Μια υπόθεση που συγκλόνισε, τις τελευταίες ώρες, την πανελλήνια κοινή γνώμη είναι αυτή ενός 45χρονου συμπολίτη μας με αυτισμό, ο οποίος βρέθηκε δίπλα στην σωρό της 90χρονης μητέρας του (η οποία είχε αφήσει την τελευταία της πνοή 2 ημέρες νωρίτερα).
Αμφότεροι εντοπίστηκαν στο σπίτι τους, σε συνοικία της Καβάλας, καθώς ήταν θετικοί στον κορωνοϊό – αν και η 90χρονη εξέπνευσε, όπως όλα δείχνουν, από καρδιακή ανακοπή. Ο εντοπισμός τους κατέστη εφικτός μετά από επικοινωνία συγγενικού τους προσώπου με την αστυνομία.
Οι αστυνομικοί χρειάστηκε να σπάσουν την πόρτα του σπιτιού τους, όμως αυτό που αντίκρισαν τούς άφησε με το στόμα ανοιχτό: η 90χρονη, νεκρή, και ο γιος της ξαπλωμένος πάνω στη σωρό της, κλαίγοντας με αναφιλητά, και με την αναπνοή του να βγαίνει με δυσκολία.
Η υπόθεση έγινε γνωστή μέσω μιας ανάρτησης -στο Facebook- του Ηλία Τσιούλη, ενός πνευμονολόγου-εντατικολόγου που εργάζεται στο Γενικό Νοσοκομείο Καβάλας.
45 χρονών ,μυαλό παιδικό αθώο ,ακίνητα χέρια ακίνητα πόδια , ακίνητη και η διάγνωση του αυτισμού που του πρωτοδωσαν…
Δημοσιεύτηκε από Ilias Tsioulis στις Κυριακή, 15 Νοεμβρίου 2020
Η υπόθεση του 45χρονου άνδρα (ο οποίος, μέχρι και αυτή την ώρα, νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση) είναι ενδεικτική μιας εικόνας μάρτυρες της οποίας γινόμαστε καθημερινά –παρά το ότι αυτή η εικόνα “κρύβεται” πίσω από τους 4 τοίχους των σπιτιών:
Πόσοι και πόσοι συνάνθρωποί μας στερούνται οποιασδήποτε επαφής με τον έξω κόσμο, είτε διότι έχουν βρεθεί θετικοί στον κορωνοϊό είτε είναι υγιείς αλλά αναγκάζονται να παραμένουν αποκλεισμένοι στο σπίτι τους;
Πόσοι και πόσοι συνάνθρωποί μας (κάθε ηλικίας) βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με το φάσμα της μοναξιάς και της απομόνωσης, χωρίς να περιμένουν έστω και ένα στήριγμα, μια επαφή, έστω μια “καλημέρα”;
Πόσες φορές περνάμε μπροστά από τα σπίτια γειτόνων μας, που γνωρίζουμε πως μένουν μόνοι τους, και απλά προσπερνάμε αδιάφορα; Χωρίς να δούμε αν είναι καλά οι άνθρωποι, αν χρειάζονται κάτι, χωρίς απλά να πούμε έστω και μια “καλημέρα”, έναν καλό λόγο “για να πάει καλά η μέρα τους”;
Δεν χρειάζεται να τα περιμένουμε όλα από το κράτος, τους αρμόδιους, τους υπεύθυνους που βρίσκονται στις θέσεις τους “διότι τους ψηφίσαμε”. Αν εμείς, όλοι μαζί, δοκιμάσουμε να βοηθήσουμε έστω και έναν συνάνθρωπό μας, πιστέψτε μας: ο κόσμος θα είναι πολύ καλύτερος!
Σκεφτείτε το…
