στην τελική, είδαμε και ορισμένους από αυτούς (ή και ορισμένες από αυτές) να έρχονται στις παραστάσεις με φανταχτερό ντύσιμο και με ένα κορδωμένο ύφος λες και πηγαίνανε π.χ. στην κρατική όπερα της Βιέννης για να παρακολουθήσουν την καθιερωμένη πρωτοχρονιάτικη συναυλία της φιλαρμονικής της Βιέννης, ή στην τελετή απονομής των βραβείων Oscar!

Ψ-Υ-Χ-Ρ-Α-Ι-Μ-Ι-Α!!! Στην Καβάλα είμαστε…

Βέβαια, εδώ που τα λέμε, με τόσους πομπώδεις χαρακτηρισμούς που έχουμε ακούσει κατά καιρούς για την Καβάλα (“Μικρό Μόντε Κάρλο”, “Η ωραία του Βορρά”, “Γαλάζια Πολιτεία”, “Bollywood των Βαλκανίων”, κάποτε θέλαμε να την κάνουμε και “Ροβανιέμι της Ελλάδος” -προς το παρόν, κάτι μεταξύ Γάζας, Δαμασκού και Καμπούλ ίσως να είναι πιο ταιριαστό)

είναι φυσικό να φουσκώσουν τα μυαλά πολλών συμπολιτών μας (για να μην πούμε “των περισσότερων” και το “χοντρύνουμε”), να αρνούνται να δουν την πραγματικότητα, και αφενός να περιμένουν να μετατραπεί εν μια νυχτί η Καβάλα σε κέντρο της παγκόσμιας όπερας στο οποίο θα “σπρώχνονται” κορυφαίες παραστάσεις από όλο τον κόσμο, και να μιλούν -εκ των υστέρων- για “επιχείρηση εθισμού των Καβαλιωτών στο μέτριο”!

Φυσικό μεν, πλην όμως όχι και λογικό…

Στο φινάλε, ας μας πουν οι ίδιοι τους (αλλά και όποιος άλλος επιθυμεί):

α) Όταν ξεκίνησε το Kavala AirSea Show το 2011, ήταν αντίστοιχης εμβέλειας και δυναμικής με εκδηλώσεις όπως π.χ. το διεθνές αεροπορικό σόου του Farnborough της νότιας Αγγλίας (το οποίο διεξάγεται από το 1948) ; Όχι βέβαια!

β) Όταν ξεκίνησε το Cosmopolis (είτε αυτό που έχουμε τώρα ως “reunion” από το 2015, είτε το παλαιό Cosmopolis -στα τέλη του περασμένου αιώνα) είχε την ίδια δυναμική και λάμψη με αυτήν που απέκτησε τα επόμενα χρόνια; Όχι βέβαια!

γ) Όταν ξεκίνησε το φεστιβάλ Φιλίππων -το μακρινό 1957- είχε την ίδια εμβέλεια και δυναμική που έχει και σήμερα (ασχέτως του αν πολλές παραστάσεις που έρχονται πλέον ίσως δεν είναι ίσης αξίας, αλλά αυτό είναι γενικό φαινόμενο) ; Όχι βέβαια! Αρκεί να θυμηθούμε (ανατρέχοντας σε παλαιότερο άρθρο του Kavala Portal, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ) πως μόνο μια παράσταση ανέβηκε το 1957 -η “Ηλέκτρα” του Ευριπίδη, από τον θίασο του Κωστή Λειβαδέα-, σε ένα εγκαταλειμμένο εδώ και πολλές δεκαετίες αρχαίο θέατρο Φιλίππων (στο οποίο έγιναν εντατικές εργασίες μέσα σε μόλις ένα μήνα -!- για να έρθει σε μια επαρκώς επισκέψιμη μορφή). Παρόλα αυτά η παράσταση αγκαλιάστηκε θερμά από το κοινό (χωρίς βέβαια να λείψουν και οι αρνητικές κριτικές για αυτήν), “ο σπόρος έπεσε” και πλέον το φεστιβάλ Φιλίππων αποτελεί και θεσμός και αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού του νομού Καβάλας.

δ) Για να το πάμε λίγο και στον “δικό” μου τομέα ενδιαφέροντος, όσοι δρομικοί αγώνες διεξάγονται στα μέρη μας (Kavala Trail Run, Γρηγοριανός αγώνας δρόμου, Silas Run -δεν αναφέρομαι σε αγώνες που διεξάγονται στους άλλους 3 δήμους του νομού μας, αλλά το ερώτημα παραμένει) ή διεξάγονταν κατά το παρελθόν (“Στα βήματα του Αποστόλου Παύλου”, Kavala Night Run, ο αγώνας στον “δρόμο του Νερού” τις μέρες του φεστιβάλ Wood Water Wild, “Winter Run”) ξεκίνησαν από την πρώτη τους φορά να διεξάγονται άψογα και σε επίπεδο π.χ. Αυθεντικού Μαραθωνίου Αθηνών, ή ακόμα και μαραθωνίων Λονδίνου ή Βερολίνου; Όχι βέβαια!

Όμως όλες αυτές οι εκδηλώσεις από κάπου ξεκίνησαν. Έπεσε ο σπόρος και φύτρωσε. Το αν αυτό που φύτρωσε από τους σπόρους τούτους απέκτησε στέρεες βάσεις και άνθισε για τα καλά (δηλ. αν μια εκδήλωση συνεχίστηκε και επεκτάθηκε μέχρι και σήμερα) ή όχι (δηλ. αν μια εκδήλωση σταμάτησε να διεξάγεται -ποιος θυμάται, αλήθεια, την “Λίμνη των Κύκνων” με τα μπαλέτα Μόσχας που ήρθαν το 2016 και χόρεψαν μέσα στο -γεμάτο από μυρωδιές βουτύρου από τα ποπ κορν- κλειστό της Καλαμίτσας; ) είναι άλλο θέμα (και μένει να το δούμε). Σημασία έχει, όμως, πως για κάποιες εκδηλώσεις κάποτε έγινε μια αρχή -όχι τόσο ποιοτική, αλλά έγινε…

Στην τελική, ο θυμόσοφος ελληνικός λαός έχει μια παροιμία: “Κάθε αρχή και δύσκολη”! Όσο να πει κανείς, κάτι ξέρει…

Έτσι έγινε και με την όπερα “La Bohème”. Έγινε μια αρχή, ένα ξεκίνημα. Ήταν άραγε όπως οι παραστάσεις του εξωτερικού; Προφανώς και όχι. Διεξήχθη σε εντελώς ακατάλληλο χώρο; Προφανώς και ναι. Χρήζει το όλο εγχείρημα βελτιώσεων; Προφανώς και ναι.

Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι τα “αναθέματα” και τις ισοπεδώσεις που έχουμε διαβάσει αυτές τις μέρες (ή ακόμα και τις διθυραμβικές κριτικές που έχουμε διαβάσει αυτές τις μέρες) υπάρχει μια μεγάλη απόσταση…

Κόστος και “διαφάνειες”…

Ένα άλλο θέμα συζήτησης σχετικά με την όπερα ήταν αυτό του κόστους της.

Αν μη τι άλλο, είναι ένα ιδιαίτερα προσφιλές θέμα για πολλούς Καβαλιώτες, όχι μόνο τις ημέρες (που όλοι τους ξαφνικά θυμούνται τους άπορους, λες και αυτοί γίνονται άποροι μόνο τα Χριστούγεννα) αλλά και όλες τις άλλες ημέρες του χρόνου (για άλλους λόγους βέβαια…). Και δεν είναι η πρώτη φορά που το κόστος γίνεται θέμα συζήτησης -ξεχνάει κανείς τις εκατοντάδες αναφορές στο κόστος π.χ. του Kavala AirSea Show (και τις ελάχιστες αναφορές στο πολλαπλάσιο κόστος π.χ. του Cosmopolis) ;

Τα μέχρι στιγμής δεδομένα, λοιπόν, μιλάνε για 15.000 € από την πλευρά του δήμου Καβάλας και για άλλες 105.000 € από ευρωπαϊκά προγράμματα και άλλες χορηγίες. Φυσικά τέτοιες “αναλύσεις” ελάχιστη σημασία έχουν για πολλούς συμπολίτες, οι οποίοι στέκονται απλά στο σύνολο (120.000 €) και συνεχίζουν να λένε πως “ο δήμος έδωσε 120 χιλιάρικα για μια όπερα” (είναι λίγο σαν αυτούς που κατηγορούν τους δημάρχους για τις διακοπές ρεύματος, όταν για αυτές αποκλειστικός υπεύθυνος είναι ο ΔΕΔΔΗΕ).

Τώρα, το κατά πόσο νομότυπη και “ηθική” ήταν η διαδικασία για την παραγωγή της παράστασης (και το αν η όλη παραγωγή δόθηκε -που δόθηκε- με απευθείας ανάθεση σε μια εταιρία που ειδικεύεται στην κατασκευή σκαλωσιών),

να κάτσω να το συζητήσω και να το ρωτήσω στους αρμόδιους –πολύ ευχαρίστως, και ξέρω από τώρα πως θα λάβω τις γνωστές, “ξύλινες” απαντήσεις του στυλ “Η ΔΗΜΩΦΕΛΕΙΑ έκλεισε, έπρεπε να βρεθεί κάποιος τρόπος, βρήκαμε αυτόν…”-,

αλλά ας μη γελιόμαστε -και ας μην προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν πως είναι διαφορετικοί και πως ο ήλιος βγαίνει από τη δύση:

Και εκείνοι οι “κάποιοι” τα ίδια ακριβώς θα έκαναν! Χωρίς καμία διαφοροποίηση!

Δεν θα έδιναν την παραγωγή σε εταιρία με ειδίκευση στην κατασκευή σκαλωσιών; Θα τα έδιναν σε άλλην εταιρία – κάτι θα κάνανε, κάποιον “δικό” τους θα βόλευαν.

Για αυτό και πλέον τον κόσμο δεν τον νοιάζουν καθόλου κάτι τέτοιες ιστορίες.

Κακώς, πολύ κακώς -αν θέλετε την άποψή μου. Κάκιστα δεν τον νοιάζουν τέτοιες ιστορίες.

Όμως, είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν τον νοιάζουν. Και δεν τον νοιάζουν τον κόσμο τέτοιες ιστορίες όχι μόνο διότι το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι να βγάλει τα προς το ζην του για να ζήσει μια ακόμα ημέρα πάνω σε αυτόν τον τόπο. Δεν τον νοιάζουν διότι -κυρίως- θεωρεί ο κόσμος πως “όλοι είναι ίδιοι” και πως “όταν θα έρθουν οι άλλοι στην εξουσία θα κάνουν ακριβώς τα ίδια”.

Και αν θέλετε την ταπεινή μου άποψη,

δεν πιστεύω πως “όλοι είναι ίδιοι” και πως “όταν θα έρθουν οι άλλοι στην εξουσία θα κάνουν ακριβώς τα ίδια”…

είμαι βέβαιος πως “όλοι είναι ίδιοι” και πως “όταν θα έρθουν οι άλλοι στην εξουσία θα κάνουν ακριβώς τα ίδια”.

Γιατί; Διότι ακριβώς αυτό το πράγμα γίνεται επί τόσα χρόνια. Όχι μόνο στην πόλη μας και στον δήμο μας, αλλά και σε όλες τις πόλεις, σε όλους τους δήμους αυτής της χώρας… σε όλη την χώρα, γενικά!

Και δεν πρόκειται να αλλάξει, όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να μας το παίξουν “ηθικοί” και “φέροντες το νέο στα πολιτικά πράγματα του τόπου” (στην ίδια, μικρή πόλη είμαστε, γνωριζόμαστε πολύ καλά)

Και όχι, δεν είναι “βουτιά στην απογοήτευση”, είναι ρεαλισμός. Ωμός ρεαλισμός.

Και επειδή κάποιοι θα πουν “Αν δεν μπορούμε να το κάνουμε νομότυπα ή έστω ‘ηθικά’ καλύτερα να μην το κάνουμε καθόλου“, δεν θα διαφωνήσω προσωπικά. Ίσα ίσα, συμφωνώ και επαυξάνω. Και δεν το λέω καθόλου ειρωνικά: Κάποια καταραμένη στιγμή θα πρέπει να μάθουμε να κάνουμε τα πράγματα σωστά. Διαφορετικά, καλύτερα να μην τα κάνουμε καθόλου.

Απλά, επειδή είμαστε κάτοικοι μιας μικρής πόλης, ας μην ανοίγονται αυτοί οι κάποιοι και ας μην προσπαθούν να μας πείσουν πως θα τα έκαναν διαφορετικά ή δεν θα τα έκαναν καθόλου… διότι λυπάμαι που θα σας το πω αλλά δεν γίνονται πιστευτοί αυτοί οι “κάποιοι”.

Και δεν γίνονται πιστευτοί διότι στον ίδιο τόπο ζούμε και ξέρουμε καλά πως, όταν έρθει η ώρα για να γίνει μια εκδήλωση και να φωτογραφηθούν, θα τα ξεχάσουν όλα. Και επίσης ξέρουμε πως, στην προσδοκία και μόνο πως θα φωτογραφηθούν, θα κάνουν τα πάντα και θα ξεχάσουν τα πάντα!

Βλέπετε… “Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς”.

Ναι, θέλουμε έναν ποιοτικό χώρο στην Καβάλα…

Και για το κλείσιμο…

αναμφίβολα το θέμα που συγκέντρωσε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον μετά το ανέβασμα της όπερας ήταν αυτό του κτιριακού και της ανάγκης για την εξεύρεση ενός πραγματικά αξιόπιστου και αξιοπρεπή χώρου που θα χρησιμεύει όχι μόνο για εκδηλώσεις τύπου “όπερα”, αλλά -κυρίως- για θεατρικές παραστάσεις.

Ένα θέμα που -δικαίως- “πονάει” εδώ και πολλά χρόνια τους συνδημότες μας, ασχέτως φύλου και ηλικίας (όπως και άλλα πολλά θέματα, βεβαίως βεβαίως).

Δεν χρειάζονται περισπούδαστες αναλύσεις για να καταλάβουμε πως το γυμναστήριο του 6ου ΓΕΛ Καβάλας, στο οποίο ανέβηκε η όπερα “La Bohème”, δεν είναι καθόλου κατάλληλος χώρος για την διεξαγωγή τέτοιων εκδηλώσεων. Ούτε καν πρέπει να το συζητάμε αυτό (αυτό ακριβώς που λέγαμε και το 2016, με την “Λίμνη των Κύκνων” στο κλειστό της Καλαμίτσας).

Βέβαια, για να μιλάμε και λίγο σοβαρά, το ότι υπάρχουν ορισμένοι που συμφωνούν με αυτό που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο και επικαλούνται… τα αθλητικά σωματεία που έχασαν τις προπονήσεις τους λόγω των προετοιμασιών για την όπερα… πώς να το πω… αποτελεί την επιτομή της φράσης “Γελάει ο κόσμος“! Σας είπαμε και πριν: Ζούμε στον ίδιο τόπο και ξέρουμε καλά πως αυτοί οι “κάποιοι” ενδιαφέρονται για τον αθλητισμό μόνο στις εκλογές (άλλωστε, από τότε έχουμε να τους δούμε σε αθλητικές εκδηλώσεις)!

Και δεν χρειάζονται περισπούδαστες αναλύσεις για να καταλάβουμε πως αυτό που είπε ο δήμαρχος Θόδωρος Μουριάδης (σε συνεδρίαση του Δημοτικού συμβουλίου Καβάλας) πως “στο εξωτερικό υπάρχει η τάση να γίνονται οι παραστάσεις σε ‘εναλλακτικούς χώρους‘” μόνο ως αστείο μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε.

Και αυτό όχι διότι δεν υπάρχει αυτή η τάση (διότι υπάρχει), αλλά κυρίως διότι στο εξωτερικό έχουν βρεθεί λύσεις για χώρους και απλά αναζητούνται και άλλες “λύσεις” -εδώ, πάλι, δεν έχουμε τις αρχικές λύσεις αλλά θέλουμε “εναλλακτικές“…

Η ατάκα αυτή του κ. Μουριάδη μάς θυμίζει τα όσα έλεγε, προ δεκαετίας, ο τότε δήμαρχος Κωστής Σιμιτσής για τα δημοτικά ποδήλατα που επιχειρούσε να λανσάρει -πως “στο Παρίσι δεν έχουν ποδηλατόδρομους”. Αλλά θα μου πείτε “στην ίδια παράταξη ήταν Μουριάδης και Σιμιτσής, τι θα έλεγαν;”

Συνεπώς, και με δεδομένο πως αυτή τη στιγμή οι χώροι για ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων (ας ξεκινήσουμε από εκεί, μιας και στην Καβάλα έχουμε μια σημαντική θεατρόφιλη παράδοση) είναι ελάχιστοι και ανεπαρκείς -το “Αντιγόνη Βαλάκου” είναι πολύ μικρό, το θεατράκι του δημοτικού ωδείου είναι ακόμα μικρότερο, ενώ και το αμφιθέατρο της νομαρχίας είναι άγνωστο αν, μετά τις εργασίες που εκτελούνται εκεί, θα είναι επαρκές-, το ότι πρέπει να βρεθεί ένας νέος χώρος, ο οποίος θα ικανοποιεί όλες τις απαιτήσεις για το ανέβασμα παραστάσεων κάθε είδους ή ακόμα και για εκθέσεις, είναι κάτι απολύτως απαραίτητο.

Και διαφωνούμε κάθετα με όσους προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν είναι προτεραιότητα για την πόλη μας και πως πρέπει να βάλουμε προτεραιότητες. Ναι, φυσικά και δεν έχουμε λύσει όλα μας τα προβλήματα, αλλά ο πολιτισμός οφείλει να αποτελεί προτεραιότητα για τους δημότες και για την κοινωνία μας.

Στο φινάλε, δεν συζητάμε για την ανέγερση Μεγάρου Μουσικής, όπως κάποιοι ευαγγελίζονταν παλιότερα (και αυτό που γράφουμε δεν σχετίζεται με το ήδη υπάρχον αλλά αναξιοποίητο -για λόγους που δεν αφορούν εμάς αλλά τους Κομοτηναίους- Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής).

Ούτε καν για την ανέγερση ενός νέου χώρου -“όχι άλλο μπετόν”, φτάνει πια!

Μιλάμε, πολύ απλά, για την αξιοποίηση ενός από τα δεκάδες παλαιά κτίρια που διαθέτει αυτή η πόλη και, είτε έχουν εγκαταλειφθεί εντελώς, είτε χρησιμοποιούνται για άλλους σκοπούς (π.χ. το Τελωνείο ή το εκθεσιακό κέντρο της Νέας Καρβάλης).

Για πολλούς το Τελωνείο (λόγω εγγύτητας στο κέντρο της Καβάλας) αποτελεί μια ιδανική λύση, δεδομένου πως κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνουμε με το “ανέκδοτο” της μεταφοράς του στο εμπορικό λιμάνι “Φίλιππος Β” -μιας μεταφοράς που θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια…

Προσωπικά δεν θα είχα πρόβλημα και με την περαιτέρω αξιοποίηση του εκθεσιακού κέντρου της Νέας Καρβάλης (στο κάτω κάτω, μιλάμε για ένα κέντρο που χρησιμοποιείται μόνο μια φορά τον χρόνο) -και ας είναι και μακριά, λες και το αρχαίο θέατρο Φιλίππων είναι δίπλα μας…

Αλλά ας το πάρουμε πια απόφαση ως τοπική κοινωνία (και όχι να περιμένουμε τους υπουργούς και τους βουλευτές μας -το είδαμε και αυτό, να βγαίνει ο κ. Μουριάδης και να ζητάει από βουλευτές να μεσολαβήσουν για τη δημιουργία χώρου), και ας αρχίσουμε να το ζητάμε επιτακτικά.

Διαφορετικά κάθε χρόνο και κάθε φορά θα κάνουμε την ίδια και την ίδια συζήτηση -και αποτέλεσμα δεν θα έχουμε…

Στην φωτό το πρακτορείο ΟΠΑΠ του Γιώργου Αμπαζόπουλου στην Κηπούπολη (οδός Σοφοκλή Βενιζέλου 29) – όπου και παίχτηκε το τυχερό δελτίο ΣΚΡΑΤΣ

Πρόσφατα διαβάζαμε ένα άρθρο στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (μπορείτε να το διαβάσετε πατώντας εδώ), στο οποίο ο αρθρογράφος -ο διευθυντής περιεχομένου του ομίλου “διανέοσις” Θοδωρής Γεωργακόπουλος- μιλούσε για τον τζόγο, τον οποίο και χαρακτήριζε ως “μια αόρατη αρρώστια της κοινωνίας”.

Στο κείμενο αυτό τονίζεται πως, αν και δεν υπάρχουν ακριβείς έρευνες, είναι γνωστό πως οι Έλληνες κάθε χρόνο χάνουν στο τζόγο σχεδόν 2,6 δισ. ευρώ! Και το άρθρο συνέχιζε ως εξής: “Το χωράει ο νους σας; Είναι λεφτά των νοικοκυριών, που θα μπορούσαν να προσθέτουν πλούτο στις ελληνικές οικογένειες, να επενδυθούν στην εκπαίδευση των παιδιών, στην κατάρτιση των ενηλίκων, σε νέες επιχειρήσεις ή σε επενδυτικά προϊόντα, σε περιουσιακά στοιχεία και σε άλλες παραγωγικές δραστηριότητες, ή ακόμα και σε προϊόντα ή υπηρεσίες από άλλες ελληνικές επιχειρήσεις, ή στην ψυχαγωγία και την ατομική ευεξία των πολιτών“.

Προφανώς και μιλάμε για ένα παγκόσμιο φαινόμενο, το οποίο ειδικά με την αλματώδη άνοδο του ιντερνετικού τζόγου έχει λάβει τη μορφή φρενίτιδας. Και το χειρότερο είναι πως όχι μόνο βλέπουμε ολοένα και μεγαλύτερα χρηματικά ποσά να παίζονται στον τζόγο (την ώρα, μάλιστα, που τα εισοδήματα των νοικοκυριών είναι όλο και πιο μικρά), αλλά και πως ολοένα και πιο νέοι άνθρωποι μυούνται στον τζόγο -σύμφωνα με το ίδιο άρθρο, “ένας στους τρεις μαθητές ηλικίας 16 ετών στην Ελλάδα δηλώνουν ότι έχουν παίξει κάποιας μορφής online τυχερό παιχνίδι με χρήματα τον τελευταίο χρόνο”.

Και φυσικά όλο αυτό δεν θα μπορούσε να στηθεί χωρίς να υπάρχει και το κατάλληλο “υπόβαθρο”: Μια κοινωνία εξαθλιωμένη, η οποία ψάχνει την παραμικρή χαραμάδα για να πάρει μια ανάσα (και την αναζητάει συχνά στον τζόγο), και ένα ελληνικό κράτος που μπροστά στα χρήματα που λαμβάνει από τους φόρους από τις νόμιμες εταιρείες στοιχημάτων (κάπου 900 εκατομμύρια € τον χρόνο) “ποιεί την νήσσαν”.

Και φυσικά σε όλο αυτό συνένοχοι είναι και οι ίδιες οι στοιχηματικές εταιρείες, οι οποίες μέσα από τη συνεχόμενη και πολυδιάστατη διαφήμιση μοιάζουν ικανές να “μπουν στο κεφάλι” του κάθε ενός από εμάς -για να μη μιλήσουμε, φυσικά, για την εταιρική τους ευθύνη και την χρηματική στήριξη δεκάδων αθλητών και ομάδων…

Με βάση τα παραπάνω, δεν νομίζουμε πως μπορεί κανείς να ξαφνιαστεί με το ότι αποτέλεσε είδηση για τα τοπικά ΜΜΕ το γεγονός πως ένας συμπολίτης μας έπαιξε “ΣΚΡΑΤΣ – 24 ΜΗΝΕΣ ΤΥΧΗ” (στο πρακτορείο του κ. Αμπαζόπουλου, το οποίο και απεικονίζεται στην φωτογραφία του άρθρου) και κέρδισε χρηματικό έπαθλο 1000 € για κάθε έναν από τους επόμενους 24 μήνες.

Και φυσικά δεν έχουμε και τίποτα με τον συμπολίτη μας, για τον οποίο ακόμα και αυτά τα 1000 € ανά μήνα μπορεί να είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό βοήθημα. Και μπράβο του που τα κέρδισε.

Απλά προβληματιζόμαστε…

Ξέρουμε: Δεν θα μαζέψουμε likes από αυτό το κείμενο, αλλά πότε μάς ενδιέφεραν τα likes ως Kavala Portal;

Υ.Γ.

Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από το αριστουργηματικό βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ “1984”. Ίσως είναι το καλύτερο συμπλήρωμα για το παρόν άρθρο…

Σε μια γωνιά ήταν μαζεμένοι ο ένας κοντά στον άλλον τρεις άνθρωποι. Ο μεσαίος κρατούσε μια διπλωμένη εφημερίδα, και οι άλλοι δύο τη μελετούσαν πάνω από τον ώμο του. Παρ’ότι πολύ μακριά για να διακρίνει την έκφρασή τους, ο Γουίνστον από την ένταση που έδειχνε η στάση του σώματός τους μπόρεσε να διαπιστώσει πόσο απορροφημένοι ήταν. Ολοφάνεροι πως διάβαζαν κάτι πολύ σοβαρό. Τους είχε πλησιάσει, όταν ξαφνικά ο όμιλος διαλύθηκε και οι δύο απ’ αυτούς άρχισαν να λογομαχούν. Για μια στιγμή παραλίγο να ‘ρθουν στα χέρια.

“Δεν μπορείς να καταλάβεις τι σου λέω; Σου λέω ότι κανένα νούμερο στο εφτά δεν έχει κερδίσει εδώ και δεκατέσσερις μήνες!”

“Όχι, έχει και παραέχει”

“Όχι, δεν έχει! Τα ‘χω κρατήσει όλα σπίτι, καθόμουνα και τα ‘γραφα όλα εδώ και δύο χρόνια. Τα γράφω όλα τακτικά σαν ρολόι. Και σου λέω, κανένα νούμερο που λήγει στο εφτά…”

“Ναι, κι εγώ σου λέω ότι έχει κερδίσει ένα εφτά! Παραλίγο να θυμηθώ κι ολόκληρο τον παλιοαριθμό. Τέλειωνε στο 407. Ήταν Φλεβάρης -κοντά στα μέσα του Φλεβάρη.”

“Τον κακό σου τον καιρό που ήταν Φλεβάρης! Τα ‘χω όλα γραμμένα πολύ καθαρά. Και σου λέω, δεν υπάρχει νούμερο…”

“Βγάλτε το σκασμό!” είπε ο τρίτος.

Μιλούσαν για το λαχείο. Ο Γουίνστον γύρισε και τους ξανακοίταξε, αφού είχε προχωρήσει τρία μέτρα. Τσακώνονταν ακόμα με ξαναμμένα πρόσωπα. Το λαχείο και τα τεράστια ποσά που μπορούσε κανείς να κερδίσει κάθε βδομάδα, ήταν το μόνο που απασχολούσε σοβαρά τους προλετάριους. Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγε κανείς πως, για μερικά εκατομμύρια προλετάριους, το λαχείο αποτελούσε τον κύριο, αν όχι το μοναδικό λόγο να διατηρούνται ζωντανοί. Ήταν η χαρά τους, η τρέλα τους, το καταπραϋντικό τους, αυτό που τους τόνωνε το πνεύμα. Άνθρωποι που μετά βίας μπορούσαν να διαβάσουν και να γράψουν, όταν επρόκειτο για το λαχείο, αποδεικνύονταν ικανοί για πολύπλοκους λογαριασμούς, ναι να εκτελούν άθλους της μνήμης. Ολόκληρη τάξη ανθρώπων ζούσε αποκλειστικά από συστήματα, προγνωστικά και φυλαχτά για γούρι. Ο Γουίνστον δεν γνώριζε τίποτα από το μηχανισμό του λαχείου που διευθυνόταν από το Υπουργείο Αφθονίας, αλλά ήξερε (δηλαδή, όλοι στο Κόμμα ήξεραν) ότι τα περισσότερα κέρδη ήταν φανταστικά. Μονάχα μικροποσά πληρώνονταν, κι αυτοί που υποτίθεται πως κέρδιζαν το πολύ χρήμα ήταν ανύπαρκτα πρόσωπα. Αυτό δεν ήταν δύσκολο να συμβεί, μια και δεν υπήρχε καμιά πραγματική εσωτερική επικοινωνία ανάμεσα στις περιοχές της Ωκεανίας.

Η ιστορία που έχει προκύψει τις τελευταίες ημέρες σχετικά με τον περιφερειάρχη ΑΜΘ Χριστόδουλο Τοψίδη και την εμπλοκή του σε τουρκική επιχείρηση που ασχολείται με την έκδοση βίζας για επισκέπτες που έρχονται στην Ελλάδα από την Τουρκία,

πέραν από τα ζητήματα νομικής φύσεως που σχετίζονται με αυτήν,

έχει αναμφίβολα τη δική της σημασία και για πολλούς άλλους λόγους – και κυρίως για το γεγονός και μόνο ότι βρισκόμαστε σε μια περιφέρεια με ιδιαίτερη γεωπολιτική βαρύτητα, στην οποία τέτοιου είδους κινήσεις δεν μπορούν παρά να ελέγχονται όσον αφορά το αποτέλεσμά τους και τις συνέπειές τους.

Για την ιστορία

Για την ιστορία, στις αρχές της εβδομάδας υπήρξε ένα δημοσίευμα σε ενημερωτικό ιστότοπο της Αλεξανδρούπολης (το evros-news.gr), στο οποίο αναφερόταν πως ο κ. Τοψίδης διατηρεί μετοχές σε επιχείρηση ελληνικών συμφερόντων με έδρα την Τουρκία -ονόματι “KOSMOS VIZE HIZMETLERI LTD“-, η οποία είναι εγγεγραμμένη στο Εμπορικό Επιμελητήριο της Κωνσταντινούπολης.

Πρόκειται σύμφωνα με όσα αναφέρονται στον επίσημο ιστότοπό της (http://www.kosmosvize.com.tr), για την εταιρεία που είναι Εξουσιοδοτημένος Συνεργάτης του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, για την Αίτηση έκδοσης Βίζας από τους Τούρκους πολίτες που θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα και αφορά τις Ελληνικές Διπλωματικές Αποστολές στην Άγκυρα (Πρεσβεία), και τα Προξενεία μας στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη και στην Αδριανούπολη. Δηλαδή οι χιλιάδες Τούρκοi που έρχονται στην Ελλάδα και φυσικά στον νομό Καβάλας, υποβάλλουν αίτηση για έκδοση βίζας μέσω αυτής της εταιρείας, καταβάλλοντας προφανώς ένα ποσό ως αμοιβή για την διαδικασία που η ίδια ολοκληρώνει και υποβάλλει τις αιτήσεις στις Ελληνικές Διπλωματικές Αρχές για έκδοση της βίζας.

Σύμφωνα, δε, με τα στοιχεία που έχουν δημοσιευτεί στον ιστότοπο του Επιμελητηρίου Κωνσταντινούπολης, η εταιρεία ιδρύθηκε το 2012 και σε αυτήν ο κ. Τοψίδης κατέχει το 20% των μετοχών της -αξίας 200.000 τουρκικών λιρών, δηλ. περίπου 5.429 €.

Οι 2 άλλοι μέτοχοι της εταιρείας είναι οι κ. Γιώργος Παπαλιάρης και Νίκος Καλαμάρης ( ο καθείς εκ των οποίων διαθέτει το 40% των μετοχών), οι οποίοι φέρονται να έχουν στενές σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο (ακόμα και συγγενικές).

Το πρόβλημα είναι στην νομοθεσία

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, η συμμετοχή του κ. Τοψίδη σε μια επιχείρηση με έδρα την Τουρκία δεν θα αποτελούσε κάτι παράξενο ή ασυνήθιστο. Είναι δικαίωμα του καθενός να έχει εμπορική-επιχειρηματική δραστηριότητα είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό…

αρκεί όμως να τηρείται η κείμενη νομοθεσία.

Το πρόβλημα όμως με τον περιφερειάρχη ΑΜΘ στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι…

το ότι αυτή τη στιγμή είναι εν ενεργεία περιφερειάρχης ΑΜΘ! Δηλαδή εκλεγμένο πολιτικό στέλεχος!

Και αυτό διότι, με βάση την νομοθεσία (συγκεκριμένα με το άρθρο 8 του νόμου 3213/2003, ο οποίος και τροποποιήθηκε το 2016 -για αυτό και κάποιοι τον αναφέρουν ως “νόμο Τσίπρα” αν και είναι παλιότερος) απαγορεύεται η οποιαδήποτε συμμετοχή, μεταξύ άλλων και του περιφερειάρχη, στη διοίκηση εξωχώριων εταιρειών.

Πιο συγκεκριμένα, ο νόμος αναφέρει τα εξής:

Στον Πρωθυπουργό, στους Αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων που εκπροσωπούνται στο Εθνικό ή το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, καθώς και όσων λαμβάνουν κρατική χρηματοδότηση, στους Υπουργούς, στους αναπληρωτές υπουργούς και τους Υφυπουργούς, στους βουλευτές και τους ευρωβουλευτές και όσους διαχειρίζονται τα οικονομικά των πολιτικών κομμάτων ως ανωτέρω, στους Γενικούς και Ειδικούς Γραμματείς της Βουλής και της Γενικής Κυβέρνησης, στους περιφερειάρχες και στους Δημάρχους απαγορεύεται η συμμετοχή στη διοίκηση ή στο κεφάλαιο εταιρειών, που έχουν έδρα πραγματική ή καταστατική στην αλλοδαπή είτε αυτοπροσώπως, είτε με παρένθετα πρόσωπα.

Παραχώρηση μετοχών… στη σύζυγό του!

Συνεπώς, με βάση την νομοθεσία ο κ. Τοψίδης ήταν μεν νόμιμος μέχρι και το τέλος του 2023, ωστόσο από την 1η Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους όφειλε να έχει αποχωρήσει από την επιχείρηση.

Και όχι μόνο να αποχωρήσει από αυτήν, αλλά να μην παραχωρήσει και το μετοχικό του κεφάλαιο σε “παρένθετο πρόσωπο”.

Όμως, σύμφωνα με έγγραφο από την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Τουρκίας -με ημερομηνία θ Ιανουαρίου 2024- που αποκάλυψε το documentonews.gr,

ναι μεν έγινε αναδιανομή των μετοχών, αλλά αυτές τις μετοχές (100 μερίδια με τιμή 2000 τουρκικές λίρες έκαστη -άρα συνολικά 200.000 τουρκικές λίρες, όσο ακριβώς κόστιζαν οι μετοχές που κατείχε ο κ. Τοψίδης)

φαίνεται να τις έλαβε η σύζυγός του, η κ. Νίκη Μουχταρίδου!

Κάτι βέβαια που αναφέρεται ρητά στο ΦΕΚ αλλά όχι και στην σελίδα του Επιμελητηρίου της Κωνσταντινούπολης!

Η σιωπή είναι εκκωφαντική αλλά δεν είναι “χρυσός”

Το πιο ενδιαφέρον σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι, πέραν από τα δημοσιεύματα που έχουν αναρτηθεί σε ιστότοπους όπως το evros-news.gr και το documentonews.gr (αλλά και με αυτά που έχει γράψει ο συνάδελφος και συνεργάτης του Kavala Portal Νίκος Αρβανίτης από την Κομοτηνή),

και πέραν από μια ανακοίνωση της παράταξης του τέως περιφερειάρχη ΑΜΘ Χρήστου Μέτιου,

επικρατεί “εκκωφαντική σιωπή” γύρω από το όλο θέμα.

Όχι μόνο από την μεγαλύτερη μερίδα των τοπικών και περιφερειακών μέσων μαζικής ενημέρωσης (κάτι που, όντες χρόνια “παροικούντες την Ιερουσαλήμ”, δεν μας κάνει εντύπωση),

αλλά -κυρίως- από τον ίδιον τον κ. Τοψίδη -ο οποίος, μέχρι σήμερα, δεν έχει δώσει καμία επίσημη απάντηση!

Το μόνο που έχουμε υπόψη μας είναι μια απάντηση σε ερώτηση του documentonews.gr, στο οποίο δήλωσε πως «Έχω δώσει τις μετοχές από το Δεκέμβρη του 2023 όπως έπρεπε. Οι μετοχές έχουν δοθεί σε ένα τρίτο πρόσωπο το οποίο δεσμεύομαι από τα προσωπικά του δεδομένα, έχουν φύγει από εμένα 26 Δεκεμβρίου και 27 μεταβιβάστηκε στο επιμελητήριο».

Τώρα βέβαια, το κατά πόσο μπορεί ο κ. Τοψίδης να επικαλείται τα προσωπικά δεδομένα του τρίτου προσώπου όταν το όνομά του έχει δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Τουρκικής Δημοκρατίας, είναι ένα ερώτημα…

Τα ερωτήματα είναι πολλά, πάρα πολλά

Και φυσικά αυτό δεν είναι το μοναδικό ερώτημα -ίσως να μην είναι και το πιο βασικό.

Διότι τα πραγματικά ερωτήματα είναι άλλα, είναι πολλά, και είναι και πολύ σοβαρά!

Και η σοβαρότητά τους εντείνεται ολοένα και περισσότερο από την σιωπή του κ. Τοψίδη, ο οποίος έχει επιλέξει να μην δώσει καμία επίσημη απάντηση.

Κάτι όμως που -πολύ φοβόμαστε πως- δεν θα μπορέσει να αποφύγει, ειδικά αν αυτό το θέμα τεθεί και στο περιφερειακό συμβούλιο ΑΜΘ (ήδη πάντως έχει υποβληθεί και σχετική ερώτηση στη Βουλή, από τον βουλευτή των “Σπαρτιατών” Αθανάσιο Χαλκιά –πατήστε εδώ)

Και όχι τίποτα άλλο, αλλά ήδη έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν και φήμες για τη σχέση που έχει η κ. Μουχταρίδου με την σύζυγο του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, Μαρέβα Γκραμπόφσκι. Σήμερα διαβάσαμε στο documentonews.gr (το οποίο φημίζεται για την “αγάπη” του προς το πρωθυπουργικό ζεύγος) πως:

Η κυρία Μουχταρίδου και ο νυν περιφερειάρχης ΑΜΘ, είναι από τα ζεύγη- παράγοντες στην τοπική κοινωνία, έναν αέρα φυσικά που έχουν αποκτήσει μεταξύ άλλων και από τις επαγγελματικές επαφές που είχε η κυρία Μουχταρίδου με την σύζυγο του Κυριάκου Μητσοτάκη, Μαρέβα Γκραμπόφσκι, όταν ακόμα βέβαια η τελευταία διαχειριζόταν την εταιρεία Zeus + Dion.

Η οικογενειακή επιχείρηση της κυρίας Μουχταρίδου, μεταξωτά Σουφλίου, υπήρξε έναντι συμφωνίας προμηθευτής της Zeus+ Dion. Μάλιστα η σχέση τους είναι αρκετά δεμένη, σύμφωνα με πηγές, καθώς όταν ο πρωθυπουργός μεταβαίνει στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονία Θράκης, συνεστιάζεται με την οικογένεια Τοψίδη – Μουχταρίδου.

Σχόλιο γράφοντος: Καλό είναι να θυμόμαστε βέβαια πως ο κ. Τοψίδης δεν ήταν ο επίσημος υποψήφιος της ΝΔ για τις περιφερειακές εκλογές αλλά ο κ. Μέτιος.

Σε κάθε περίπτωση, τα πραγματικά ερωτήματα είναι άλλα -και για τα οποία θα στηριχτούμε στα γραφόμενα του ίδιου του Νίκου Αρβανίτη (πέραν του πρώτου ερωτήματος, το οποίο είναι δικό μας αλλά στηρίζεται σε γραφόμενα του documentonews.gr):

1. Αληθεύει πως την περίοδο 2014-2015 η “KOSMOS VIZE HIZMETLERI LTD” είχε εμπλακεί σε σκάνδαλο έκδοσης εγγράφων βίζας σε πρόσωπα που δεν πληρούσαν τα κριτήρια (ώστε να κινούνται ανενόχλητοι εντός της ζώνης Σένγκεν) -κάτι που είχε προκαλέσει και την καταδίκη, σε ένα χρόνο φυλάκιση, του γενικού προξένου της Ελλάδας στην Κωνσταντινούπολη Νικόλαου Ματθιουδάκη, ο οποίος και καθαιρέθηκε από το αξίωμά του-;
2. Ο ΠΑΜΘ κ. Χρ. Τοψίδης φέρεται να έχει εξαρτημένα οικονομικά συμφέροντα από την Τουρκία κι αυτό τον καθιστά προφανώς ευάλωτο και απόλυτα ελεγχόμενο (σε ορισμένες περιπτώσεις) από την Τουρκία
3. Ο νομοθέτης, αυτό ακριβώς θέλει να ααποκλείσει με την επίκληση του ασυμβιβάστου: τον πιθανό εκβιασμό ή την εξυπηρέτηση αλλοτρίων συμφερόντων που μπορεί να προκαλέσει η επιχειρηματική ή άλλη δραστηριότητα στο εξωτερικό!! Άλλωστε για αυτόν τον λόγο ο νόμος 4389 του 2016 του ΣΥΡΙΖΑ στο άρθρο 178 ερχόταν να ενισχύσει το άρθρο 8 του νόμου 3213/2003 και του άρθρου 1 του νόμου 3849/2010.
4. Έχουμε ιδιαίτερα αναφερθεί στην προσωπική μας κειμενογραφία και στην αντίστοιχη περίπτωση του υποδίκου Εγκαθέτου Μπουρχάν Μπαράν (διαγραφείς βουλευτής του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ Ν. Ξάνθης) ο οποίος αν κι εκλεγείς βουλευτής διατηρούσε επιχειρηματικές δραστηριότητες. Μην ξεχνάμε ότι στην Ελληνική Βουλή την 17/7/2024 ψηφίσθηκε η άρση ασυλίας του κ. Μπουρχάν Μπαράν για παραβίαση του Νόμου Περί Πόθεν Έσχες επειδή είχε εταιρεία στην αλλοδαπή παρανόμως, ήτοι στην Τουρκία, και δεν είχε προχωρήσει στο κλείσιμό της από το 2019 μέχρι σήμερα .
5. Η ανοχή του κ. Χρ. Τοψίδη απέναντι στις δράσεις του τουρκικού παρακράτους στην Θράκη που εξέθεταν τον ίδιο αλλά και την περιοχή οφείλεται άραγε στους επιχειρηματικούς διαύλους που έχει αναπτύξει στην γείτονα;
6. Ο κ. Χρ. Τοψίδης εξελέγη πρόεδρος του Επιμελητηρίου Έβρου το 2011 ενώ η δραστηριότητα της συγκεκριμένης εταιρείας εμφανίζεται από το 2012 και μάλιστα από κοινού με τη νομική του σύμβουλο μετέβη στην γείτονα για τις προβλεπόμενες διαδικασίες.
7. Στον βαθμό που ισχύουν οι δημοσιογραφικές διαρροές ότι από τον 12/2023 το όνομα του Χρ. Τοψίδη δεν εμπλέκεται στο ΔΣ της εταιρείας “KOSMOS VİZE HİZMETLERİ LİMİTED ŞİRKETİ” περιμένουμε να δούμε εάν πρόκειται για μεταβίβαση των μετοχών σε πρόσωπο του στενού οικογενειακού περιβάλλοντός του που επίσης δημιουργεί ζητήματα νομιμότητας αλλά και πολιτικής ηθικής. (βλ. άρθρο 14 ΣτΕ και σχετική νομολογία)
8. Τα παραπάνω εγείρουν σειρά ερωτημάτων και για την διπλή ιδιότητα του κ. Χρ. Τοψίδη ως Προέδρου του Επιμελητηρίου Έβρου (μια θέση την οποία θα διεκδικήσει ξανά) αλλά κι ως μέλους του Οργανισμού Λιμένος Αλεξανδρούπολης στις συνεδριάσεις του οποίου φαίνεται ότι συμμετέχει.

Χρόνια πολλά στην πεσμένη μας γέφυρα!!!

Δεν χρειαζόταν να περάσουν παρά μόλις λίγα λεπτά μετά το ξέσπασμα της νέας πυρκαγιάς στο Παγγαίο όρος για να βγουν και πάλι δεκάδες συμπολίτες στα social media και να αρχίσουν να μιλάνε για τις ανεμογεννήτριες που “έρχονται στο Παγγαίο όρος” με “τις ευλογίες της ΓΕΚ Τέρνα” (ναι ναι, τα είδαμε και τα σχόλια αυτά)…

Δεν έλειψαν, μάλιστα, και αυτοί που άρχισαν να λένε πως “δεν είναι δυνατόν να καίγεται συνεχώς η Ελλάδα και στη γειτονική μας Βουλγαρία να μην καίγεται τίποτα”,

χωρίς φυσικά να λαμβάνουν υπόψη το γεγονός πως οι ίδιοι οι Βούλγαροι τονίζουν πως η χώρα τους είχε φέτος τον 2ο μεγαλύτερο αριθμό δασικών πυρκαγιών σε ολόκληρη την Ευρώπη μετά την Κύπρο! (πατήστε εδώ για να δείτε τι αναφέρει το ίδιο το Βουλγαρικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ονόματι BTA).

Ποιος επίσης μπορεί να ξεχάσει όλους εκείνους τους συμπολίτες που, στην προηγούμενη πυρκαγιά που ξέσπασε το καλοκαίρι στην κορυφή “Αυγό” του Παγγαίου όρους, όχι μόνο έψαχναν το πού θα στηθούν οι ανεμογεννήτριες αλλά καμάρωναν επειδή είχαν εντοπίσει ένα “Σχέδιο Αειφορικής Ανάπτυξης” που είχε εκπονηθεί περί το 2013, είχαν διαβάσει (στα περιεχόμενα παρακαλώ, για περισσότερο διάβασμα ούτε λόγος) μια γραμμή για “ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΑΝΑΝΕΩΣΙΜΩΝ ΠΗΓΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΠΑΓΓΑΙΟΥ” και είχαν αρχίσει να διαδίδουν πως “τα είχαν προγραμματίσει από τότε, αλλά το κρατούσαν κρυφό: έρχονται οι ανεμογεννήτριες!“

Και τότε τα είχαμε σχολιάσει εκτενώς (σε έναν άλλον “Τηλεβόα” – διαβάστε εδώ), και τότε είχαμε πει πως “ΑΠΕ δεν είναι μόνο οι ανεμογεννήτριες, αλλά είναι και τα φωτοβολταϊκά και η γεωθερμική ενέργεια”,

και τότε είχαμε πει πως το ίδιο το “Σχέδιο Αειφορικής Ανάπτυξης του δήμου Παγγαίου” ανέφερε ρητά πως το 2013 δεν υπήρχε ούτε ένα αίτημα προς εξέταση για εγκατάσταση ανεμογεννήτριας,

αλλά -ως γνωστόν- τι ξέρουμε εμείς οι δημοσιογράφοι, οι “πετσωμένοι, ταϊσμένοι, μπουκωμένοι από την κυβέρνηση, ψεύτες και απατεώνες, αλήτες και ρουφιάνοι”;

Και τώρα, πάλι τα ίδια…

Για την ιστορία, το αν έρχονται ή όχι οι ανεμογεννήτριες στο Παγγαίο όρος μπορούμε πολύ εύκολα να το καταλάβουμε αν μπούμε στον ιστότοπο του Γεωπληροφοριακού Χάρτης της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (πατήστε εδώ).

Τον ίδιον ακριβώς χάρτη είχαμε δημοσιεύσει και στον “Τηλεβόα”,

τον ίδιο χάρτη (με μεγέθυνση μόνο στον δήμο Παγγαίου) δημοσιεύουμε και σήμερα:

Αυτή τη φορά, μάλιστα, έχουμε “ξεδιπλώσει” και το υπόμνημα του χάρτη, μέσα από το οποίο μπορεί κανείς να δει το ποιες ανεμογεννήτριες (“Αιολικοί Σταθμοι”) έχουν λάβει άδεια παραγωγής ή εγκατάστασης, ποιες έχουν απορριφθεί και ποιες είναι στο στάδιο της εξέτασης.

Όπως μπορείτε να δείτε, σε ολόκληρο το Παγγαίο όρος (όχι μόνο στο σημείο στο οποίο ξέσπασε η φωτιά του απογεύματος του Σαββάτου 26 Οκτωβρίου 2024 -δυτικά της Νικήσιανης-, αλλά και στην πυρκαγιά του καλοκαιριού) δεν υπάρχει ούτε ένα αίτημα προς εξέταση!

Κοινώς, αυτή τη στιγμή (αλλά και από το 2013 μέχρι και σήμερα) το Παγγαίο όρος δεν φαίνεται να “συγκινεί” κανέναν από τους κατασκευαστές ανεμογεννητριών!

Και για να το διευκρινίσουμε καλύτερα, η διαδικασία για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών είναι η εξής (απλοποιημένη, αναλυτικά μπορείτε να την διαβάσετε στο https://www.elinyae.gr/en/node/74326):

α) κατατίθεται αίτημα για εγκατάσταση και λειτουργία ανεμογεννήτριας

β) το αίτημα περνάει από αξιολόγηση,

γ) εφόσον γίνει αποδεκτό (που για τον νομό Καβάλας οι μόνες αποδοχές τέτοιων αιτημάτων αφορούν τα βουνά της Λεκάνης), τότε βγαίνει η άδεια παραγωγής,

δ) κατόπιν εκδίδεται η άδεια εγκατάστασης,

ε) και τέλος η άδεια λειτουργίας.

Και όπως μπορείτε να δείτε στον παραπάνω χάρτη, ακόμα δεν είμαστε ούτε στο στάδιο (α).

Όσον αφορά, δε, το αιολικό δυναμικό του Παγγαίου όρους (ένα αρκούντως βασικό κριτήριο, πέραν φυσικά του κατά πόσο προσβάσιμο είναι το όρος για τους κατασκευαστές ανεμογεννητριών), ο ίδιος ο Γεωπληροφοριακός Χάρτης της ΡΑΕ μάς δίνει τις εξής πληροφορίες:

Όπως μπορείτε να δείτε, πέραν από τις πολύ ψηλές βουνοκορφές του (στις οποίες, και πάλι, η μέση ταχύτητα ανέμου δεν ξεπερνάει τα 7 με 8 μέτρα ανά δευτερόλεπτο), στο υπόλοιπο Παγγαίο όρος το αιολικό δυναμικό είναι αρκετά χαμηλότερο.

Και για να το συγκρίνουμε και με άλλες περιοχές της ΑΜΘ:

α) Στο Μενοίκιο όρος -με τους κατοίκους των όμορων οικισμών να έχουν εκφράσει ανοιχτά την έντονη αντίδρασή τους στην σχεδιαζόμενη εγκατάσταση ανεμογεννητριών- έχουν υποβληθεί ουκ ολίγα αιτήματα για εγκατάσταση ανεμογεννητριών, με άλλα να έχουν εγκριθεί και άλλα όχι.

Το αιολικό δυναμικό του Μενοικίου, βέβαια, εμφανίζεται να είναι αρκετά μεγαλύτερο από αυτό του Παγγαίου όρους (σύμφωνα πάντα με την ΡΑΕ)

β) Στην Σαμοθράκη -για την οποία έχουν υποβληθεί αρκετά αιτήματα για ανεμογεννήτριες, αλλά όλα έχουν απορριφθεί-

το αιολικό δυναμικό είναι μεγαλύτερο ακόμα και από αυτό του Μενοικίου όρους.

Τα συμπεράσματα δικά σας…

Μια μεγάλη μάχη για τη ζωή της δίνει, από το βράδυ της Τετάρτης 25 Σεπτεμβρίου 2024, η σπουδαία τραγουδίστρια Μαρινέλλα -η οποία, στη διάρκεια συναυλίας που έδινε στο Ηρώδειο, κατέρρευσε και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο “Υγεία”, έχοντας διαγνωστεί με εγκεφαλική αιμορραγία.

Πέραν από τις ευχές μας για ταχεία ανάρρωση, δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστο κάτι που παρατηρούμε τις τελευταίες ώρες:

Μια απίστευτη ανθρωποφαγία που κυκλοφορεί σε αυτήν την “κατάρα” (από τις πολλές) της σύγχρονης ανθρωπότητας (όπως έχει εξελιχτεί τα τελευταία χρόνια, άσχετα από το αν κανείς δεν θέλει να το παραδεχτεί) που ονομάζεται “social media”

είτε σχετικά με την ηλικία της και το γεγονός πως επέμενε, στα 86 της χρόνια, να θέλει να τραγουδήσει (με σχόλια όπως “Δεν καθόταν στ’ αυγά της 86 χρόνων, και “έπρεπε να αποσυρθεί”)

είτε -το κυριότερο- με την αναπαραγωγή και αναδημοσίευση (που ξεκίνησε, φυσικά, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης) φωτογραφιών και βίντεο στα οποία φαίνεται η στιγμή που κατέρρευσε η Μαρινέλλα.

Όσον αφορά την πρώτη παρατήρηση…

Καταρχάς, δικός της λογαριασμός για το αν θα συνεχίσει να τραγουδάει (ή γενικότερα να εργάζεται) στα 86 της χρόνια. Ποιοι είστε εσείς που θα αποφασίσετε για τη δική της ζωή (ή για τη δική μας), για το αν θα πρέπει να “αποσυρθεί” ή όχι; Σας βάλαμε δικαστές και κριτές στη ζωή μας και δεν το ξέρουμε;

Σε τελική ανάλυση, δεν οδήγησε ΙΧ αυτοκίνητο (ώστε να πει κανείς πως το έκανε χωρίς δίπλωμα οδήγησης) – βγήκε σε μια σκηνή για να τραγουδήσει.

Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν -μετά από κάποια χρόνια- να σταματήσουν να εργάζονται. Και ναι, δεν μιλάμε μόνο για το δικαίωμα στη σύνταξη αλλά -κυρίως- διότι οι ίδιοι τους δηλώνουν κουρασμένοι από την ρουτίνα, από την καθημερινότητα, από το άγχος, από όλα.

Δικαίωμά τους να το λένε αυτό. Προσωπικά δεν με ενθουσιάζει καθόλου η ιδέα της παραίτησης από όσα αποτελούν κομμάτια αυτού που λέγεται “ζωή”, αλλά ο κάθε ένας από εμάς έχει τις δικές του αντοχές.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα πρέπει και όλοι μας να ακολουθούμε τους δικούς τους ρυθμούς.

Διότι υπάρχουν και αυτοί που παίρνουν ζωή και δύναμη από τη δουλειά, που θέλουν να είναι δραστήριο ακόμα και σε πολύ μεγάλη ηλικία (είτε στη δουλειά τους είτε σε κάποια άλλη απασχόληση-χόμπι).

Δηλαδή αυτούς πρέπει να τους καταδικάσουμε “στο πυρ το εξώτερον”;

Στην τελική, για να το πούμε και πιο λαϊκά, πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει καλλιτέχνες να δηλώνουν “Θέλω να πεθάνω όρθιος, στη σκηνή”; (όπως συνέβαινε στο παρελθόν με τους καπετάνιους που συνόδευαν τα πλοία τους στον βυθό). Σκεφτείτε το και λίγο έτσι.

Εκτός βέβαια και αν έχετε σαφείς και απτές αποδείξεις πως η Μαρινέλλα έμενε μέχρι τα 86 της χρόνια στην σκηνή επειδή π.χ. κάποιοι την εκμεταλλεύονταν και ήθελαν να βγάλουν κέρδος πάνω στην πλάτη της. Εκεί ναι, να το καταλάβουμε -αλλά καλό είναι να το αποδείξετε.

Και επειδή προφανώς θα βγείτε και θα πείτε “Τη γνώμη μας λέμε, την άποψή μας, θα μας απαγορέψετε να εκφραστούμε”, το μόνο που μπορούμε να απαντήσουμε είναι πως “Ναι, έχετε το δικαίωμα να εκφραστείτε, αλλά θα έπρεπε να έχετε και την υποχρέωση να σκεφτείτε προτού εκφραστείτε. Αλλά ως γνωστόν, υποχρέωση και νεοέλληνες δεν πάνε μαζί”

Όσον αφορά τη δεύτερη παρατήρηση…

Το 2021, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου, διεξήχθη στο “Πάρκεν Στάντιον” στην Κοπεγχάγη ένας αγώνας μεταξύ των εθνικών ομάδων Δανίας και Φινλανδίας.

Προς το τέλος του 1ου ημιχρόνου, ο αρχηγός της εθνικής Δανίας Κρίστιαν Έρικσεν έχασε τις αισθήσεις του και σωριάστηκε στο χορτάρι -συνέπεια καρδιακής προσβολής.

Σε μια σκηνή που σχολιάστηκε πάρα πολύ θετικά, οι συμπαίκτες του έκαναν έναν κύκλο γύρω από τον Έρικσεν την ώρα που το ιατρικό τιμ της εθνικής Δανίας προσπαθούσε να τον συνεφέρει.

Θυμηθήκαμε το περιστατικό αυτό και την αντίδραση των Δανών ποδοσφαιριστών μόλις είδαμε τα βίντεο και τις φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν με την Μαρινέλλα να χάνει τις αισθήσεις της επί σκηνής.

Πέραν του ότι ο κόσμος που βρισκόταν εκεί στο Ηρώδειο προτίμησε, αντί να δει αν είναι καλά η Μαρινέλλα και αν χρειάζεται βοήθεια, να βιντεοσκοπήσει την όλη σκηνή (και προς αποφυγή παρεξήγησης, αποκλείεται να μην έγινε το ίδιο και στις εξέδρες του “Πάρκεν Στάντιον” τη στιγμή που λιποθύμησε ο Κρίστιαν Έρικσεν),

το ότι το επιτελείο της δεν επιχείρησε (ή, για την ακρίβεια, δεν σκέφτηκε καν) να την “προστατέψει σε αυτές τις τόσο κρίσιμες συνθήκες για την ίδια της λέει πολλά…

Υ.Γ.: Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ακούμε τον δημοσιογράφο Λάμπη Ταγματάρχη, ο οποίος (μιλώντας στην “ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ TV”) αναφέρει πως δεν υπάρχει η στοιχειώδης ιατρική υποδομή στο Ηρώδειο -έναν χώρο που επισκέπτονται τακτικά δεκάδες επισκέπτες. Είναι χαρακτηριστικό πως, σύμφωνα με τον ίδιον, στο ιατρείο που έχει στο Ηρώδειο δεν υπήρχαν ούτε ακουστικά για να εξεταστεί ο οποιοσδήποτε ασθενής…